BN/De Stem, 15 december 2005
De Rooij is voorlopig uitgedamd
Door Job van den Enk
Donderdag 15 december 2005 - HULST – Veel wedstrijden speelde hij al niet meer, maar afgelopen weekeinde was het echt zijn laatste dampartij voor PWG ’s-Gravenpolder. Dominique de Rooij vertrekt in februari met zijn gezin naar Australië. Van dammen zal ‘down under’ de komende jaren niet veel terecht komen.
<center>
Dominique de Rooij (links) emigreert naar Australië.
Van dammen zal niet veel komen.
'Eerst maar eens werk en een huis vinden'.
(Foto: Willem Mieras)
De foto is gemaakt op zaterdag 26 februari 2005
tijdens de wedstrijd PWG - Hiltex 2.
Dominique de Rooij versloeg Peter van Heun,
waardoor PWG met 12-8 won.
</center>
Hij was acht jaar oud toen hij leerde dammen van zijn moeder. De Rooij bleek een snelle leerling en belandde al snel in het schoolteam en werd lid van PWG ’s-Gravenpolder. „Als jongetje vind je spelletjes leuk en het is nog leuker als je ook wat wint“, legt de dertigjarige Hulstenaar uit. „Als je het dan ook steeds beter begint te begrijpen, word je vanzelf gegrepen.“
Dat was bij de jonge De Rooij al vrij vroeg het geval. Maar goed ook, anders had hij het dammen misschien wel vaarwel gezegd. „Je ziet veel uitstroom bij zestienjarigen“, vertelt De Rooij. „Dammen hoef je natuurlijk niet voor je imago te doen. Als je dan nog niet gegrepen bent door het spel, dan is dat wel te begrijpen.“
De Rooij was al op vroege leeftijd uitgeleerd bij de junioren. „Ik was een jaar of veertien toen ik bij de senioren begon. Het eerste team van PWG was echter nog te hoog gegrepen. Daarom ben ik in goed overleg een jaartje gaan dammen voor Middelburg.“ Na een jaar ervaring op te hebben gedaan, maakte hij zijn debuut in ’s-Gravenpolder. Tot zijn 26e bleef hij dammen bij de Zeeuwse hoofdklasser. Twee jaar eerder stopte hij met het Zeeuwse kampioenschap. „Ik moest zes jaar geleden een keuze maken. Persoonlijk vond ik het Zeeuwse kampioenschap leuker, maar ik heb toen gekozen voor het team. Deze keuze zegt veel over het team en de club. „Dammen is een individuele sport, maar PWG 1 is een echt team. Het speelt ook echt als een team.“
Het teamspel is volgens hem de belangrijkste reden achter het succes van het Zeeuwse team. „Het team was qua spelers middelmaat, maar door een goede tactiek kwamen we goed mee. Het kwam geregeld voor dat iemand bij een moeilijke partij voor remise koos. Dan hadden we bij de volgende partij, die makkelijker was, genoeg aan winst. We wonnen onze wedstrijden dan ook nooit met ruime cijfers.“ Vijf jaar geleden kwam zijn Australische vrouw Liz naar Nederland. Ze ontmoetten elkaar tijdens hun studie in Amerika. Vier jaar geleden kregen ze hun eerste dochter, Ella. De Rooij stopte met dammen. Hij fungeerde hierna alleen nog als pinchhitter van PWG. Bij ziekte, maar ook bij lastige wedstrijden, viel hij nog wel eens in. „Het kwam inderdaad wel eens voor dat iemand een stapje terug deed, zodat ik mee kon doen“, erkent de Hulstenaar. „Ik durf wel te zeggen dat ik bij de betere spelers hoorde van het team. Als ik nog zou trainen, was dat waarschijnlijk nog steeds het geval.“
Van dammen zal het de komende tijd echter niet veel komen. Nog een kleine twee maanden en dan vertrekt De Rooij met zijn vrouw, de inmiddels vierjarige Ella en zijn vijf maanden oude zoontje Aidan naar Melbourne. „Toen Liz hier heen kwam, wisten we al dat we op een gegeven moment naar Australië zouden emigreren.“
Nu is het dan zover. Zijn vrouw wil weer gaan werken, maar dan zouden ze moeten verhuizen richting Randstad, aangezien ze in de museumwereld een baan wil vinden. „De kinderen zijn nu nog jong en het is hier toch erg druk voor mijn vrouw. We hebben uiteindelijk besloten te emigreren.“
„Australië is een prachtig land met enorm veel ruimte. Zie zoiets hier in de buurt maar eens te vinden“, zegt hij al wijzend naar een foto aan de wand. Het laat een prachtig panorama van een waterval in Australië zien.
Het gezin vertrekt op 7 februari, voor de eerste drie weken hebben ze een huurhuis. Daarna moeten ze iets anders vinden. Werk heeft De Rooij ook nog niet. „Er zijn wat contacten met recruiters, maar die willen me eerst persoonlijk ontmoeten. Het lijkt in ieder geval goed te komen, mijn cv zag er goed uit.“ Tot 1 februari is hij manager debiteuren bij de Pabo. „Veel dammers zijn er niet in Australië“, lacht De Rooij. „Ik ken er welgeteld twee: een Belg en een Nederlander.“ Missionariswerk hoeft men voorlopig ook niet van hem te verwachten. „Nee, eerst maar eens werk en een huis vinden. Misschien over een aantal jaren, als we een beetje gesetteld zijn.“
