http://www.fmjd.nl/ is soms iets heel anders dan http://www.fmjd.org/ blijkt maar weer eens.
Via http://www.fmjd.org/ kom je bij het belangrijke nieuws dat Alexander een paar dagen geleden al wou onthullen. Het wachten is nu op Wouter van Beek die wat op http://worldmindsports.com/ staat zal kunnen toelichten.
World Mind Sports Confederation
DECLARATION
Concerning the founding of the World Mind Sports Confederation
On Tuesday the 19 th of April 2005 in the City of Berlin, Germany, on the occasion of the SportAccord Convention, four International Mind Sports Federations and the General Association of International Sports Federations (GAISF) convened to found the World Mind Sports Confederation (WMSC).
The founding members are:
- World Bridge Federation (WBF)
- Fédération Internationale des Echecs (FIDE)
- Fédération Mondiale de Jeux de Dames (FMJD)
- International Go Federation (IGF)
- General Association of International Sports Federations (GAISF)
The World Mind Sports Confederation is an association of international mind sports federations and organisations contributing to sport and specifically mind sports, on educationally, scientific or technical level, which meets regularly and within each member retains its autonomy and independence.
The goal of the World Mind Sports Confederation is to gather together the different mind sports federations to pursue common aims and interests, to organise the “Intellympic Games� (I.G.) - or any other name to be decided on - under the aegis of the General Association of International Sports Federations and further to realise the inclusion of the mind sports in the Olympic Movement.
Attached to this Declaration are the Minutes of the Constitutive Meeting and the Statutes of the World Mind Sports Confederation as agreed on at the 19 th of April, subject to final approval by the founding federations.
Signed: Date: 19 th of April 2005 Place: Berlin, Germany
World Bridge Federation
Represented by Mr, J. Damiani. President
Fédération Internationale des Echecs
Represented by Mr. G. Makropoulos. Deputy President
Fédération Mondiale de Jeux de Dames
Represented by Mr. W. van Beek, Vice President
International Go Federation
Represented by Mr. E. Puyt, Vice President
General Association of International Sports Federations
Represented by Mr. H. Verbruggen, Acting President
Ms. C. Dominguez, Director General
World Mind Sports Confederation
-
Hanco Elenbaas
- Posts: 18872
- Joined: Tue Apr 22, 2003 14:49
De Telegraaf, 16 juni 2005
Rogge pleit voor andere sporten
BERLIJN, donderdag
Voorzitter Jacques Rogge van het IOC heeft opnieuw gepleit voor aanpassingen in het programma van de Olympische Spelen. „We hebben geen revolutie nodig, wel veranderingen�, zei Rogge. Hij wees erop dat de jongere generatie een geheel andere relatie met sport heeft. „Daar moeten we op inspelen om ons evenement ook op de langere termijn voldoende interessant te houden. Dat hoeft niet van vandaag op morgen, maar mag ook zeker niet op de lange baan worden geschoven.�
Op het begin juli te houden IOC-congres in Singapore, waar ook de olympische stad van 2012 wordt gekozen, worden al de nu op het programma staande 28 sporten in stemming gebracht. Eventuele wijzigingen gelden voor 2012. Er is een meerderheid voor nodig van de sessie om een discipline weg te stemmen. Als daarvan sprake is, is er een kans voor de vervangers. Dat zijn golf, rugby, squash, karate en inline-skating.
Nederland, dat door het verdwijnen van twee ’kansrijke’ onderdelen van het baanwielrennen vorige week al een tegenslag kreeg te verwerken (overigens al voor Peking 2008!), ziet met name mogelijkheden bij karate en squash, mochten die worden uitverkoren. Volgens chef de mission Charles van Commenée echter is het weinig zinvol vooruit te blikken. „We hebben toch geen invloed op de stemming.â€?
Rogge pleit voor andere sporten
BERLIJN, donderdag
Voorzitter Jacques Rogge van het IOC heeft opnieuw gepleit voor aanpassingen in het programma van de Olympische Spelen. „We hebben geen revolutie nodig, wel veranderingen�, zei Rogge. Hij wees erop dat de jongere generatie een geheel andere relatie met sport heeft. „Daar moeten we op inspelen om ons evenement ook op de langere termijn voldoende interessant te houden. Dat hoeft niet van vandaag op morgen, maar mag ook zeker niet op de lange baan worden geschoven.�
Op het begin juli te houden IOC-congres in Singapore, waar ook de olympische stad van 2012 wordt gekozen, worden al de nu op het programma staande 28 sporten in stemming gebracht. Eventuele wijzigingen gelden voor 2012. Er is een meerderheid voor nodig van de sessie om een discipline weg te stemmen. Als daarvan sprake is, is er een kans voor de vervangers. Dat zijn golf, rugby, squash, karate en inline-skating.
Nederland, dat door het verdwijnen van twee ’kansrijke’ onderdelen van het baanwielrennen vorige week al een tegenslag kreeg te verwerken (overigens al voor Peking 2008!), ziet met name mogelijkheden bij karate en squash, mochten die worden uitverkoren. Volgens chef de mission Charles van Commenée echter is het weinig zinvol vooruit te blikken. „We hebben toch geen invloed op de stemming.â€?
