Geloven dammers in God?

[Arjen de Mooij]

Maar dan hebben alle dingen toch zeker wel een ziel?

[Hanco Elenbaas]

Hans Jansen in Den Haag juli 2003 met
Fred Ivens en diens moeder

Vandaag heeft De Mysticus de magische leeftijd van 48 jaar bereikt.
Speciaal voor hem volgt hier een fragment uit het boek Uittredingen (Journeys out of the body) uit 1977 van de grootmeester in het astraal reizen Robert A. Monroe.
Monroe beschrijft in dit fragment een van zijn ervaringen in de hemel.

"Midden in de normale gang van zaken, wat dat ook mag wezen, klinkt uit de verte een signaal, bijna als heraldisch hoorngeschal. Iedereen vat het signaal kalm op, maar tegelijk houdt iedereen op met praten of wat ze op dat moment ook aan het doen zijn.
Het is het signaal dat Hij (of Zij) door Zijn (Haar) Koninkrijk komt. Er is geen met ontzag vervuld neervallen of knielen. Uit de houding blijkt dat het vrij nuchter wordt opgevat. Het is een verschijnsel waaraan iedereen gewend is, en je ernaar schikken heeft de hoogste prioriteit. Er bestaan geen uitzonderingen.
...
Er is geen beweging, zelfs geen gedachte, wanneer Hij voorbijgaat. Alles komt tijdelijk tot stilstand, geheel en volledig, terwijl Hij langskomt.
De verschillende malen dat ik dit meemaakte ging ik liggen net als de anderen. Op het moment zelf is de gedachte om anders te handelen ondenkbaar. Terwijl Hij voorbijtrekt, is er een denderend muzikaal geluid en een gevoel van stralende, onweerstaanbare levensenergie van een tomeloze kracht dat vlak boven je een toppunt bereikt en langzaam in de verte vager wordt. Ik herinner me dat ik me eens afvroeg wat er met me zou gebeuren als Hij mijn aanwezigheid als tijdelijk bezoeker zou bespeuren. Ik was niet zeker of ik het wel te weten zou willen komen.
Nadat Hij voorbijgegaan is staat iedereen op en gaat weer door met de gewone orde van de dag. Er worden verder geen opmerkingen gemaakt over de gebeurtenis en evenmin wordt er verder over nagedacht. Het gebeuren wordt volledig aanvaard als een normaal onderdeel van hun leven en dit vormt een groot maar subtiel verschil. Het is een handeling die zo terloops uitgevoerd wordt als het stoppen voor een rood verkeerslicht op een druk kruispunt, of het voor een spoorwegovergang wachten wanneer het sein op onveilig staat; het doet je niets, maar tegelijk heb je een stilzwijgend respect voor de kracht die de voorbijsnellende trein vertegenwoordigt. De gebeurtenis is even onpersoonlijk.
Is dit God? Of de Zoon van God? Of Zijn plaatsvervanger? Ik ben drie keer op een plaats geweest waarvoor woorden tekortschieten om het zelfs maar bij benadering te omschrijven. Ook hier weer zal de ervaring en de interpretatie van een tijdelijk bezoek aan deze 'plaats' of toestand ten grondslag liggen aan de boodschap die we zo vaak door de hele menselijke geschiedenis heen te horen hebben gekregen. Ik weet zeker dat dit een deel vormt van de hemel zoals onze godsdiensten die voorstellen. Het moet ook het nirwana, het samadhi zijn, de opperste ervaring waarvan de mystici ons door de eeuwen heen verhalen. Het is echt een toestand waarvan het voor de hand ligt dat deze voor velerlei uitleg vatbaar is.
Voor mij was het een plaats of toestand van zuivere vrede, maar tegelijk van verfijnde emoties. Het leek net of je in een warme, zachte wolk dreef, zonder boven of beneden, waar niets bestaat als afzonderlijk stukje materie. De warmte omgeeft je niet alleen, ze is van jou, doorspoelt je. Je waarnemingsvermogen wordt vervaagd en overspoeld door deze volmaakte omgeving.
De wolk waarin je zweeft wordt geraakt door lichtstralen met vormen en kleuren die voortdurend veranderen en elk op zich voelt goed aan terwijl je je erin baadt en hij over je heen strijkt. Robijnrode lichtstralen en zelfs tinten dieper dan wat wij als licht ervaren, omdat licht nooit zo geladen met betekenis aanvoelt.
Alle kleuren van de regenboog komen en gaan voortdurend, nooit ruw, en elk brengt een eigen verzachtend of kalmerend gevoel van geluk met zich mee. Het lijkt of je in de wolken zweeft, die rond een eeuwigdurende, lichtende zonsondergang hangen en er tegelijk deel van uitmaakt zodat je zelf meeverandert met elke verandering in het patroon van levende kleuren. Je reageert op de eeuwigheid van de kleuren blauw, geel, groen, rood en al hun nuances, het samenspel van al deze tinten, en nemt ze in je op. Ze komen je allemaal bekend voor. Het is hier dat je thuishoort. Dit is Thuis.
