KRANTENARTIKELEN - 2008/2009

[Hanco Elenbaas]

De Gelderlander, dinsdag 18 november 2008

Dammen is vooral veel gaten slaan

door Sanne van den Biesheuvel



Zo'n veertig denksporters kwamen maandagmiddag bijeen in De Doorkijk in Druten voor de eerste Denksportinstuif van Aan Z Rivierenland, een initiatief van schaakvereniging Tornado. Ook bridgeclub BOD uit Druten en damvereniging Slagvaardig uit Wamel zijn aangesloten.foto Jan Rikken



DRUTEN - Een frons verschijnt op het voorhoofd van Maasbommelnaar Johan van Son. Het is dan ook pakweg 30 jaar geleden dat deze schaker voor het laatst aan het dambord zat.


Hij en zo'n veertig andere denksporters kwamen maandagmiddag bijeen op de eerste Denksportinstuif van Aan Z Rivierenland, een initiatief van schaakvereniging Tornado. Ook Bridgeclub BOD uit Druten en damvereniging Slagvaardig uit Wamel zijn aangesloten.

"Het doel van Aan Z is het speelplezier in het Rivierenland te bevorderen. We willen niet alleen activiteiten rondom de denksport organiseren, maar ook leuke uitstapjes. Niet alleen maar met het mes op tafel, zeg maar", zegt Jurjo Hagen, voorzitter van Tornado.

Aan Z Rivierenland richt zich met name op vijftigplussers, maar ook jongere mensen zijn welkom.

Deze middag zijn het vooral pensionado's die zich buigen over het schaak- danwel dambord. Ook de bridgekaarten liggen op tafel. Hier zijn het vooral de dames die de dienst uitmaken. Bridgevoorzitter Els van Manen: "Ja, waarom dat zo is, weet ik eigenlijk niet. Vrouwen zijn eerder weduwe en het is een gezellige, sociale sport."

Ondertussen krijgt schaker Marinus uit Druten de nodige tips van de zijlijn. Ook voor hem is het een groot aantal jaren geleden dat hij de damstenen ter hand nam. "Pak de middenlijn", geeft Anton Janssen uit Wamel hem mee.

Janssen is lid van Slagvaardig uit Wamel. Voor hem heeft het damspel geen geheimen, zo lijkt het. "Dammen is vooral veel gaten slaan." En hup, daar gaan de witte stenen van opponent en schaker Johan.

Hij ondersteunt het initiatief Aan Z Rivierenland. "Ik denk zeker dat er behoefte aan dit soort activiteiten is. Nu moet het nog wat meer bekendheid krijgen."

Projectleider Jurjo Hagen heeft al contacten gelegd met diverse verenigingen. "Tot aan Nijmegen en Tiel toe." Welzijnsorganisaties als Stichting Voormekaar en Mozaiek in Tiel promoten het project bij hun cliënten. "Het gaat erom dat mensen weer in de benen komen en anderen ontmoeten."

De bedoeling is dat er iedere week een denksportinstuif gaat plaatsvinden, aldus Hagen. "Het zou ook kunnen dat een klaverjasgroep zich aansluit, bijvoorbeeld. Ze zijn van harte welkom."

Het lidmaatschap van Aan Z Rivierenland kost voor het jaar 2009 vijf euro. Nieuwe leden ontvangen een informatiepakket met onder meer een boek en een cd. Voor meer informatie: www.aanzrivierenland.nl

[Theo Dijkstra]

i

[Rein Halbersma]

Een leuke mogelijkheid gevonden met de computer: in diagram 1 (Getmanski-Georgiev) was 23...24-29? 24.33x24 23-29 inderdaad fout. In de eerste plaats omdat Georgiev na 25.34x23!? inderdaag niet meer een oplossing wist te vinden voor de gerezen problemen (alhoewel zwarts 31ste zet gewoon op schijfverlies neerkwam). Maar bovenal omdat Getmanksi verzuimde met 25.24x33! direct schijfwinst te forceren: 25. 24x33! 14-20 26. 25x23 18x38 27. 32x43 21x23 28. 30-25 17x28 29. 34-29 23x34 30. 40x29



en zwart kan niks meer doen tegen een goed getimede 37-31 met schijfwinst.