-
Hanco Elenbaas
- Posts: 18872
- Joined: Tue Apr 22, 2003 14:49
De Telegraaf, 25 juni 2005
IOC MET OLYMPISCHE SPORTEN OM POKERTAFEL
door Bert Schaap
AMSTERDAM, zaterdag
Zelfs de legendarische bokser Mohammed Ali verschijnt nog één keer in de ring om de kandidatuur van New York voor de Olympische Spelen van 2012 van wereldwijde publiciteit te voorzien. Nog anderhalve week en dan beslist het IOC op de sessie in Singapore welke van de vijf steden over zeven jaar ’s werelds grootste sportevenement mag organiseren. Wie denkt dat deze verkiezing binnen het Internationaal Olympisch Comité het gesprek van de dag is, vergist zich. Niet 6 juli, maar vrijdag de 8e wordt van cruciaal belang voor de familie van voorzitter Jacques Rogge. Op die dag wordt door de leden in het geheim gestemd over alle 28 olympische sporten. De sport die niet over een meerderheid van de 117 stemmen kan beschikken, ruimt in 2012 het veld voor een andere.
Na de Spelen van Athene werd 240 miljoen dollar aan tv-gelden onder de 28 olympische sporten verdeeld. Dat was 20 procent meer dan na Sydney in 2000. Het is nu al zeker dat deze kip met de gouden eieren na Peking in 2008 niet meer op zijn poten zal kunnen staan. De inkomsten van de Spelen zijn van vitaal belang voor alle internationale federaties. Zelfs voor het voetbal. Na het WK zijn de Spelen de belangrijkste geldbron voor de FIFA. Wie niet meer uit de ruif mag mee-eten, kan daarom in Singapore meteen zijn faillissement aanvragen.
Met 28 sporten, 301 evenementen en 10.500 atleten hebben de Spelen de maximale omvang bereikt. Om een logistieke nachtmerrie te voorkomen en om als inspiratiebron te blijven dienen voor toekomstige generaties besloot het IOC in 2002 in Mexico dat alleen nieuwe sporten de olympische status krijgen als andere verdwijnen. Destijds lagen honk- en softbal en de moderne vijfkamp op het hakblok. Rugby (sevens) en golf moesten daarvoor in de plaats komen. Karate, rolschaatsen (!) en squash staan ook op de nominatie. Als oudrugbyspeler en als iemand met een scherp oog voor marketing ziet Rogge de financiële en sportieve voordelen van deze progressieve hervorming. In Mexico ondervond de Belg echter dat je als voorzitter van het IOC, net zoals in de politiek, eerst het antwoord moet weten voordat je de vraag stelt.
Vastbesloten als hij is, bleef Rogge echter vasthouden aan zijn visie. Nu alle 28 zomersporten een vragenlijst op basis van maar liefst 33 criteria hebben ingeleverd, moet er op 8 juli gestemd worden. Hoewel hij al heeft voorspeld dat er geen sport zal sneuvelen, denken velen daar anders over. Na een spoedvergadering van de Association of Summer Olympic International Federations (ASOIF) begin juni sprak Paul Henderson duidelijke taal. De voormalig voorzitter van de internationale zeilfederatie nam de woorden verdeel en heers in de mond. Denis Oswald, eerste man van ASOIF, vergeleek de verkiezingen met een kaartenhuis. Mocht er één sport sneuvelen, dan kan loyaliteit omslaan in chaos en stort de boel vanzelf in elkaar. Besloten werd om het IOC te verzoeken de verkiezingen uit te stellen tot 2016. Dat verzoek werd niet gehonoreerd. Na afloop van de bewogen meeting in Genève vlogen de eerste complottheorieën door de bar. Want wat gaat er in Singapore gebeuren als atletiek geen meerderheid van stemmen krijgt, vroegen de samenzweerders zich af? En wat gaat er gebeuren als aan het eind van de stemming een aantal oudere leden niet meer bij de les is?
Zover zal het waarschijnlijk niet komen en dat is jammer, omdat de ontwikkeling van ’nieuwe’, eigentijdse sporten hiermee stagneert. In 1936 was polo de laatste sport die van het olympisch programma verdween. Waarmee duidelijk wordt dat ingrijpende, maar noodzakelijke vernieuwing binnen het conservatieve IOC zelfs in deze snelle tijd een wel heel lange weg moeten afleggen. Bovendien is het op zijn zachtst gezegd nogal merkwaardig dat de stad die in 2012 de Olympische Spelen mag organiseren, twee dagen later te horen krijgt welke sporten er op het programma staan. Waarbij favoriet Parijs natuurlijk veel liever het in Frankrijk razend populaire rugby verwelkomt in plaats van honkbal, dat weer op de steun van de Amerikanen kan rekenen.
Het ligt niet voor de hand dat de meeste IOC-leden deze sentimenten laten meewegen als zij op 6 juli moeten kiezen tussen Londen, Madrid, Moskou, New York en Parijs. 2012 is nog ver weg als de olympische sporten één voor één langs de guillotine moeten, die hetzelfde effect zal hebben als een rechtse hoek van Mohammed Ali in zijn hoogtijdagen.
