macro-eindspelen

[Rein Halbersma]

Getriggered door de 3 (!) macro-eindspelen die Gerard Jansen van Tsjizjow verloor (WK 1988, Harderwijk 1991, WK 1992), heb ik wat in TurboDambase zitten grasduinen.

Ik definieer een macro-eindspel als tenminste 6 schijven en 1 dam voor beide spelers. Wat opvalt is dat ex-Sovjet spelers veel meer macro-einspelen op het bord hebben gehad (zeker tegenover topspelers) dan de Nederlanders. Vooral Gantwarg, Schwarzman, Tsjizjov en Valneris deinzen niet terug om ook tegen de allersterkste tegenstanders dit soort afwikkelingen te nemen. Van de Nederlanders komen Van der Wal, Wiersma, Scholma en Gerard Jansen het vaakst voor (en behalve de 3 nederlagen tegen Tsjizjov staat er ook een overwinning op Georgiev tegenover!). Opvallende is dat bv Sijbrands op topniveau zelden een macro-einspel op het bord kreeg (maar wel een beroemde nederlaag tegen Laurens Fijn van Draat!).

Is training in macro-einspelen een lacune in het bestaande trainingmateriaal? Werden Sovjet-spelers hierin beter getraind? Is het een kwestie van rekenkracht? Kees Thijssen hoeft dan misschien minder te vrezen voor het verschil met de Russen want hij won van Valneris en remiseerde tegen Georgiev in een macro-eindspel.

Misschien iets voor een toekomstig K&K deeltje?

[Bert Zwart]

Een mooi initiatief om dit uit te zoeken!

In Nederland is Ron Heusdens een specialist in volle standen met een dam of wederzijdse dammen.

Vermoedelijk is Georgiev nog een tikje beter in dat soort systemen, maar Ron mag me corrigeren als ik het mis heb.

[Koops]

Misschien iets voor een toekomstig K&K deeltje?

Daar is over nagedacht en er is ook wel iets over verzameld, maar daar is het voorlopig blijven steken. Het is ook lastig om er iets zinnigs over te zeggen in algemene zin omdat de meeste macro-eindspelen hun eigen, specifieke karakter hebben, in tegenstelling tot de klassieke linie-eindspelen. Bovendien is eindspel ook niet echt ons ding. Maar wellicht verandert dat in een wat verdere toekomst.

[Jan Pieter]

Wat opvalt is dat ex-Sovjet spelers veel meer macro-einspelen op het bord hebben gehad (zeker tegenover topspelers) dan de Nederlanders.

Gaat het hier om een specialiteit, of hebben de ex-Sovjetspelers gemiddeld langere partijen (en dus meer macro-eindspelen, maar ook meer gewone eindspelen en dunne standjes)?

[Rein Halbersma]

Wat opvalt is dat ex-Sovjet spelers veel meer macro-einspelen op het bord hebben gehad (zeker tegenover topspelers) dan de Nederlanders.

Gaat het hier om een specialiteit, of hebben de ex-Sovjetspelers gemiddeld langere partijen (en dus meer macro-eindspelen, maar ook meer gewone eindspelen en dunne standjes)?

Ik heb tenminste 6 schijven en 1 dam voor beide spelers als definitie genomen. Een aantal van de macro-eindspelen komen inderdaad voort uit een wederzijdse doorbraak in een dun standje. Maar er is ook een categorie standen waarin een combinatie of een plakker naar een wederzijdse dam in een volle stand wordt genomen. Ik heb het nog niet precies geteld, maar voor mn gevoel komt juist het tweede type eindspel vaker voor bij ex-Sovjet-spelers.

Het zou leuk zijn om het volgende precies uit te zoeken:
-hoe vaak komen macro-eindspelen in volle standen voor vs in dunne standen?
-nemen topspelers vaker het initiatief tot dergelijke afwikkelingen, of zijn het wanhopige reddingspogingen van zwakkere spelers om een positionele nederlaag af te wenden?
-weten topspelers evenwichtige (gelijk aantal schijven) macro-eindspelen vaker te winnen dan dunne standjes zonder dammen?

Enkele beperkingen van TDam en Truus komen wel aan het licht als je dit efficient wilt uitzoeken. Je kunt bv wel op tempoverschil maar niet op schijvenverschil zoeken (voor een vergelijkbaar onderzoekje naar dure dammen: dam voor 1,2,3 of meer). Ook het krachtverschil tussen spelers kan ik alleen in Truus (met oude partijenverzameling) maar niet in TDam opgeven.

