Aan de ene kant een schitterend systeem om een toernooi met veel spelers te spelen, anderzijds een crime bij het gelijk eindigen in punten.
Want hoe je het wend of keert, wanneer je in punten gelijk eindigt, wordt er een administratieve ranglijst opgemaakt op basis van prestaties van je tegenstanders en niet meer op basis van je eigen prestatie.
Bij WP en SB of Solkoff (iets meer sophisticated) is dat rechtstreeks gekoppeld aan de prestaties van je tegenstanders in het toernooi, terwijl een Zwitsers toernooi op rating de administratieve sortering gaat op basis van de gemiddelde rating van de tegenstanders (op resultaten van tegenstanders behaald in het verleden).
(Over het criterium winstpartijen hoeven we wat mij betreft niet verder te discussiëren)
Al deze criteria lijken wel wat op een loterij.
Als je de echte toptoernooien beziet, eindigt veelal een hele groep spelers met een gelijk aantal wedstrijdpunten. En natuurlijk tussen de grootmeesters veel remises (soms na het afraffelen van onze symbolische veertig zetten grens).
Brunssum 2009: 9 spelers op 2e plaats
Open NK Nijmegen 2009: 3 spelers op 2e plaats
DNC Open 2009: 4 spelers op 1e plaats
Salou 2009: 7 spelers op 1e plaats
Viking Cup 2009: 9 spelers op 2e plaats
EK Tallinn 2008: 4 spelers op 2e plaats
EK Bovec 2006: 3 spelers op 1e plaats, 11 spelers op plaats 4 t/m 14.
Wat ik me afvraag: is er iets op tegen om het criterium saldo plus/min remises te gaan introduceren bij Zwitserse toernooien?
Anders dan met een 3-0 (of zelfs 1,5 – 0,5) is er m.i. geen echt ‘jojo-effect’ in het klassement, wat vreemde paringen met zich mee zou brengen.
Dus een verbijzondering in het klassement, die wordt bereikt via een eigen prestatie op het bord tijdens het toernooi.
En de grootmeesters: zullen die nu niet naar het gaatje gaan om elkaar een plusje af te snoepen?
Natuurlijk, er is het normale bezwaar van de tegenstanders van het plusje: remise is remise!
Het andere bezwaar is natuurlijk dat men vrij makkelijk een minnetje kan accepteren.
Maar sinds Baliakin - Heusdens lijkt me dit ‘not done’. Het kan je zelfs een titel kosten.
En even verder fantaserend. De dan gelijk eindigende spelers op de topplaatsen (na criterium wedstrijdpunten, saldo plus/min remises) zou je best een (Georgiev?)-barrage kunnen laten spelen. Op voorstel van de Nederlandse topspelers, is zo’n kortdurende barrage nu regel bij het NK. Ik geef toe, je gaat dan wel verder af van het Zwitsers systeem. Maar de onderstaande foto’s zeggen ook wel iets. Zo’n barrage is pure emotie en (kijk)sport.
Ben benieuwd naar reacties. En zouden de organisatoren van een van de grote Zwitserse toernooien het aandurven...Salou misschien?