IOC MET OLYMPISCHE SPORTEN OM POKERTAFEL
door Bert Schaap
AMSTERDAM, zaterdag
Zelfs de legendarische bokser Mohammed Ali verschijnt nog één keer in de ring om de kandidatuur van New York voor de Olympische Spelen van 2012 van wereldwijde publiciteit te voorzien. Nog anderhalve week en dan beslist het IOC op de sessie in Singapore welke van de vijf steden over zeven jaar ’s werelds grootste sportevenement mag organiseren. Wie denkt dat deze verkiezing binnen het Internationaal Olympisch Comité het gesprek van de dag is, vergist zich. Niet 6 juli, maar vrijdag de 8e wordt van cruciaal belang voor de familie van voorzitter Jacques Rogge. Op die dag wordt door de leden in het geheim gestemd over alle 28 olympische sporten. De sport die niet over een meerderheid van de 117 stemmen kan beschikken, ruimt in 2012 het veld voor een andere.
Na de Spelen van Athene werd 240 miljoen dollar aan tv-gelden onder de 28 olympische sporten verdeeld. Dat was 20 procent meer dan na Sydney in 2000. Het is nu al zeker dat deze kip met de gouden eieren na Peking in 2008 niet meer op zijn poten zal kunnen staan. De inkomsten van de Spelen zijn van vitaal belang voor alle internationale federaties. Zelfs voor het voetbal. Na het WK zijn de Spelen de belangrijkste geldbron voor de FIFA. Wie niet meer uit de ruif mag mee-eten, kan daarom in Singapore meteen zijn faillissement aanvragen.
Met 28 sporten, 301 evenementen en 10.500 atleten hebben de Spelen de maximale omvang bereikt. Om een logistieke nachtmerrie te voorkomen en om als inspiratiebron te blijven dienen voor toekomstige generaties besloot het IOC in 2002 in Mexico dat alleen nieuwe sporten de olympische status krijgen als andere verdwijnen. Destijds lagen honk- en softbal en de moderne vijfkamp op het hakblok. Rugby (sevens) en golf moesten daarvoor in de plaats komen. Karate, rolschaatsen (!) en squash staan ook op de nominatie. Als oudrugbyspeler en als iemand met een scherp oog voor marketing ziet Rogge de financiële en sportieve voordelen van deze progressieve hervorming. In Mexico ondervond de Belg echter dat je als voorzitter van het IOC, net zoals in de politiek, eerst het antwoord moet weten voordat je de vraag stelt.
Vastbesloten als hij is, bleef Rogge echter vasthouden aan zijn visie. Nu alle 28 zomersporten een vragenlijst op basis van maar liefst 33 criteria hebben ingeleverd, moet er op 8 juli gestemd worden. Hoewel hij al heeft voorspeld dat er geen sport zal sneuvelen, denken velen daar anders over. Na een spoedvergadering van de Association of Summer Olympic International Federations (ASOIF) begin juni sprak Paul Henderson duidelijke taal. De voormalig voorzitter van de internationale zeilfederatie nam de woorden verdeel en heers in de mond. Denis Oswald, eerste man van ASOIF, vergeleek de verkiezingen met een kaartenhuis. Mocht er één sport sneuvelen, dan kan loyaliteit omslaan in chaos en stort de boel vanzelf in elkaar. Besloten werd om het IOC te verzoeken de verkiezingen uit te stellen tot 2016. Dat verzoek werd niet gehonoreerd. Na afloop van de bewogen meeting in Genève vlogen de eerste complottheorieën door de bar. Want wat gaat er in Singapore gebeuren als atletiek geen meerderheid van stemmen krijgt, vroegen de samenzweerders zich af? En wat gaat er gebeuren als aan het eind van de stemming een aantal oudere leden niet meer bij de les is?
Zover zal het waarschijnlijk niet komen en dat is jammer, omdat de ontwikkeling van ’nieuwe’, eigentijdse sporten hiermee stagneert. In 1936 was polo de laatste sport die van het olympisch programma verdween. Waarmee duidelijk wordt dat ingrijpende, maar noodzakelijke vernieuwing binnen het conservatieve IOC zelfs in deze snelle tijd een wel heel lange weg moeten afleggen. Bovendien is het op zijn zachtst gezegd nogal merkwaardig dat de stad die in 2012 de Olympische Spelen mag organiseren, twee dagen later te horen krijgt welke sporten er op het programma staan. Waarbij favoriet Parijs natuurlijk veel liever het in Frankrijk razend populaire rugby verwelkomt in plaats van honkbal, dat weer op de steun van de Amerikanen kan rekenen.
Het ligt niet voor de hand dat de meeste IOC-leden deze sentimenten laten meewegen als zij op 6 juli moeten kiezen tussen Londen, Madrid, Moskou, New York en Parijs. 2012 is nog ver weg als de olympische sporten één voor één langs de guillotine moeten, die hetzelfde effect zal hebben als een rechtse hoek van Mohammed Ali in zijn hoogtijdagen.
-
Hanco Elenbaas
- Posts: 18872
- Joined: Tue Apr 22, 2003 14:49
NRC Handelsblad, 16-09-2000
Spelende mens zit klem in Sydney
Guus van Holland.
Op de Olympische Spelen woedt een gevecht tussen normaal en abnormaal
De Olympische Spelen in Sydney zijn begonnen. Geld heeft de sport op een verschrikkelijke wijze kapot gemaakt, vindt Guus van Holland.
