Post
by AntonvBerkel » Tue Sep 05, 2006 14:59
Hierbij een (kort )verslag hoe ik een en ander heb beleefd. Thuis heb ik geen internet, dus het verslagje heeft even op zich laten wachten.
Een geweldige ervaring, ik heb er van genoten. Veel aandacht van de pers (gisteren maar liefst 3 life interviews gehad op de radio) en leuke artikelen in de krant. De Volkskrant en het AD hebben me gebeld voor hun artikelen en aangestoken door mijn enthousiasme hebben ze er wat leuks van gemaakt. Met Pin Sedee van het AD en mijn kapper Crist Spijkers zijn we druk in de weer geweest om de foto van mij op tijd bij Pim te krijgen. De kapper is er nog speciaal voor 2 keer naar huis gegaan: 1 keer om een digitale camera te halen, de tweede om de foto te e-mailen. Hij was trots op zijn werkje: hij had het zelfs met de videocamera gefilmd. Ook Chris Korsten heeft 2 grote artikelen (maandag met grote foto als ik speel tegen Emma Voermans, de jongste deelnemer van 8 jaar) geplaatst gekregen in het Brabants Dagblad.
Zondag kwart voor acht lag ik al in bed (sommige deelnemers waarschijnlijk nog later), werd 10 uur weer wakker en heb niet meer kunnen slapen. Mijn hersenen bleven stiekem bezig met de simultaan als ik probeer te rusten. Zelfs nu ben ik nog steeds niet helemaal uitgerust door alle na-aandacht door pers, kennissen en deelnemers en overige kennissen, maar ach, ik geniet er ook van.
Ik heb mezelf gisteren op Teveder10 gezien (enige tv-zender die er was) en dan krijg je jezelf ook eens in beeld. Het vond het opvallend dat ik er zo ontspannen uit zag. Ik kan er blijkbaar ook goed uitzien. Gelukkig heb ik daar niet al te vaak last van . Verder ben ik de vele foto's aan het bekijken en krijg zo een betere indruk van het evenement. Dan de simultaan zelf hoe ik het beleefd heb. Mooi dus, al die bekenden te zien, sommige uit verre streken: België, Duitsland, Hurdegaryp (Friesland, een oom van me). De enige dammer uit Duitsland was erg enthousiast het hele evenement door. Sommige moesten net van tevoren afzeggen, sommigen zijn helemaal niet gekomen. Daarentegen waren er nog mensen onverwacht gekomen. Zelf de jongen die ik zondagavond aan de bar in zaal Hercules was tegenkomen en had gevraagd mee te doen, was komen opdagen. Verder was Wietse van Alten aanwezig en de burgemeester zelf was gekomen. Hij liep zelfs een rondje mee. Hij was weliswaar naar huis gegaan, maar was 18:00 uur nog teruggekomen. Klasse. Mijn collega's waren er ook, de mascotte die ik van hen gehad heb ook (de giraffe (of damhert, we weten het nog niet) met dammotief) zat gezellig naast het bord van Alexander Sels. Er waren opvallend veel kinderen, waar ik enthousiaste verhalen van heb gehoord. Ik zag dat iedereen zich vermaakte met kletsen, spelletjes en aan de bar. Wat de bar betreft heb ik nog een grappige anekdote vernomen. Dammers hebben vaak de eigenschap dat ze hun eigen consumpties meenemen. Hier had de beheerder, Chris Aerts, die fantastisch heeft meegeholpen met de organisatie, mee rekening gehouden door 1 persoon personeel achter de bar te hebben staan en niet te veel in te kopen. Maar wat bleek in de praktijk: alle dammers gingen zoveel bestellen dat hij spoedinkopen moest doen en extra personeel moest opbellen.
Ik was erg gefocust op het dammen en mistte dus ook veel van het gebeuren. Lichamelijk heb ik weinig problemen gehad (ik kon soms zelfs rennen), zette af en toe met links om een andere houding te hebben. Wim van Mourik heeft me niet hoeven te masseren, maar heeft me goed geholpen met ontspannen (Marcel Koster of Toby Hage heeft hier nog een foto van gemaakt) en het behandelen van de hoofdpijn die af en toe spontaan opdook (vreemd, he? ).
Mijn familie was ook enthousiast en hebben het zoals de meeste huisdammers zo lang mogelijk proberen uit te houden. Steeds een nieuwe doelstelling: ja, weer een ronde overleefd. Hoera, we zitten niet bij de eerste 10 afvallers. Doelstelling bijstellen: niet bij de eerste 25 afvallers.