[Eric van Dusseldorp]

Na 26. 32x43! gevolgd door 25-20 zijn alle kansen aan wit. Het verbaast me dat Ton daar geen melding van maakt.

[Klaas van der Laan]

Na 26. 32x43! gevolgd door 25-20 zijn alle kansen aan wit. Het verbaast me dat Ton daar geen melding van maakt.

Valt mee, na 7-1* 11-17 is er niets aan de hand.

[Eric van Dusseldorp]

Na 26. 32x43! gevolgd door 25-20 zijn alle kansen aan wit. Het verbaast me dat Ton daar geen melding van maakt.

Valt mee, na 7-1* 11-17 is er niets aan de hand.

Eigenlijk suggereer je, dat de dam erafgaat met (ook positioneel) gelijkspel. Als dat niet zo is, en de dam blijft nog een tijdje op het bord, dan is er voor beide kleuren -in de praktijk- van alles aan de hand.

Vraag het anders eens aan Ndjofang en/of Schwarzman n.a.v. hun partij tijdens Thailand Open 2008.

[Rein Halbersma]

Na 26. 32x43! gevolgd door 25-20 zijn alle kansen aan wit. Het verbaast me dat Ton daar geen melding van maakt.

Valt mee, na 7-1* 11-17 is er niets aan de hand.

Eigenlijk suggereer je, dat de dam erafgaat met (ook positioneel) gelijkspel. Als dat niet zo is, en de dam blijft nog een tijdje op het bord, dan is er voor beide kleuren -in de praktijk- van alles aan de hand.

Vraag het anders eens aan Ndjofang en/of Schwarzman n.a.v. hun partij tijdens Thailand Open 2008.

Kingsrow heeft een voorkeur voor wit na 7-1 11-17 43-38 10-15 39-33 28x39 1-6 17-21 6x44 8-12 38-33
[img]http://fmjd.org/dias2/save/12273963847.png[/img]
en de dam voor 3 schijven wordt nog niet 1-2-3 afgepakt. Bovendien moet zwart voor allerlei combinatieve afwikkelingen waken, bijvoorbeeld na 45-40 dreigen 35-30 44-49/50 of 33-29 etc. Dit beperkt het zwarte spel aanzienlijk.

[Klaas van der Laan]

Valt mee, na 7-1* 11-17 is er niets aan de hand.

Eigenlijk suggereer je, dat de dam erafgaat met (ook positioneel) gelijkspel. Als dat niet zo is, en de dam blijft nog een tijdje op het bord, dan is er voor beide kleuren -in de praktijk- van alles aan de hand.

Vraag het anders eens aan Ndjofang en/of Schwarzman n.a.v. hun partij tijdens Thailand Open 2008.

Kingsrow heeft een voorkeur voor wit na 7-1 11-17 43-38 10-15 39-33 28x39 1-6 17-21 6x44 8-12 38-33

en de dam voor 3 schijven wordt nog niet 1-2-3 afgepakt. Bovendien moet zwart voor allerlei combinatieve afwikkelingen waken, bijvoorbeeld na 45-40 dreigen 35-30 44-49/50 of 33-29 etc. Dit beperkt het zwarte spel aanzienlijk.

Inderdaad via 43-38! goed voor wit. Maar direkt afpakken via: 24-29 1x40 19-23 40x21 26x17 38-32 10-14 32x23 13-19 42-38 19x28 enz. lijkt nog wel onder controle.