Volgens de traditie zijn de Olympische Spelen gisteren op uitbundige wijze geopend. De meest talentvolle sportlieden ter wereld paradeerden door het olympisch stadion van Sydney, blij en trots deelgenoot te mogen zijn van het ultieme sportfeest. Ze hadden er een feestelijk maar uniform tenue voor mogen aantrekken. Lachend en zwaaiend presenteerden ze zich aan de rest van de wereldbevolking, die dankzij een recordbrekend aantal camera's getuige kon zijn van de opmars der gladiatoren van de 21ste eeuw.
Lichtvoetig maakte het peloton uitverkorenen zich eendrachtig op voor de lang verwachte dans van de verbroedering. Jonge mensen uit alle lagen van de samenleving togen met een verliefde blik in hun ogen op weg naar de eeuwige vrede waar sport al niet goed voor is. Toch kon de kritische toeschouwer aan de lichaamstaal van enkele deelnemers zien dat een breuk in de liefdesrelatie op komst is. Onbewust bijna daagden sommige vredesdemonstranten hun vrienden uit door en passant hun borst op te blazen en hun kin vooruit te steken. Kom maar op! Strijdlust valt nu eenmaal niet te onderdrukken, vooral voor degenen die menen dat de beste prestatie leidt tot ongekend en langdurig geluk.
De ene deelnemer aan de olympische mars naar de vrede had een lichaam van een reus die geen toeschouwer in zijn straat heeft wonen, de andere had de lach van een komediant die wegens frequente herhaling van zijn grappen niet meer serieus wordt genomen. Sommigen zagen er niettemin gelukkig, fris, jeugdig en enthousiast uit, alsof ze niet wilden horen dat sportieve overdrijving kan leiden tot pijn, verbittering en eenzaamheid opgezweept door het volk dat geen genoegen neemt met wat het heeft en door de geldwolven die uit de hunkering van het ingeslapen volk munt willen slaan. Onder de vlag van de wereldgezondheidsbewegingen woedt intussen een gevecht tussen normaal en abnormaal. Sport is gezond, topsport niet meer.
Juan Antonio Samaranch is de empathische, maar strenge gymleraar die op tachtigjarige leeftijd graag toont dat hij nog altijd een vogelnestje aan de ringen kan maken. De grijze en minzame markies uit Barcelona nam zich twintig jaar geleden voor de olympische beweging een plaats in de samenleving toe te bedelen die iedereen vredelievend stemt. Zo ongeveer als Pierre de Coubertin, de Franse baron die meende dat fysieke vervolmaking van de jeugd (na een paar verloren Franse oorlogen) tot succesvollere prestaties in bijvoorbeeld een oorlog zou kunnen leiden. Zoals De Coubertin na bezoeken aan sportstimulerende Engelse kostscholen werd overtuigd van de zin van lichamelijke oefening, zo nam Samaranch zich voor de wereld ervan te overtuigen dat Olympische Spelen vredig stemmen.
Een man met een Franco-verleden, een man die in het communistische bolwerk Moskou als ambassadeur het fascistische regime van generalissimo Franco vertegenwoordigde, zo'n man kan dus de olympische beweging leiden. Misschien juist omdat hij de mechanismen en de machiavellistische motieven als geen ander kent, heeft hij zich als voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité opgeworpen als redder van de spelende mens, die naar vrijheid verlangt en zich wil bewegen zonder de ketenen van het gezag. Spelen, doen wat je wilt, plezier hebben in competitie zonder winstbejag, kunnen zijn wie je bent man of vrouw, maakt niks uit. Samaranch, de fascistische follower van toen heeft zijn best gedaan om de humanistische leader van nu te zijn.
Toen de olympische beweging na het financiële échec van de Spelen van 1976 in Montreal, en het politieke échec van Moskou in 1980, zich in de armen wierp van de geldwolven van Los Angeles in 1984, werd Samaranch verketterd en verafgood tegelijk. Los Angeles, hoe afschuwwekkend imperialistisch en kapitalistisch ook, zorgde voor een kentering. De commercie hield de sport in beweging, met alle gevolgen vandien. Multinationals overweldigden de sportwereld, sportbeleving werd industrie, wie aan sport wilde doen leverde zich over aan de macht van het geld. Geld zorgde voor macht, geld maakte afhankelijk, geld zorgde ervoor dat (sport-)mensen nog beter wilden presteren en nog gelukkiger wilden worden, geld zorgde er mede voor dat sporters hun grenzen gingen verleggen in de hoop veel geld te verdienen.
Geld - honderden, duizenden, miljoenen bankpapiertjes heeft de sport op een verschrikkelijke wijze kapot gemaakt. Na Los Angeles '84 eigenlijk al sinds voor een sportprestatie geld werd betaald werd de olympische beweging de trekpop van de handelsgeesten. Samaranch en de zijnen konden deze ontwikkeling niet aan. Ze werden geconfronteerd met landen en steden die geld roken en daarom de Olympische Spelen wilden organiseren. Het piepkleine Amsterdam deed zelfs een gooi in de hoop eens een wereldstad te worden. 's Lands economie werd de drijfveer en is het nog steeds, getuige de plannen van politici die niet beter weten dan dat sport het geneesmiddel is tegen alle moderne ziekten.