Terwijl je je langzaam en moeiteloos door de wolk beweegt ben je geheel omgeven door muziek. Het is niet iets dat je opmerkt, want het is voortdurend aanwezig en je trilt mee in harmonie met de muziek. Ook nu weer is het meer dan de muziek die je kende toen je nog 'daar' was. Alleen al de harmonieën, de tere en dynamische melodieuze passages, het veelstemmige contrapunt, de aangrijpende boventonen, deze hebben die diepe, onsamenhangende gevoelens al in je opgeroepen toen je nog op aarde was. De aardse beperkingen ontbreken er nu echter aan. Hele koren van menselijk klinkende stemmen weergalmen in een lied zonder woorden. Oneindige patronen van muziek als van snaarinstrumente worden in alle nuances van subtiele harmonie vervlochten tot regelnmatig terugkerende maar zich toch ontwikkelende thema's, en jij resoneert met ze mee. De muziek komt niet uit een bepaalde bron. Het is er gewoon, overal om je heen, in je, je vormt er een onderdeel van, je bent er één mee.
Het is de waarheid in haar zuiverste gedaante, waar je vroeger slechts een vluchtige blik van hebt opgevangen. Dit is het feestmaal en de versnaperingen die je vroeger soms te proeven kreeg, toen je nog 'daar' was, hadden de hoop in je gewekt dat dit zou bestaan. De naamloze gevoelens, heimwee, nostalgie, roeping die je voelde toen je nog 'daar' was en je naar de met wolken omgeven zonsondergang aan zee keek; of toen je geruisloos tussen de hoge bomen met hun wuivende kruinen in het verlaten bos stond; de keren dat een muziekstuk, een passage of een lied herinneringen aan het verleden in je opriep, of je een gevoel van heimwee gaf zonder dat daar een specifieke herinnering bij hoorde; wanneer je verlangde naar een plaats waar je echt thuishoort, of dat nu een stad, dorp, land of familie was: deze gevoelens zijn nu allemaal vervuld. Je bent Thuis. Je bent waar je thuishoort. Waar je altijd al had moeten zijn.
En het belangrijkste van alles is dat je niet alleen bent. Bij je, naast je, met je verweven zijn anderen. Ze hebben geen namen, en evenmin ben je je van hen bewust als gedaanten. Maar je kent hen en hebt een diepe band met hen door een diepgaand inzicht: ze zijn precies als jij, ze zijn jou, en net als jij zijn ze Thuis. Je voelt, als kleine stroompjes elektriciteit die tussen jullie vloeien, een totale liefde met hen, waarvan alle facetten die je in het verleden hebt meegemaakt slechts onderdeeltjes en onvolledige stukken vormen. Het verschil hier is, dat het gevoel niet getoond of gedemonstreerd behoeft te worden. Je geeft en ontvangt automatisch, zonder doelbewuste inspanning. Het is niet iets dat je nodig hebt, of dat jou nodig heeft. Het 'reiken' is eruit verdwenen. De uitwisseling volgt op een natuurlijke wijze. Je bent je niet bewust van verschillen in geslacht, je bent zelf, als deel van het geheel zowel mannelijk als vrouwelijk, positief en negatief, elektron en proton. De liefde van man tot vrouw stroomt naar je toe en stroomt uit je vandaan, ouder-kind-bloedverwant-idool en idylle en ideaal - ze spelen allemaal samen in zachte golvingen om je heen, in je en door je. Je bent in volmaakt evenwicht, omdat je bent waar je hoort te zijn. Je bent Thuis.
Eén met het geheel, maar toch een afzonderlijk deel, ben je je bewust van de bron van je gehele bestaan, van jezelf, van een onmetelijkheid die verre het waarnemings- of voorstellingsvermogen te boven gaat. Hier ken je het bestaan van de Vader en neem je het zonder meer aan. Je ware Vader. De Vader, de Schepper van alles dat bestaat of ooit bestaan heeft. Je bent één van Zijn talloze schepsels. Hoe of waarom weet je niet. Het is van geen belang. Je bent gelukkig om de eenvoudige reden dat je op je juiste plaats bent, waar je echt thuishoort.
Elk van de drie keren dat ik Daarheen ging, kwam ik niet uit mezelf terug. Ik kwam bedroefd, met tegenzin terug. Iemand hielp me terugkeren. Elke keer nadat ik weer terug was in mijn lichaam, had ik een enorm heimwee en een gevoel van eenzaamheid, dat dagenlang duurde. Ik voelde me zoals een vreemde zich zou voelen in een land waar alles niet 'goed' was, waar alles en iedereen zo verschillend en 'verkeerd' was vergeleken met waar je vandaan komt. De acute eenzaamheid en nostalgie, en iets dat op heimwee naar huis lijkt, waren zo sterk, dat ik geen verdere pogingen heb ondernomen om 'Daar' nog heen te gaan.
Was dit de hemel?"