[Luteijn]

Getriggered door de 3 (!) macro-eindspelen die Gerard Jansen van Tsjizjow verloor (WK 1988, Harderwijk 1991, WK 1992), heb ik wat in TurboDambase zitten grasduinen.

Ik definieer een macro-eindspel als tenminste 6 schijven en 1 dam voor beide spelers. Wat opvalt is dat ex-Sovjet spelers veel meer macro-einspelen op het bord hebben gehad (zeker tegenover topspelers) dan de Nederlanders. Vooral Gantwarg, Schwarzman, Tsjizjov en Valneris deinzen niet terug om ook tegen de allersterkste tegenstanders dit soort afwikkelingen te nemen. Van de Nederlanders komen Van der Wal, Wiersma, Scholma en Gerard Jansen het vaakst voor (en behalve de 3 nederlagen tegen Tsjizjov staat er ook een overwinning op Georgiev tegenover!). Opvallende is dat bv Sijbrands op topniveau zelden een macro-einspel op het bord kreeg (maar wel een beroemde nederlaag tegen Laurens Fijn van Draat!).

Is training in macro-einspelen een lacune in het bestaande trainingmateriaal? Werden Sovjet-spelers hierin beter getraind? Is het een kwestie van rekenkracht? Kees Thijssen hoeft dan misschien minder te vrezen voor het verschil met de Russen want hij won van Valneris en remiseerde tegen Georgiev in een macro-eindspel.

Misschien iets voor een toekomstig K&K deeltje?

In het correspondentiedammen is het remisespook een groot probleem. Er zijn kampioenschappen van Nederland geweest met een handvol beslissingen. Het is dan niet eenvoudig iets zinnigs te zeggen over de eindstand. Een belangrijke oorzaak van het probleem is Truus. Deze is geweldig in het remise maken van reddeloze stellingen. Macro-eindspelen zijn dan het antwoord om deze ban te doorbreken. Zelf ben ik dol op zulk soort eindspelen. Ik heb indertijd les gehad van Leo Springer. Veel van mijn tegenstanders en Truus niet.

Truus blijft natuurlijk gevaarlijk als remisemaker. Maar als je goed oplet en Truus raadpleegt, dan blijkt het winnen niet echt moeilijk. Ook grootmeesters op het echte bord zijn dol op grote eindspelen. Want inderdaad is dan de sterkste sterk in het voordeel. Het is net zoals bij het schaken. Standen met de dame zijn meestal veel levendiger dan zonder dame. Het vereist een totaal andere aanpak. De kennis van de remisegrenzen in dit soort standen is matig ontwikkeld.

[Rein Halbersma]

Getriggered door de 3 (!) macro-eindspelen die Gerard Jansen van Tsjizjow verloor (WK 1988, Harderwijk 1991, WK 1992), heb ik wat in TurboDambase zitten grasduinen.

Ik definieer een macro-eindspel als tenminste 6 schijven en 1 dam voor beide spelers. Wat opvalt is dat ex-Sovjet spelers veel meer macro-einspelen op het bord hebben gehad (zeker tegenover topspelers) dan de Nederlanders. Vooral Gantwarg, Schwarzman, Tsjizjov en Valneris deinzen niet terug om ook tegen de allersterkste tegenstanders dit soort afwikkelingen te nemen. Van de Nederlanders komen Van der Wal, Wiersma, Scholma en Gerard Jansen het vaakst voor (en behalve de 3 nederlagen tegen Tsjizjov staat er ook een overwinning op Georgiev tegenover!). Opvallende is dat bv Sijbrands op topniveau zelden een macro-einspel op het bord kreeg (maar wel een beroemde nederlaag tegen Laurens Fijn van Draat!).

Is training in macro-einspelen een lacune in het bestaande trainingmateriaal? Werden Sovjet-spelers hierin beter getraind? Is het een kwestie van rekenkracht? Kees Thijssen hoeft dan misschien minder te vrezen voor het verschil met de Russen want hij won van Valneris en remiseerde tegen Georgiev in een macro-eindspel.

Misschien iets voor een toekomstig K&K deeltje?