Salt Lake City, de stad in het Amerikaanse Utah die zich profileert als de meest zuivere ter wereld, maakte Samaranch ongewild wakker. Wat de voorzitter van het IOC waarschijnlijk had zien aankomen maar niet had kunnen (of willen) stoppen, werd bijna zijn ondergang. Een bondgenoot, het Zwitserse IOC-lid Hodler, riep in een vlaag van gewetenswroeging dat veel van de IOC-leden in ruil voor geld of andere diensten wel een stem aan een of andere kandidaat-olympische stad gunden. Wat in politieke kringen als gebruikelijk en dus aanvaardbaar werd ervaren, was nu ineens omkoping. Want het ging om sport, en in sport geldt immers fair play.
De hypocrisie van de algemene samenleving opende de aanval op de mores van de sport. Samaranch vermande zich, gaf een handjevol IOC-leden de gelegenheid zich terug te trekken, stelde de vertrouwenskwestie aan zijn leden en riep vervolgens - gesterkt door de massale steun - een ethische commisie in het leven. Samaranch wenste niet te capituleren voor het Amerikaanse moralisme en kapitalisme. Hij ging naar het Congres, verweerde zich als een man die gelouterd is door vele jaren ervaring met de mechanismen van de macht, en vertrok. Een voorzitter die veel heeft gewonnen, stapt niet op wanneer hij dreigt te verliezen.
In Sydney geniet Samaranch van zijn laatste kunstje. Volgend jaar juli treedt hij af. Hij beseft als geen ander dat Sydney op 23 september 1993 ten onrechte de Spelen kreeg (een Australisch organisatielid beloofde twee Afrikanen aan de vooravond van de stemming geld en nog véél meer in ruil voor hun stem), ten nadele van Peking. Maar Sydney lijkt de juiste stad om de wereldbevolking ervan te overtuigen dat sport verbroedert. Peking, de benadeelde stad in 1993, is er nog niet aan toe, blijkens onder meer de berichten over het nog niet beheerste gebruik van doping.
Samaranch trekt dezer dagen alle registers open om de zin van de olympische beweging te benadrukken. De beste voetballers ter wereld dienen zich zo spoedig mogelijk te melden, net als in Sydney de vrouwelijke gewichtheffers. Nog een tiental jaren en in een of andere woestenij wordt door schakers, bridgers, dammers, klaverjassers en kattenmeppers gestreden om een gouden medaille. Want wie gaat voor olympisch goud, wordt serieus genomen. Door koffie en aspirine verdoofde denksporters temidden van genetisch gemanipuleerde atleten.
Wat zijn atleten? Lachende en zwaaiende uitverkorenen die lichtvoetig hun gespierde borstpartijen tonen in ruil voor geld en geluk? Of zijn het robots, bionische jonge mensen die, gestimuleerd door de miljoenen, proberen aan te tonen dat zij de rolmodellen voor de jeugd zijn? Sydney is als andere Olympische Spelen weer een overdrijving van de manier waarop sport tot verfrissing van lichaam en geest leidt.
Spelende mens zit klem in Sydney
Guus van Holland.
Op de Olympische Spelen woedt een gevecht tussen normaal en abnormaal
De Olympische Spelen in Sydney zijn begonnen. Geld heeft de sport op een verschrikkelijke wijze kapot gemaakt, vindt Guus van Holland.
Volgens de traditie zijn de Olympische Spelen gisteren op uitbundige wijze geopend. De meest talentvolle sportlieden ter wereld paradeerden door het olympisch stadion van Sydney, blij en trots deelgenoot te mogen zijn van het ultieme sportfeest. Ze hadden er een feestelijk maar uniform tenue voor mogen aantrekken. Lachend en zwaaiend presenteerden ze zich aan de rest van de wereldbevolking, die dankzij een recordbrekend aantal camera's getuige kon zijn van de opmars der gladiatoren van de 21ste eeuw.
Lichtvoetig maakte het peloton uitverkorenen zich eendrachtig op voor de lang verwachte dans van de verbroedering. Jonge mensen uit alle lagen van de samenleving togen met een verliefde blik in hun ogen op weg naar de eeuwige vrede waar sport al niet goed voor is. Toch kon de kritische toeschouwer aan de lichaamstaal van enkele deelnemers zien dat een breuk in de liefdesrelatie op komst is. Onbewust bijna daagden sommige vredesdemonstranten hun vrienden uit door en passant hun borst op te blazen en hun kin vooruit te steken. Kom maar op! Strijdlust valt nu eenmaal niet te onderdrukken, vooral voor degenen die menen dat de beste prestatie leidt tot ongekend en langdurig geluk.
De ene deelnemer aan de olympische mars naar de vrede had een lichaam van een reus die geen toeschouwer in zijn straat heeft wonen, de andere had de lach van een komediant die wegens frequente herhaling van zijn grappen niet meer serieus wordt genomen. Sommigen zagen er niettemin gelukkig, fris, jeugdig en enthousiast uit, alsof ze niet wilden horen dat sportieve overdrijving kan leiden tot pijn, verbittering en eenzaamheid opgezweept door het volk dat geen genoegen neemt met wat het heeft en door de geldwolven die uit de hunkering van het ingeslapen volk munt willen slaan. Onder de vlag van de wereldgezondheidsbewegingen woedt intussen een gevecht tussen normaal en abnormaal. Sport is gezond, topsport niet meer.