[Eric van Dusseldorp]

Mijn damrubrieken zijn weer bijgewerkt tot afgelopen zaterdag.

www.ericsdamsite.com

[Hanco Elenbaas]

Interview met Paul Sier in het Noordhollands Dagblad van vandaag, zie bijlage.
{View --> Rotate view--> Counterclockwise}

[Theo Dijkstra]

i

[Hanco Elenbaas]

Brabants Dagblad, woensdag 03 december 2008

Dambord is een verraderlijke jungle

door Jody Ummels

ROSMALEN - Karst van Keijzerswaard kan zijn verbazing niet verbergen: "Stond het echt zo? Jeetje dan moet ik nu echt aan de bak om nog te winnen." Samen met clubgenoot Jack Kops speelt de dammer van Heijmans Exceslior een simultaanwedstrijd tegen de leerlingen van groep 6, 7 en 8 van de basisschool in Kruisstraat.

Weer terug bij het bord van Stan Koppens (11) en Bas Mulders (10) wordt hij in een mooie 'slagzet' al snel op een flinke achterstand gezet.

De twee jongens schuiven een van hun damschijven zo dat Karst -toch nog ooit Brabants jeugdkampioen- verplicht is te slaan en zijn stukken op een vreselijke manier over het bord verspreid ziet belanden. Stan en Bas slaan gelijk genadeloos toe.

Welkom in de wereld van het dammen, de wereld waarin vooral Jack Kops van de Rosmalense vereniging Heijmans Excelsior, de kinderen probeert mee te krijgen.

Hij heeft de kinderen de afgelopen week al proberen warm te maken voor de sport door een damles op school en ook net, voor aanvang van de grote simultaanpartij werd de Kruisstraatse jeugd nog even aan een heus pr-offensief onderworpen. "Wie is de beste dammer van Nederland en waar speelt hij?", ondervraagt hij de kinderen streng. 'Ton Sijbrands en hij speelt bij Heijmans Excelsior', -het wordt moeiteloos opgedreund.

Nou ja, alles voor het goede damdoel dan maar, want daar is Kops veel aan gelegen. "De sport moet emanciperen en een beter imago krijgen", legt hij uit. Want laat duidelijk zijn: dammen is namelijk niét het kleine broertje van schaken, zoals het nog vaak wordt gezien. "Vroeger was het wel zo dat de zoon van de timmerman ging dammen en de zoon van de notaris leerde schaken", verklaart Kops dat imago.

In de kennismakingsles die hij de kinderen van de school -dit keer Kruisstraat, eerder al De Overlaet- gaf, vergeleek hij het dambord met een jungle. "Vanuit de lucht bezien lijkt een jungle heel saai en eentonig. Maar als je erin kruipt en onder dat bladerdak kunt kijken zie je van alles en wordt het heel spannend. En ook heel gevaarlijk als je niet weet wat je doet." De damschijven moeten zo gaan leven voor de kinderen. En het gevaar zit natuurlijk in de slagzetten. Voor je het weet ben je verplicht te slaan en je schijven zo op een vreselijke manier over het bord te verspreiden. Vaak met een triomfantelijk tik-tik-tik-tik-tik-tik-tik- tik-tik salvo van je tegenstander tot gevolg. Dammen is wat Kops betreft echt een jungle. De kinderen van de Kruisstraat hebben nog 14 dagen om hun survivalcursus af te ronden, want dan spelen ze om het schoolkampioenschap. En bij Heijmans Excelsior hopen ze er dan een paar jeugdige dammers bij te hebben.

[Hanco Elenbaas]

De Stentor, zaterdag 15 november 2008

Jan de Wilde krijgt eigen verhaal

door Sandra Veltmaat

OMMEN - 'Jan, het is tied', is de titel van het eerste hoofdstuk van het te boek gestelde levenswerk van Jan de Wilde.

De Ommenaar stond aan de wieg van Wildkamp, een groothandel in kunststof leidingsystemen en technische artikelen. Gisteren, op zijn zesentachtigste verjaardag, werd hij verrast met het eerste exemplaar van zijn boek 'Mijn succes'. Vijftien jaar geleden begon De Wilde te schrijven aan zijn memoires, maar dat het nu een boek is geworden, is buiten zijn medeweten om gegaan. Vol trots zet hij zwierige handtekeningen in de eerste exemplaren.