[Kosmos]

Maar Hanco, waar liggen die 72 maagden nou?

Nee Zop, alleen dieren en mensen hebben een ziel.
Stenen hebben wel een rudimentair bewustzijn.

[Ben Anoniem]

Monroe beschrijft in dit fragment een van zijn ervaringen in de hemel.

Hanco kan je dus alles wijsmaken.

[Eric Sanders]

Ik wil graag een scherp onderscheid maken tussen geest en ziel.
Geest is een onderdeel van het lichaam, het is een product van je zenuwstelsel (met als coördinator het brein). Dankzij de menselijke geest kan een mens denken, verbeelden, zich patronen voorstellen die niet op het moment aanwezig zijn in de nabije omgeving.
Ziel is iets anders, volgens mij is ziel een energieveld, jazeker, Eric Sanders!, dat het lichaam omhult.
De ziel zit dus in en rondom het lichaam en is voor sommigen zichtbaar als het aura.
Als de mens sterft, sterven lichaam en geest. De geest kan niet functioneren zonder zenuwstelsel (zonder hersenen).
Maar dat wat voortleeft, als er al iets voortleeft, is de ziel.

Wat houdt die energie dan in? Is dat iets materieels (elektronen)? Wat is de relatie/wisselwerking tussen de ziel en het lichaam? Zit je ik, je (zelf)bewustzijn en je geheugen opgeslagen in je ziel? Wat blijft daarvan over als het lichaam verdwijnt?

[Arjen de Mooij]

Maar Hanco, waar liggen die 72 maagden nou?

Nee Zop, alleen dieren en mensen hebben een ziel.
Stenen hebben wel een rudimentair bewustzijn.

Dus als je een aura om je heen hebt, heb je een ziel? Hebben koudbloedige dieren ook een aura? Zou het niet kunnen dat een aura hebben samenhangt met het feit dat je een bloedsomloop hebt? Dwz er gaan allerlei energieen door je lichaam heen en weer, en dat kun je (als je daar de zintuigen voor hebt) waarnemen.