Juan Antonio Samaranch is de empathische, maar strenge gymleraar die op tachtigjarige leeftijd graag toont dat hij nog altijd een vogelnestje aan de ringen kan maken. De grijze en minzame markies uit Barcelona nam zich twintig jaar geleden voor de olympische beweging een plaats in de samenleving toe te bedelen die iedereen vredelievend stemt. Zo ongeveer als Pierre de Coubertin, de Franse baron die meende dat fysieke vervolmaking van de jeugd (na een paar verloren Franse oorlogen) tot succesvollere prestaties in bijvoorbeeld een oorlog zou kunnen leiden. Zoals De Coubertin na bezoeken aan sportstimulerende Engelse kostscholen werd overtuigd van de zin van lichamelijke oefening, zo nam Samaranch zich voor de wereld ervan te overtuigen dat Olympische Spelen vredig stemmen.
Een man met een Franco-verleden, een man die in het communistische bolwerk Moskou als ambassadeur het fascistische regime van generalissimo Franco vertegenwoordigde, zo'n man kan dus de olympische beweging leiden. Misschien juist omdat hij de mechanismen en de machiavellistische motieven als geen ander kent, heeft hij zich als voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité opgeworpen als redder van de spelende mens, die naar vrijheid verlangt en zich wil bewegen zonder de ketenen van het gezag. Spelen, doen wat je wilt, plezier hebben in competitie zonder winstbejag, kunnen zijn wie je bent man of vrouw, maakt niks uit. Samaranch, de fascistische follower van toen heeft zijn best gedaan om de humanistische leader van nu te zijn.
Toen de olympische beweging na het financiële échec van de Spelen van 1976 in Montreal, en het politieke échec van Moskou in 1980, zich in de armen wierp van de geldwolven van Los Angeles in 1984, werd Samaranch verketterd en verafgood tegelijk. Los Angeles, hoe afschuwwekkend imperialistisch en kapitalistisch ook, zorgde voor een kentering. De commercie hield de sport in beweging, met alle gevolgen vandien. Multinationals overweldigden de sportwereld, sportbeleving werd industrie, wie aan sport wilde doen leverde zich over aan de macht van het geld. Geld zorgde voor macht, geld maakte afhankelijk, geld zorgde ervoor dat (sport-)mensen nog beter wilden presteren en nog gelukkiger wilden worden, geld zorgde er mede voor dat sporters hun grenzen gingen verleggen in de hoop veel geld te verdienen.
Geld - honderden, duizenden, miljoenen bankpapiertjes heeft de sport op een verschrikkelijke wijze kapot gemaakt. Na Los Angeles '84 eigenlijk al sinds voor een sportprestatie geld werd betaald werd de olympische beweging de trekpop van de handelsgeesten. Samaranch en de zijnen konden deze ontwikkeling niet aan. Ze werden geconfronteerd met landen en steden die geld roken en daarom de Olympische Spelen wilden organiseren. Het piepkleine Amsterdam deed zelfs een gooi in de hoop eens een wereldstad te worden. 's Lands economie werd de drijfveer en is het nog steeds, getuige de plannen van politici die niet beter weten dan dat sport het geneesmiddel is tegen alle moderne ziekten.
Salt Lake City, de stad in het Amerikaanse Utah die zich profileert als de meest zuivere ter wereld, maakte Samaranch ongewild wakker. Wat de voorzitter van het IOC waarschijnlijk had zien aankomen maar niet had kunnen (of willen) stoppen, werd bijna zijn ondergang. Een bondgenoot, het Zwitserse IOC-lid Hodler, riep in een vlaag van gewetenswroeging dat veel van de IOC-leden in ruil voor geld of andere diensten wel een stem aan een of andere kandidaat-olympische stad gunden. Wat in politieke kringen als gebruikelijk en dus aanvaardbaar werd ervaren, was nu ineens omkoping. Want het ging om sport, en in sport geldt immers fair play.
De hypocrisie van de algemene samenleving opende de aanval op de mores van de sport. Samaranch vermande zich, gaf een handjevol IOC-leden de gelegenheid zich terug te trekken, stelde de vertrouwenskwestie aan zijn leden en riep vervolgens - gesterkt door de massale steun - een ethische commisie in het leven. Samaranch wenste niet te capituleren voor het Amerikaanse moralisme en kapitalisme. Hij ging naar het Congres, verweerde zich als een man die gelouterd is door vele jaren ervaring met de mechanismen van de macht, en vertrok. Een voorzitter die veel heeft gewonnen, stapt niet op wanneer hij dreigt te verliezen.
In Sydney geniet Samaranch van zijn laatste kunstje. Volgend jaar juli treedt hij af. Hij beseft als geen ander dat Sydney op 23 september 1993 ten onrechte de Spelen kreeg (een Australisch organisatielid beloofde twee Afrikanen aan de vooravond van de stemming geld en nog véél meer in ruil voor hun stem), ten nadele van Peking. Maar Sydney lijkt de juiste stad om de wereldbevolking ervan te overtuigen dat sport verbroedert. Peking, de benadeelde stad in 1993, is er nog niet aan toe, blijkens onder meer de berichten over het nog niet beheerste gebruik van doping.
Samaranch trekt dezer dagen alle registers open om de zin van de olympische beweging te benadrukken. De beste voetballers ter wereld dienen zich zo spoedig mogelijk te melden, net als in Sydney de vrouwelijke gewichtheffers. Nog een tiental jaren en in een of andere woestenij wordt door schakers, bridgers, dammers, klaverjassers en kattenmeppers gestreden om een gouden medaille. Want wie gaat voor olympisch goud, wordt serieus genomen. Door koffie en aspirine verdoofde denksporters temidden van genetisch gemanipuleerde atleten.