Jarenlang pende hij voor het slapengaan zijn gedachtenspinsels en ervaringen neer. Van het werken op het boerenland in Vaassen, zij aan zij met zijn vader. Het boek is dan ook een eerbetoon voor zijn vader, Gerrit Jan de Wilde. Maar ook verhaalt hij over zijn eerste stappen in de handel. Met zes jaar lager onderwijs en een melkdiploma schopt hij het tot arbeidsanalist en start hij in 1972 zijn eigen bedrijf. Zijn huwelijken, zijn kinderen, het schaatsen, de oprichting van de Hardenbergse damclub passeren de revue. Ook het jeugdhonk in Lutten, vernoemd naar een jong overleden zoon van De Wilde en de Stichting Jan en Minie komen aan bod.

Het boek is te koop op www.dewildkamp.nl

De Stentor, zaterdag 29 november 2008

De vernedering die nooit werd vergeten


<center>
Jan de Wilde met het vogelhuisje waar zijn succes mee begon.
foto Cees Baars</center>


Iets bereiken.

Dat is gelukt, mag je wel concluderen. Jan de Wilde is van een dubbeltje een kwartje geworden. Al duurde het tot z'n 50ste voor hij miljoenen verdiende in een onwaarschijnlijke carrière als een 'plastic-koning', als handelaar in afgekeurde buizen van de Wavin uit Hardenberg. In 1972 was hij voor zichzelf begonnen in een schuurtje achter zijn huis, dat de Wildkamp heette. Wild naar zijn eigen achternaam, Kamp naar die van z'n echtgenote Toos Kamphuis. Gestaag groeide de groothandel in technische producten uit tot een keten van 32 filialen, met nog 'tientallen' op komst. Het zakenblad Quote schat het balanskapitaal op zestig miljoen euro en de jaarwinst op miljoenen (en heeft de familie in de Top 500 gezet van rijksten in het land). En al werd hij schathemeltjerijk, toch is die neerbuigende houding van toen blijven meezinderen en is het in de balans van z'n leven uiteindelijk van een zwaarder gewicht gebleken dan alle geld en weelde, die hij wist te vergaren. Vroeg of laat komen alle gesprekken er op uit, zeggen zijn (tweede) echtgenote Minie en Gait Lennips, zijn zakelijke rechterhand van weleer.

Zoals ze het in Amerika vaak doen, wilde ook Jan de Wilde zijn leven boekstaven, "Mijn succes" heet het boek, dat tegen kostprijs naast de kassa's van Wildkamp ligt. In het zwart gebonden, goud op snee (het mocht wat kosten) en met de geur van wierook. "Het gaat me niet over een succes in financiële zin, dat is ondergeschikt en zo'n Quote, da's al helemaal de maatstaf niet, het meeste geld is altijd weer in de zaak gestoken. Ik wil vertellen wat er in mijn leven is gebeurd." In het boek vat hij het aldus samen: "Mijn leven is rijk, omdat ik onder armoedige omstandigheden geboren ben, ik wil laten zien wat ik er van heb gemaakt."

Op tafel, thuis in Ommen, staan de gebakjes voor z'n 86ste verjaardag. De gezondheid is de laatste jaren brozer geworden. Er zijn goede dagen en mindere, en er is doofheid gekomen, waardoor de vragen van de verslaggever soms op dubbel volume worden herhaald door Minie en Gait. Ze worden meteen even in dialect omgezet, want het gaat hier in de huiskamer allemaal op z'n plat, in de tongval van de streek. Ook in de winkels domineert het dialect nog overal, de Wildkamp is een echte plattelandszaak gebleven. Plat praten en gewoon doen, dat vindt De Wilde het geheim van zijn succes, al worden de randen van de stad nu dicht genaderd. "En d'er is er nog niet ene bij", zegt hij trots, "met een stropdas."

