Hello HANCO ,Hanco Elenbaas wrote:Blindsimultaan met de regels van de klok
de Volkskrant, Denksport, 11 september 2004
Wedstrijdverslag
door Ton Sijbrands
Tot de meest voorkomende vormen van simultaanspel behoren – naast de 'gewone', aloude simultaanséance – de kloksimultaan en de blindsimultaan. Bij een kloksimultaan hebben de deelnemers het voordeel dat zij hun bedenktijd zélf kunnen indelen, een omstandigheid die voor de simultaangever met zich meebrengt dat deze voortdurend dient bij te houden aan welk(e) bord(en) hij aan zet is. Een blindsimultaan voltrekt zich in principe volgens de regels van de traditionele simultaan; het enige verschil is dat de simultaangever bord noch schijven ziet.
Waarom er bij een blindsimultaan zelden of nooit met de klok wordt gespeeld, laat zich raden. Om te beginnen heeft de simultaangever het al moeilijk genoeg; hij zit er niet op te wachten zich ook nog eens te laten opjagen. Bovendien: hoe moet hij, zonder enig zicht op bord, schijven en klok, in vredesnaam weten waar hij aan zet is en aan welke borden zijn tegenstanders nog nadenken?
Hij kan moeilijk vier àzes uur lang de arbiter vragen of er wellicht ergens een zet is gedaan. Ook zou de simultaangever zich zorgen kunnen maken over de kostbare tijd die verloren kan gaan bij het overbrengen en uitvoeren van zijn eigen zetten; controleren of de arbiter zijn klok wel snel genoeg indrukt, is er tenslotte niet bij.
Ondanks al deze bezwaren werd onlangs in het Noord-Franse Compiègne een blindsimultaan gehouden waarbij de regels van de kloksimultaan van kracht waren. Om de slotfase van hun toernooi luister bij te zetten, hadden de organisatoren van het Kampioenschap van Frankrijk 2004 schrijver dezes gevraagd het in een (van mijn kant) 'blind' te spelen kloksimultaan op te nemen tegen twee van hun sterkste spelers: Laurent Nicault, de Franse kampioen van 2002 en 2003, en internationaal grootmeester Arnaud Cordier.
Op die uitnodiging was ik pas na grote aarzeling ingegaan. Hoewel het alweer veertien jaar geleden was, stond de catastrofe die Viktor Kortsjnoi in de zomer van 1990 had getroffen, mij nog helder voor de geest. Op het Spui in Amsterdam was de bijna-wereldkampioen van 1978 in een blindsimultaan tegen vijf schakers die hij vermoedelijk in een 'gewone' (klok) simultaan zou hebben weggespeeld, smadelijk ten onder gegaan: 1-4(!!). Kortsjnoi verloor aan vier borden op de klok. En het zou 0-5 zijn geworden als ik het niet, vlak voor het (onvermijdelijke) vallen van Kortsjnoi's vlag, in verloren positie had opgegeven.
Hoe dan ook – ik was schoorvoetend akkoord gegaan nadat de Franse organisatoren mij verzekerd hadden dat zij voor alle denkbare problemen een oplossing zouden vinden. En inderdaad: op de tafel waaraan ik zat, de rug naar mijn beide tegenstanders gekeerd, waren twee kleine monitoren opgesteld waarop ik moeiteloos kon zien aan welk(e) bord(en) mijn klok liep.
De tafel van Ton Sijbrands in Compiègne
Daarnaast kweet ook de arbiter, afgezien van die ene keer dat hij domweg 'vergeten' had (ja, ja) mijn klok in te drukken, zich uitstekend van zijn taak. De ruim vijf uur durende wedstrijd, waarvoor grote belangstelling bestond (ook op hun website hadden de organisatoren flink de trom geroerd) en die met veel spanning was omgeven, verliep dan ook vlekkeloos; andere dan louter dam-technische problemen deden zich niet voor.
Hieronder een integrale bespreking van de interessantste van de twee partijen. Met de 3-1 eindstand (het had met enig geluk 4-0 kunnen zijn; daarover volgende week méér) was ik, die vooraf voor een 2-2 gelijkspel zou hebben getekend, zeer verguld. Maar minstens zo opmerkelijk was dat ik aan beide borden ernstige tijdnood wist te vermijden: zowel tegen Nicault als tegen Cordier had ik na 45 zetten nog ruim een kwartier over!
Some french players wish a french or english translation of what you described above.
I hope that you will have a moment for it !
Best regards !
