Inderdaad een kwestie van smaak.Eric van Dusseldorp wrote:Wat een 'hoofdvariant' is, is een kwestie van smaak.
Is het de meest spectaculaire variant?
Is het de langste variant?
Is het de variant met het sterkste tegenspel van beide kleuren?
Ik denk dat de mens moet bepalen wat de hoofdvariant van een analyse is. Je ziet dat ook bij eindspelcomposities. Een computerprogramma heeft geen smaak.
In mijn inderdaad beknopte analyse (enkele varianten snel afgekapt) is de (lange) hoofdvariant heel verdedigbaar: het is een van de weinige varianten waarin je pas in het eindspel kunt zien dat wit kan winnen. De (simpele) eindspelfinesse waarmee de witte winst wordt gegarandeerd, is vanuit de beginstand met geen mogelijkheid te zien. In de meeste andere varianten wint wit snel een schijf bij een betere stand.
Je hebt dus beter gespeeld dan je aanvankelijk dacht, aangezien de stand gewonnen is. Het is leuk om de stand per zet terug te werken om te zien waar de taaie Ruud de Graaff de remise gemist heeft.
Daar wil ik wel bij helpen
Ik denk dat de fout één zet eerder ligt, bij 4-9. Positioneel is 8-13 niet handig, zeker niet als je op klassiek aanstuurt met later 18-23 (zie analyse).
Leuk, let me know!
Natuurlijk wist ik wel dat ik in de stand voor 48-42 (en eerder) goed stond: de voordeeltjes stapelden zich op.