Even iets heel anders, als ik mijn oren en ogen dichtheb. En ik lig onder water (dus ik voel niets bijzonders) en ik proef en ruik niets (even verondersteld dat dat kan), dan nog merk ik dat er tijd voorbij gaat.

Ik wil daarom de volgende stelling poneren:

het bewustzijn is ook een zintuig, en wel een die (onder meer) de tijd waarneemt.

[Hanco Elenbaas]

Maar Hanco, waar liggen die 72 maagden nou?

Geen idee Tjalling, dat is iets uit de Islam en daar weet ik haast niets van. Vertel maar als je zin hebt.
De Mysticus had een nieuwe ontdekking gedaan, 26936 x 33 = 888888, zes achten.

[Eric Sanders]

Even iets heel anders, als ik mijn oren en ogen dichtheb. En ik lig onder water (dus ik voel niets bijzonders) en ik proef en ruik niets (even verondersteld dat dat kan), dan nog merk ik dat er tijd voorbij gaat.

Ik wil daarom de volgende stelling poneren:

het bewustzijn is ook een zintuig, en wel een die (onder meer) de tijd waarneemt.

Volgens mij vlieg je nu uit de bocht.
Als je het mij vraagt bestaat tijd op zichzelf helemaal niet.
Tijd bestaat bij de gratie van beweging. Geen beweging, geen tijd.
Ik vraag me dan ook af of je (gedachten)experiment wel klopt.

[Arjen de Mooij]

Ik vraag het me ook af. Kunnen comateuze patienten nadenken? Indien ja, is dat dan een bewijs voor mijn stelling?
Of zit er gewoon een interne klok in je hersens? Een of ander neuroontje dat dat bijhoudt.
Je kunt ook zeggen dat beweging bij de gratie van tijd en energie bestaat. Ik ga het binnenkort eens proberen dit experiment. Moet wel nog even een goede proefopstelling verzinnen.

[Kosmos]

Ik wil graag een scherp onderscheid maken tussen geest en ziel.
Geest is een onderdeel van het lichaam, het is een product van je zenuwstelsel (met als coördinator het brein). Dankzij de menselijke geest kan een mens denken, verbeelden, zich patronen voorstellen die niet op het moment aanwezig zijn in de nabije omgeving.
Ziel is iets anders, volgens mij is ziel een energieveld, jazeker, Eric Sanders!, dat het lichaam omhult.
De ziel zit dus in en rondom het lichaam en is voor sommigen zichtbaar als het aura.
Als de mens sterft, sterven lichaam en geest. De geest kan niet functioneren zonder zenuwstelsel (zonder hersenen).
Maar dat wat voortleeft, als er al iets voortleeft, is de ziel.

Wat houdt die energie dan in? Is dat iets materieels (elektronen)? Wat is de relatie/wisselwerking tussen de ziel en het lichaam? Zit je ik, je (zelf)bewustzijn en je geheugen opgeslagen in je ziel? Wat blijft daarvan over als het lichaam verdwijnt?

Neen, Eric het is niet materieel, het is mysterieus voor mij, maar je kunt je een voorstelling maken van energie door de term fijnstoffelijk.
Hoe fijnstoffelijker hoe dichter bij het energetisch niveau.
Wat energie precies is, daar denk ik al een leven over na zonder het te bevatten. Maar ik weet wel dat electronen materie zijn en dat als een electron en zijn anti-deeltje (positron) genaamd elkaar tegenkomen ze opgaan in pure energie.
Maar ik denk dat materie voorkomt uit het spanningsveld tussen zijn en niet zijn en dat materie energie is met een lome, trage trillingsgraad.
De persoonlijkheid verdwijnt als je sterft. De ziel is zuiver en als zielebestaan is er louter zijn, een ideale lichaamsloze toestand.
Het lichaam dient om een leven te kunnen lijden in een relatieve wereld (de hemel, cq kosmische bioscoop - er gaat geen bebaarde Vader in wit gewaad langs vermoed ik - is een absolute toestand) waarin er onderscheid LIJKT te bestaan tussen diverse wezens.
Leuk schouwspel voor de kijkers van de Kosmische Bios. (CC Cosmic Cinema) Perfect drama. Onvoorspelbaar en verrassend door de uitvinding de auteurs, die totaal verward zijn over wat een leven nu eigenlijk behelst) een vrije wil te geven.
Maar op een gegeven moment moet je wel even naar een planeet om een leven te leiden, je kunt niet eeuwig in die perfecte toestand blijven.