Die armoedige jeugd aan de Eeuwhorsterweg in Vaassen: armoe troef, een karige opbrengst van de kippen en een handvol vee. De groente en fruit die hij met z'n vader verbouwde was een noodzakelijke aanvulling. Hij verkocht ze op de markt in Deventer. Ontdekte al snel dat de handel misschien meer voor hem was, toen hij andijviestronken, die ze voor zes cent per stuk hadden verkocht, bij de groenteman voor 24 in de bak zagen liggen. Toch werkte hij eerst twaalf jaar als loonslaaf bij vleesfabriek Niers in Epe, waar z'n rekentalent begon op te vallen, en nog eens twaalf jaar bij de buizenfabrikant Wavin. Als 'arbeidsanalist', die al snel zag dat een paar van de hoge heren weinig uit zaten te vreten, een boodschap die niet echt in goede aarde viel. Op het terrein lag twintig ton vervuilde waterleidingsbuis. Onbruikbaar dus, vond Wavin, zo kon je ze niet verkopen. "Maar goed genoeg voor andere doelen", zei de Wilde. In z'n schuurtje zaagde hij ze in stukken. De onderkant even dichtsmelten, een gaatje erin, klepje erop: ziedaar: een vogelhuisje. Voordelen? Nooit meer last van parasieten, en door de gladde binnenkant konden vogeltjes ook niet te vroeg uitvliegen. Dertigduizend werden er van gemaakt: hij overhandigde ze aan Prins Bernhard (die ze in de paleistuinen van Het Loo liet hangen) en deed er goede zaken mee. Toen ging hij ze als drainagebuis aan boeren verkopen. Al snel kocht hij álle tweederangs buizen op. In krantenadvertenties stond: "Buizen zonder KOMO-keur", een eufemisme om het woord 'afgekeurd' te vermijden. Later werd de slogan: "De buizen met KOMO-kleur". Dat zou je nu niet meer kunnen maken, maar toen hoorde het bij de cowboy-achtige aanpak. De Wilde glundert in zijn stoel. Zijn eerste vrouw zag maar erg weinig in de zaken, ze scheidden in 1972. Jaren had hij daarna gezinshulpen over de vloer, om de twee maanden een andere. Van de 25 hulpen groeide er met nummer 22 wel iets moois. Dat was Minie, met wie hij in 1976 trouwde. In dat jaar kocht hij ook een aardappelzetmeelfabriek in Lutten, het middelpunt van een imperium dat snel uitdijde. "Dat moest ook wel", zegt hij. "Stel dat de Wavin die afgekeurde buizen zelf zou gaan verkopen. Er was maar een remedie: zoveel verkopen, zoveel massa maken, dat ze het op eigen kracht nooit in diezelfde hoeveelheden kwijt zouden raken." Al snel kwamen er pvc-bochtjes bij, en T-verbindingen en alles wat je met buisaanleg verder nodig had, de zaken floreerden.

Een gemakkelijk man? Dat was De Wilde niet. Hij had zich voorgenomen mensen zelf niet zo slecht te behandelen. "Maar wat was-ie ongedurig", zegt Gait, die op z'n 16e in de zaak kwam. Hij is er nu onderdirecteur bij zoon Gert Jan de Wilde, de nieuwe baas sinds 1999. "Om vijf uur stond hij op, en dan altijd maar doordenderen. Hij kon voor een dubbeltje dwars door de deuren vliegen. Er stond een keer iemand de loods aan te vegen. Komt De Wilde binnen, die zegt; wat doe je nu? Afval vegen, zei die man. Afval? Afval? Dit is geen afval maar uitval, zei hij en pakte een buis van de vloer op. "Hier kun je nog een prima mof van maken om twee buizen te verbinden." Bij zulke dingen ging het dak er altijd af." En wie niet wilde werken, kon vertrekken. De mannen die wel bleven, zijn er meestal al decennia en ze zijn de filialenbazen geworden van al die nieuwe vestigingen. Het nieuwe echtpaar kreeg één zoon: Steven, in 1995 overleed hij zomaar, slechts 17 jaar oud, door een gescheurde milt na een onopgemerkte Ziekte van Pfeiffer. Zijn portret hangt in de kamer, en het gesprek stokt als hij ter sprake komt. Ze gaven 100.000 euro om een jeugdhonk in Lutten te bouwen, dat er vervolgens ook kwam, als onderdeel van het dorpshuis, en 'Stevenshonk' heet. Het is de wijsheid van een tegeltje, maar wat is weelde dan nog, naast zo'n drama? "Uiteindelijk", zei De Wilde in die tijd tegen de krant: "is geld papier, daar heb je geen donder aan."