Ik maakte me tijdens de simultaan zorgen over de duur van de simultaan en dat ik mijn belofte niet kon nakomen dat (bijna) iedereen 0:00 uur klaar was en dat zondagspelers op tijd naar huis konden. Alsof ik niet iets anders had om me zorgen om te maken. Ik heb groot respect voor allen (en zeker de kinderen) die zolang geconcentreerd konden blijven en me lang tegenstand boden of bleven bieden. Doordat Frans Bax twee keer omriep dat niemand elkaar moest helpen, werd me wel duidelijk dat ik het nog zwaarder zou krijgen dan verwacht en dat het nog langer zou duren. Als de zwakkere dammer geholpen werden (op zich logisch dat dat gebeurt) dan komen er geen blunders of slechte positiezetten en vallen er minder mensen af. Springer-contra-attacks tegenkregen van jeugdspelers die nog geen jaar dammen. Tja, iedereen mag er het zijne van denken. Maar natuurlijk gun ik het die spelers. Als je van zo'n kindje dan een reactie krijgt hoe mooi ze de simultaan hebben gevonden, dan ben je van binnen toch gewoon blij voor zo'n kind.
Ik wil nog wat kwijt over de opmerking van Hans over het al dan niet moeten nemen van een winnende combinatie en over het meehelpen van tegenstanders. Werkelijke iedereen heeft tegen mij zijn beste spel gespeeld. Ik heb maar een paar seconden of minder voor een stand, mijn tegenstanders iets meer. Dan is het lastig winnen en dan loopt het uit. Als iemand in een combinatie trapt, dan weet ik niet of dit per ongeluk of expres is. Het zou ook best kunnen dat er dammers zijn geweest die tegen mij een zetje expres niet hebben genomen zonder mij van dat zetje op de hoogte te brengen. Wat ik wel weet is dat mijn tegenstanders weinig medelijden hadden, toen ik zelf uit pure vermoeidheid blunders maakte. Tegen Fabian Snijder wilde ik in mijn berekenen een stuk slaan dat aan de rand stond en Kees Romijn haalde tegen mij een zeer lichte combinatie uit, terwijl ik tijdens de combinatie nog niet eens in de gaten had dat hij er vier kon slaan in plaats van 1. Tegen iemand van RDS gaf ik bijna spontaan een dam cadeau door 2 schijven te geven, maar dat bemerkte ik net op tijd. Ik ben toen ook maar wat langzamer gaan spelen. Maar in de late uurtjes heb ik toch ook nog aardige eindspelen gezien. Op het offertje met damhalen waarna ik altijd twee kon slaan (tegen Peter Schipper) was ik eigenlijk best wel trots (dat ik dat nog zag rond een uur of 5 's ochtends).
Wat wel gebeurde is dat als iemand naar huis wilde, deze meteen reageerde op mijn gespeelde zet. Dat was in mijn voordeel, omdat mijn tegenstander ook ging vluggeren. Verder werden als oplossing vaak de standen beoordeeld van de groepen die naar huis wilden. De uitslag was dan wel een beetje in mijn voordeel. Maar aan de andere kant: als ik de strikte regels had gevolgd had ik ook de partijen mogen opeisen.
Om 5:50 uur 's ochtends waren de uitslagen niet helemaal bekend en was niet eens zeker of ik mijn record had. Toen de laatste partij in remise eindigde (Chapeau aan nestor en clubgenoot Wim van Geloven) , moest ik de uitslag in spanning afwachten.
Het slot was mooi. Vele felicitaties (ik was bijna te moe om te kunnen lachten), veel mensen die gebleven waren, een bloemenpakketje van mijn moeder en dankwoorden voor de organisatie. En natuurlijk een onvoorstelbare grote hulde aan Cor Verdel, de arbiter die misschien nog wel meer kilometers dan ik heeft afgelegd.
Ik ben blij dat iedereen het naar zijn zin heeft gehad. Ik heb geen wanklank gehoord (al zullen die er heus wel zijn). En ik wil iedereen bedanken die mee heeft gedaan en er een dag of zelfs een weekend voor hebben opgeofferd en dit mogelijk heeft gemaakt. Ik heb veel leuke reacties ontvangen per mail en per post. Ook daarvoor: hartelijk bedankt.
Groeten,
Anton
Last edited by
AntonvBerkel on Thu Sep 07, 2006 09:49, edited 2 times in total.