Wat zijn atleten? Lachende en zwaaiende uitverkorenen die lichtvoetig hun gespierde borstpartijen tonen in ruil voor geld en geluk? Of zijn het robots, bionische jonge mensen die, gestimuleerd door de miljoenen, proberen aan te tonen dat zij de rolmodellen voor de jeugd zijn? Sydney is als andere Olympische Spelen weer een overdrijving van de manier waarop sport tot verfrissing van lichaam en geest leidt.
-
Hanco Elenbaas
- Posts: 18872
- Joined: Tue Apr 22, 2003 14:49
De meest opvallende figuur in het bestuur van de World Mind Sports Confederation (WMSC) is de penningmeester, onze eigen boomlange profeet Wouter van Beek, die zich in het gezelschap heeft uitgegeven als vice-voorzitter van de FMJD (Werelddambond). Tenminste, dat Walter van Beek vice-president van de FMJD is staat in de perscommuniqués van de FIDE, WBF en IGF.
In de damwereld is hierover gezwegen, want Van Beek is helemaal geen vice-voorzitter. Hij heeft in 2003 in de internationale damwereld een brevet van onvermogen gekregen en is afgeserveerd.
Toen Pieter Hildering in 2003 in Berlijn benoemd werd als de enige echte vice-voorzitter van de Werelddambond, benoemde Van Beek zichzelf – volgens de destijds aanwezige KNDB-voorzitter Ebbo de Jong – als FMJD-vertegenwoordiger voor het continent Afrika. Van Beek is cultureel antropoloog en heeft zeker kwaliteiten, maar die liggen vooral op het organisatorische en representatieve vlak en in het verkopen van zichzelf. Zeker niet op het niveau van een penningmeesterschap, want onder zijn leiding is er nooit een dubbeltje in de damwereld naar boven gekomen.
Samen met mijn grote vriend Hendricus Willem Maria Fokkink, toen nog werkzaam bij het ANP, schreef Van Beek in 2003 zijn val in de FMJD toe aan de zogenaamd bedenkelijke rol die Harm Wiersma gespeeld zou hebben. Harm heeft destijds een jurist ingeschakeld, maar zag af van ‘vervolging’ om de damwereld van deze negatieve publiciteit te vrijwaren. Ook omdat duidelijk was dat de dagen van Van Beek binnen de FMJD toch geteld waren.
En nu is Wouter dus penningmeester van de WMSC. Hoeveel sponsors gaat hij voor deze organisatie tevoorschijn toveren?
In de damwereld is hierover gezwegen, want Van Beek is helemaal geen vice-voorzitter. Hij heeft in 2003 in de internationale damwereld een brevet van onvermogen gekregen en is afgeserveerd.
Toen Pieter Hildering in 2003 in Berlijn benoemd werd als de enige echte vice-voorzitter van de Werelddambond, benoemde Van Beek zichzelf – volgens de destijds aanwezige KNDB-voorzitter Ebbo de Jong – als FMJD-vertegenwoordiger voor het continent Afrika. Van Beek is cultureel antropoloog en heeft zeker kwaliteiten, maar die liggen vooral op het organisatorische en representatieve vlak en in het verkopen van zichzelf. Zeker niet op het niveau van een penningmeesterschap, want onder zijn leiding is er nooit een dubbeltje in de damwereld naar boven gekomen.
Samen met mijn grote vriend Hendricus Willem Maria Fokkink, toen nog werkzaam bij het ANP, schreef Van Beek in 2003 zijn val in de FMJD toe aan de zogenaamd bedenkelijke rol die Harm Wiersma gespeeld zou hebben. Harm heeft destijds een jurist ingeschakeld, maar zag af van ‘vervolging’ om de damwereld van deze negatieve publiciteit te vrijwaren. Ook omdat duidelijk was dat de dagen van Van Beek binnen de FMJD toch geteld waren.
En nu is Wouter dus penningmeester van de WMSC. Hoeveel sponsors gaat hij voor deze organisatie tevoorschijn toveren?
-
Hanco Elenbaas
- Posts: 18872
- Joined: Tue Apr 22, 2003 14:49
Friesch Dagblad, dinsdag, 20 mei 2003
Machtsstrijd in Werelddambond
Wiersma hekelt beschuldigingen over ‘Judasrol’
Zwartsluis – De werelddambond (FMJD) is in een machtsstrijd beland nu de zittende voorzitter Wouter van Beek terug is getreden en Harm Wiersma uit Goutum door het grootste deel van de landen aangesteld is als interim-voorzitter. Van Beek spreekt van een ‘Judasrol’ van Wiersma. De Fries is ziedend. ,,Een bijzonder kwalijke opmerking.’’
SIJBE JOOSTEMA
Harm Wiersma was woedend over de Judas-opmerking, die door het Algemeen Nederlands Persbureau (ANP) uit de mond van Van Beek werd opgetekend. ,,Ik heb het ANP een mailtje gestuurd om de laster te stoppen.’’
