Gerard de Groot wrote:De bekende dammer Jan de Koning is vanochtend op 73-jarige leeftijd overleden. Hij was al enige tijd ernstig ziek. De Koning was leraar groenteteelt en decaan aan de Rijks Middelbare Tuinbouwscbool in De Lier. Hij was afkomstig uit Voorburg waar hij met vier broers in Den Burcht damde. Later verhuisde hij naar Wateringen waar hij als een van de drijvende krachten van VELO fungeerde en ook steunpilaar was van de Westlandse Dam Combinatie, koploper in de tweede klasse D. De markante De Koning was oud-kampioen van het Westland en voorzitter van het Westlands Dam Comité. In 2008 legde hij nog beslag op het Nederlands kampioenschap 70+. De uitvaartdienst heeft woensdag, 10.30 uur, plaats in de St. Jan de Doperkerk in zijn woonplaats.
Allereerst wil ik de familie De Koning condoleren met dit grote verlies. Heel veel sterkte Fred!
Hoewel ik, voor zover ik me kan herinneren, nooit een "echte" partij tegen Jan de Koning hem heb mogen spelen, heb ik altijd een goede band met hem en z’n vrouw gehad. Ik kwam hun beiden vaak op de toernooien van Den Haag en Nijmegen tegen. De laatste keer dat ik Jan zag was op de laatste dag van Den Haag Open, zaterdag 25 juli jl. Ik was verdwaald en kon de nieuwe speellocatie van Den Haag Open niet vinden totdat ik Jan de Koning samen met z’n vrouw tegenkwam. Jan heeft me toen keurig naar de juiste locatie geloodst en ook meteen nog de tip gegeven dat ik beter niet door naar de parking bij de speelzaal kon rijden, omdat die toch vol zat en dat ik anders weer terug moest rijden. Hij heeft me toen keurig een plekje laten zien waar ik al dan niet legaal mijn auto kwijt kon en daarna nog de juiste weg naar de speezaal gewezen.
Een ander voorval dat ik mij nog kan herinneren was ook tijdens het Den Haag Open. Ditmaal was het in het Carltonhotel in Scheveningen 20 juli 2002. Tijdens de laatste ronde waren mijn schoonzus en zwager samen met mijn vriendin naar het toernooi gekomen om voor mij te supporteren. Ze kwamen toen één bepaalde meneer wel vier keer tegen en elke keer als deze meneer hun weer tegenkwam groette hij hun opnieuw. Later in de auto, op weg naar huis, vertelde mijn schoonzus dat aan mij en vroeg toen aan mijn vriendin: Hoe heette die vriendelijke meneer ook alweer die ons elke keer als wij hem tegenkwamen zo hartelijk begroette? Die meneer was dus: Jan de Koning!