Het gaf hun leven een koerswending. Drie jaar na Steven's dood startten ze met de Jan en Minie Stichting. Er is geld op rente gezet en de rente zit in een fonds waar arme mensen en sportclubs in de gemeente uit mogen putten. Een commissie bepaalt jaarlijks wie er centjes krijgt. "Er zijn enorme schrijnende gevallen bij". Het ingelegde geld blijft ongemoeid, maar de rente zal het fonds blijven voeden, ook over tien jaar nog. Sponsoring in de sport was er ook veel. De Wilde stopte geld in het skeelerteam, waarin Erik Hulzebosch is begonnen en de zusjes Jenita en Greta Smit. Tussen Erik en Jenita bloeide ook al iets moois, ze trouwden en trainen nu in het leven. Wildkamp is hoofdsponsor van voetbalclub HHC in Hardenberg, die onlangs nog zo glansrijk wist te verliezen van Feyenoord. Nog nooit eerder waren er zoveel Wildkampborden in een live-wedstrijd te zien, en De Wilde grijnst achter zijn ruige baard, dat was een mooie avond. Als oprichter van de Damclub Hardenberg bouwde hij goede contacten op met Ton Sijbrands, die altijd won in simultaanwedstrijden. En ja, het is waar wat ze in Hardenberg fluisteren, toen het slecht ging met Sijbrands, zorgde de firma ervoor dat hij kon blijven eten. "Dat spreekt vanzelf", zegt hij. "Ik weet wat het is om op de bodem van de put te zitten."

Het boek dat hij maakte, droeg hij op aan z'n vader. "Een man die groter was dan hij ooit heeft kunnen weten." Hij maakte Jan's successen niet mee. In maart 1945 bombardeerden de geallieerden bij vergissing een kruising tussen Vaassen en Oene, en Jan de Wilde en z'n vader zitten er middenin. "Ik stond op, maar daar lag mijn vader, levenloos, ik had niet eens gemerkt dat hij geraakt was." Het gaf een extra traumatische laag aan zijn jeugd op de Veluwe. Maar wat graag had hij z'n vader getoond hoezeer hij zich heeft gerevancheerd op de herenboeren uit de buurt. En nu we het er toch over hebben, zeggen ze in de huiskamer: "Er kwam een mooi moment van triomf: Hun familie kwam hier eens kijken, hoe we er bijzaten in Ommen. "Je hebt het ver weten te schoppen", zeiden ze toen ze het lommerrijke laantje weer afliepen". De Wilde draagt dat als een medaille. Zo belangrijk is het. Dat ze het weten, dat hij zo goed geboerd heeft in het leven. Minie loopt mee naar de deur en vraagt zekerheidshalve: "Dit verhaal verschijnt toch wel op de Veluwe?"

[Hanco Elenbaas]

De Stentor, vrijdag 07 november 2008

Van neerbuigende taal tot huwelijksaanzoek

door Eric Mondeel


ERMELO - Huwelijksaanzoeken en neerbuigende opmerkingen. Ze vormen de uiteinden van het milieu waarin zij zich bewegen. Francis Huijsen (23) uit Harderwijk, damarbiter op het hoogste niveau in Nederland, en Nicolet Bakker (24) uit Ermelo, assistent-scheidsrechter bij wedstrijden van de beloften in het profvoetbal, streven beiden het allerhoogste na. Vrouwen die zich keurig handhaven in een door mannen gedomineerde wereld. Een speurtocht naar overeenkomsten en verschillen.