Het is allemaal veel lichtvoetiger dan de godsdiensten ons voorspiegelen. Wel mooi voor de Kosmische film al die verwardheid.
Er is ook geen zonde of schuld. Voor de film is het allemaal prima al die misdaden. Maar vertel dit laatste niet verder. Het gaat niemand wat aan.

[Kosmos]

Even iets heel anders, als ik mijn oren en ogen dichtheb. En ik lig onder water (dus ik voel niets bijzonders) en ik proef en ruik niets (even verondersteld dat dat kan), dan nog merk ik dat er tijd voorbij gaat.

Ik wil daarom de volgende stelling poneren:

het bewustzijn is ook een zintuig, en wel een die (onder meer) de tijd waarneemt.

Volgens mij vlieg je nu uit de bocht.
Als je het mij vraagt bestaat tijd op zichzelf helemaal niet.
Tijd bestaat bij de gratie van beweging. Geen beweging, geen tijd.
Ik vraag me dan ook af of je (gedachten)experiment wel klopt.

Beweging is er ook niet echt. Het is net als tijd een psychologisch construct.
Er is een oneindige reeks zijnsmomenten gevolgd door niet-zijnsmomenten. Schepping / vernietiging / schepping / vernietiging etc.
De niet-zijns-momenten neem je niet waar net als dat je het uitdoven der fotonen niet waarneemt op een TV scherm hetgeen een besef van beweging en tijd oplevert.
Bewustzijn is het zintuig dat zijn meet.
Dat bewustzijn(szintuig) is een interactie tussen geest (hersenen) en ziel trouwens.
Zijn of niet zijn is het hele eieren eten.
Hamlet was zo gek nog niet.

[Kosmos]

...

[Arjen de Mooij]

Wat een baggerdiscussie eigenlijk. Net zoveel theorien als mensen. En dan de conclusie dat je niks kan bewijzen. Dr zitten wat aanwijzingen hier en daar verborgen... maar ja, aanwijzingen in welke richting...?

En het lulligst is nog, straks komen we in het hiernamaals, en dan kan het ons waarschijnlijk ook nog eens geen hol schelen of we gelijk of ongelijk hadden, wat we zijn weer energie. Wat moet je daar nou mee?

En waarom geloven eigenlijk in zo'n theorie (because we can!). Je legt jezelf er alleen maar 'verplichtingen' door op: bv ik denk, er is geen hiernamaals, dus ik probeer zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Als ik nou in god geloofde dan wilde ik graag zoveel mogelijk mensen helpen. Even cru gesteld hoor... Maar ja je doet er niks aan dat je iets gelooft.

Wat heeft het voor zin om hier over na te denken als je toch zeker weet dat je of de waarheid niet vind, of dat je als je hem vind, niet weet dat het de waarheid is? (deze vraag mag beantwoord worden).

Ik bedoel zelfs als ik in de hemel kom denk ik waarschijnlijk nog dat ik droom en dat ik het mezelf wijsmaak. Al stond God hierzelve naast me en kriebelde Zn baard me in de nek, dan geloofde ik het nog niet. Want hoe weet ik dat het God is?

[Arjen de Mooij]

Even iets heel anders, als ik mijn oren en ogen dichtheb. En ik lig onder water (dus ik voel niets bijzonders) en ik proef en ruik niets (even verondersteld dat dat kan), dan nog merk ik dat er tijd voorbij gaat.