De FMJD viel zondag op het congres in Zwartsluis uiteen door de tweespalt die volgens Van Beek met opzet veroorzaakt werd door Wiersma en zijn Oost-Europese handlangers. Van Beek was zaterdag pas als voorzitter gekozen, maar volgens Wiersma en consorten op een ongeoorloofde wijze. Zo zouden er stemmen van Wales gebruikt zijn om Van Beek aan een meerderheid te helpen. Van Beek ging niet akkoord met nieuwe verkiezingen en trad af.
De vergadering kreeg volgens Wiersma daarna wel degelijk een officieel vervolg: ,,De meerderheid van deze vergadering hebben de Oekraïner Ivan Sjovkoplias gekozen tot nieuwe voorzitter.’’ Dit was volgens de Goutumer in overeenstemming met de reglementen en de statuten. Van Beek verzocht om een nieuwe vergadering over twee maanden. Hij erkent de uitkomst van de vergadering niet. Wiersma vindt dat belachelijk: ,,De landen zijn de leden van de wereldbond en het gaat om democratie. Op de achtergrond gaat het erom wie het nu voor het zeggen heeft’’, omschrijft Wiersma. De oud-wereldkampioen werd voorlopig aangesteld als interim-voorzitter: ,,Het is nu ook de vraag wie de prijzen gaat uitdelen bij het WK.’’
,,Ik heb Wiersma maandag ontslagen uit zijn bestuursfunctie’’, beweert Van Beek. ,,Hij moest sponsors werven voor de FMJD’’, licht Van Beek toe. ,,Ik heb nog geen dubbeltje gezien van Wiersma.’’
Wiersma vindt het allemaal bespottelijk. ,,In de periode dat ik bij de LPF zat, was er geen sprake van een soort werkovereenkomst met de dambond. Dus kunnen ze me niet ontslaan. Ik doe alles voor niets. Ze mogen blij zijn dat er mensen zijn die de bestuursfuncties op zich willen nemen.’’
De machtsstrijd is bijna onverkwikkelijk aan het worden. De oud-parlementariër voor de LPF schaarde zich achter de niet onbemiddelde Oekraïner Sjovkoplias toen die volgens Van Beek met een zak geld rammelde. Sjovkoplias hield het congres voor een fiks bedrag, van naar verluidt 25.000 euro, in de FMJD te storten.
Machtsstrijd in Werelddambond
Wiersma hekelt beschuldigingen over ‘Judasrol’
Zwartsluis – De werelddambond (FMJD) is in een machtsstrijd beland nu de zittende voorzitter Wouter van Beek terug is getreden en Harm Wiersma uit Goutum door het grootste deel van de landen aangesteld is als interim-voorzitter. Van Beek spreekt van een ‘Judasrol’ van Wiersma. De Fries is ziedend. ,,Een bijzonder kwalijke opmerking.’’
SIJBE JOOSTEMA
Harm Wiersma was woedend over de Judas-opmerking, die door het Algemeen Nederlands Persbureau (ANP) uit de mond van Van Beek werd opgetekend. ,,Ik heb het ANP een mailtje gestuurd om de laster te stoppen.’’
De FMJD viel zondag op het congres in Zwartsluis uiteen door de tweespalt die volgens Van Beek met opzet veroorzaakt werd door Wiersma en zijn Oost-Europese handlangers. Van Beek was zaterdag pas als voorzitter gekozen, maar volgens Wiersma en consorten op een ongeoorloofde wijze. Zo zouden er stemmen van Wales gebruikt zijn om Van Beek aan een meerderheid te helpen. Van Beek ging niet akkoord met nieuwe verkiezingen en trad af.
De vergadering kreeg volgens Wiersma daarna wel degelijk een officieel vervolg: ,,De meerderheid van deze vergadering hebben de Oekraïner Ivan Sjovkoplias gekozen tot nieuwe voorzitter.’’ Dit was volgens de Goutumer in overeenstemming met de reglementen en de statuten. Van Beek verzocht om een nieuwe vergadering over twee maanden. Hij erkent de uitkomst van de vergadering niet. Wiersma vindt dat belachelijk: ,,De landen zijn de leden van de wereldbond en het gaat om democratie. Op de achtergrond gaat het erom wie het nu voor het zeggen heeft’’, omschrijft Wiersma. De oud-wereldkampioen werd voorlopig aangesteld als interim-voorzitter: ,,Het is nu ook de vraag wie de prijzen gaat uitdelen bij het WK.’’
,,Ik heb Wiersma maandag ontslagen uit zijn bestuursfunctie’’, beweert Van Beek. ,,Hij moest sponsors werven voor de FMJD’’, licht Van Beek toe. ,,Ik heb nog geen dubbeltje gezien van Wiersma.’’
Wiersma vindt het allemaal bespottelijk. ,,In de periode dat ik bij de LPF zat, was er geen sprake van een soort werkovereenkomst met de dambond. Dus kunnen ze me niet ontslaan. Ik doe alles voor niets. Ze mogen blij zijn dat er mensen zijn die de bestuursfuncties op zich willen nemen.’’
De machtsstrijd is bijna onverkwikkelijk aan het worden. De oud-parlementariër voor de LPF schaarde zich achter de niet onbemiddelde Oekraïner Sjovkoplias toen die volgens Van Beek met een zak geld rammelde. Sjovkoplias hield het congres voor een fiks bedrag, van naar verluidt 25.000 euro, in de FMJD te storten.