Hoe word je als (assistent-)arbiter door mannen bejegend?

Bakker: "Ik heb het idee dat ik als vrouwelijke arbiter meer respect krijg van mannen dan mijn collega's. Ik word nooit uitgescholden. De term 'klootzak' gaat voor mij niet op. Misschien kunnen ze er geen equivalent voor vinden. Het ergste wat ik ooit heb gehoord, was 'fluitketel'. Op elke beslissing hebben spelers wel iets aan te merken, maar daar heb ik geen last van. Frustraties en emoties horen er nu eenmaal bij. Dat gaat het ene oor in en het andere uit."

Huijsen: "Het komt nog steeds voor dat mannen verbaasd zijn. Een vrouw en zo jong? Vooral in het begin moest ik flink van me afbijten. Ik was zestien jaar en een vrij kleine muis. Dan kwamen mannen op me af met een houding van: wie ben jij nou? 'Ik ben de arbiter en je hebt naar mij te luisteren', zeg ik dan. 'Anders krijg je een nul'. Meestal bonden ze dan wel in. Ik zie vrijwel niets door de vingers en zorg er altijd voor dat ik op de hoogte ben van de nieuwste regels. Tegenwoordig word ik benaderd door mannen met een houding van: daar heb je Francis, daar kun je geen geintjes mee uithalen. Ik heb het zelfs meegemaakt dat twee Afrikanen, Ndiaga Samb en Jean-Marc Ndjofang, op me afkwamen. 'Wij moeten naar jou luisteren, dus jij moet met een van ons trouwen'. Daar ben ik natuurlijk niet aan begonnen."

Bakker: "Ik heb het meegemaakt dat ik voor een beloftenwedstrijd bij het handjes schudden ineens een briefje in mijn hand kreeg gedrukt. Daar bleek een 06-nummer op te staan. Als ik bij wissels naar het nummer vraag, krijg ik standaard een 06-nummer te horen. En toen ik na een wedstrijd in Lelystad thuiskwam, bleek ik op Hyves ineens vijftien nieuwe aanmeldingen te hebben. Allemaal voetballers uit die wedstrijd. Ik kon daar wel om lachen, maar heb mijn Hyves-site toch maar afgeschermd."

Huijsen: "Ik heb mijn vriend (Kees de Jong van de damclub Harderwijk, EM) door het dammen leren kennen. Ik moet geregeld wedstrijden van hem leiden. Kees probeert altijd het uiterste van wat is toegestaan op te zoeken. 'Je moet niet zo irritant zijn', zeg ik dan als we weer thuis zijn. Trouwen? Dat is wel de bedoeling."

Hoe gedragen mannelijke arbiters zich tegenover jullie?

Bakker: "Ik heb nul problemen. Bij de scheidsrechtersvereniging Apeldoorn zien ze mij als een volwaardige collega. Er zijn wel Nederlandse toparbiters die menen dat een vrouwelijke scheidsrechter niet geschikt is voor het betaalde voetbal. Daar krijg ik verschrikkelijk veel jeuk van."

Huijsen: "FMDJ-arbiter Henk Fokkink heeft ooit gezegd dat ik nooit een internationaal arbiter kan worden omdat ik een vrouw ben. Intussen is hij bijgedraaid. 'Je moet het echt proberen', zei hij later."

Wat is jouw persoonlijk hoogtepunt als arbiter?

Bakker: "Mijn vader floot de oefenwedstrijd EFC'58-Ajax; mijn broertje Laurens en ik vlagden. Na een kwartier heeft hij de fluit symbolisch aan mij overgedragen. Het was geweldig om die wedstrijd verder te leiden."

Huijsen: "Ik heb in 2002 de amateurscheidsrechtersprijs van Den Haag mogen ontvangen uit handen van Mario van der Ende. Stond ik op het podium naast Raymond van Barneveld, Haags sportman van het jaar."

[Theo Dijkstra]

i