Ik wil daarom de volgende stelling poneren:

het bewustzijn is ook een zintuig, en wel een die (onder meer) de tijd waarneemt.

Volgens mij vlieg je nu uit de bocht.
Als je het mij vraagt bestaat tijd op zichzelf helemaal niet.
Tijd bestaat bij de gratie van beweging. Geen beweging, geen tijd.
Ik vraag me dan ook af of je (gedachten)experiment wel klopt.

Beweging is er ook niet echt. Het is net als tijd een psychologisch construct.
Er is een oneindige reeks zijnsmomenten gevolgd door niet-zijnsmomenten. Schepping / vernietiging / schepping / vernietiging etc.
De niet-zijns-momenten neem je niet waar net als dat je het uitdoven der fotonen niet waarneemt op een TV scherm hetgeen een besef van beweging en tijd oplevert.
Bewustzijn is het zintuig dat zijn meet.
Dat bewustzijn(szintuig) is een interactie tussen geest (hersenen) en ziel trouwens.
Zijn of niet zijn is het hele eieren eten.
Hamlet was zo gek nog niet.

Leuk verhaaltje Tjalling, any proof?
Je hebt een keer geconcludeerd dat dit waar was. Op basis waarvan? Dat je een analogie had die zinnig leek\is? Verder is het wel interessant trouwens om al die mogelijkheden voor de waarheid te verkennen.

Hebben volgens jouw theorie alle dingen een eigen frequentie van zijn en niet zijn of zijn alle dingen in, kut hoe heet dat nou, als ze allemaal op hetzelfde moment zijn in de trilling...
Ze moeten haast wel een eigen frequentie hebben, want jij zegt dat energie trager trilt oid toch? Waarom blijft deze energie aan het lichaam hangen?

[Kosmos]

Wat een baggerdiscussie eigenlijk. Net zoveel theorien als mensen. En dan de conclusie dat je niks kan bewijzen. Dr zitten wat aanwijzingen hier en daar verborgen... maar ja, aanwijzingen in welke richting...?

En het lulligst is nog, straks komen we in het hiernamaals, en dan kan het ons waarschijnlijk ook nog eens geen hol schelen of we gelijk of ongelijk hadden, wat we zijn weer energie. Wat moet je daar nou mee?

En waarom geloven eigenlijk in zo'n theorie (because we can!). Je legt jezelf er alleen maar 'verplichtingen' door op: bv ik denk, er is geen hiernamaals, dus ik probeer zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Als ik nou in god geloofde dan wilde ik graag zoveel mogelijk mensen helpen. Even cru gesteld hoor... Maar ja je doet er niks aan dat je iets gelooft.

Wat heeft het voor zin om hier over na te denken als je toch zeker weet dat je of de waarheid niet vind, of dat je als je hem vind, niet weet dat het de waarheid is? (deze vraag mag beantwoord worden).

Ik bedoel zelfs als ik in de hemel kom denk ik waarschijnlijk nog dat ik droom en dat ik het mezelf wijsmaak. Al stond God hierzelve naast me en kriebelde Zn baard me in de nek, dan geloofde ik het nog niet. Want hoe weet ik dat het God is?

Maak je geen zorgen, in een absolute wereld is er een zeker weten dat uitstijgt boven alle twijfel. Het gevoel dat je hebt is zo gelukzalig, de geuren zo heerlijk en de geluiden zo mooi, dat je helemaal niet kunt denken zoals op aarde, vol twijfel, cynisme en tegenstellingen.
Maar het leuke van het Kosmos-geloof is dat het niks uitmaakt wat je gelooft, in de KB kom je toch. En dan zie je meteen het verschil tussen de absolute wereld en onze idiote relatieve wereld.
En mocht er dan toch een persoonlijke God zijn, een Vader, dan zal zijn baard zo lekker in je nek kriebelen dat er domweg voor twijfel geen ruimte meer is!