In het correspondentiedammen is het remisespook een groot probleem. Er zijn kampioenschappen van Nederland geweest met een handvol beslissingen. Het is dan niet eenvoudig iets zinnigs te zeggen over de eindstand. Een belangrijke oorzaak van het probleem is Truus. Deze is geweldig in het remise maken van reddeloze stellingen. Macro-eindspelen zijn dan het antwoord om deze ban te doorbreken. Zelf ben ik dol op zulk soort eindspelen. Ik heb indertijd les gehad van Leo Springer. Veel van mijn tegenstanders en Truus niet.

Truus blijft natuurlijk gevaarlijk als remisemaker. Maar als je goed oplet en Truus raadpleegt, dan blijkt het winnen niet echt moeilijk. Ook grootmeesters op het echte bord zijn dol op grote eindspelen. Want inderdaad is dan de sterkste sterk in het voordeel. Het is net zoals bij het schaken. Standen met de dame zijn meestal veel levendiger dan zonder dame. Het vereist een totaal andere aanpak. De kennis van de remisegrenzen in dit soort standen is matig ontwikkeld.

Heb je literatuur hierover?

[Luteijn]

Getriggered door de 3 (!) macro-eindspelen die Gerard Jansen van Tsjizjow verloor (WK 1988, Harderwijk 1991, WK 1992), heb ik wat in TurboDambase zitten grasduinen.

Ik definieer een macro-eindspel als tenminste 6 schijven en 1 dam voor beide spelers. Wat opvalt is dat ex-Sovjet spelers veel meer macro-einspelen op het bord hebben gehad (zeker tegenover topspelers) dan de Nederlanders. Vooral Gantwarg, Schwarzman, Tsjizjov en Valneris deinzen niet terug om ook tegen de allersterkste tegenstanders dit soort afwikkelingen te nemen. Van de Nederlanders komen Van der Wal, Wiersma, Scholma en Gerard Jansen het vaakst voor (en behalve de 3 nederlagen tegen Tsjizjov staat er ook een overwinning op Georgiev tegenover!). Opvallende is dat bv Sijbrands op topniveau zelden een macro-einspel op het bord kreeg (maar wel een beroemde nederlaag tegen Laurens Fijn van Draat!).

Is training in macro-einspelen een lacune in het bestaande trainingmateriaal? Werden Sovjet-spelers hierin beter getraind? Is het een kwestie van rekenkracht? Kees Thijssen hoeft dan misschien minder te vrezen voor het verschil met de Russen want hij won van Valneris en remiseerde tegen Georgiev in een macro-eindspel.

Misschien iets voor een toekomstig K&K deeltje?

In het correspondentiedammen is het remisespook een groot probleem. Er zijn kampioenschappen van Nederland geweest met een handvol beslissingen. Het is dan niet eenvoudig iets zinnigs te zeggen over de eindstand. Een belangrijke oorzaak van het probleem is Truus. Deze is geweldig in het remise maken van reddeloze stellingen. Macro-eindspelen zijn dan het antwoord om deze ban te doorbreken. Zelf ben ik dol op zulk soort eindspelen. Ik heb indertijd les gehad van Leo Springer. Veel van mijn tegenstanders en Truus niet.

Truus blijft natuurlijk gevaarlijk als remisemaker. Maar als je goed oplet en Truus raadpleegt, dan blijkt het winnen niet echt moeilijk. Ook grootmeesters op het echte bord zijn dol op grote eindspelen. Want inderdaad is dan de sterkste sterk in het voordeel. Het is net zoals bij het schaken. Standen met de dame zijn meestal veel levendiger dan zonder dame. Het vereist een totaal andere aanpak. De kennis van de remisegrenzen in dit soort standen is matig ontwikkeld.

Heb je literatuur hierover?

Helaas is de enige bron van doelmatige informatie over standaardposities het boek van Moser. Hoewel Leo Springer het van voor tot achter doorpluisde en elke onvolkomenheid heeft opgespoord, is het een boek dat nog steeds op eenzame hoogte staat en niet meer in de handel is. Dat er nog zoveel van in omloop zijn is te danken aan Keller en/of de Jongh die er een een stel in opslag hebben genomen.

Het eindspel biedt vrijwel oneindig veel mogelijkheden. Vooral als er veel dammen op het bord staan. Er zijn jaren dat je er vrijwel geen tegenkomt. De huidige grootmeesters, zoals bijvoorbeeld Alexander Schwarzman en Arnaud Cordier tonen een onvoorstelbaar zelfvertrouwen in ogenschijnlijk 'beschimmelde' eindspelen. Vrijwel altijd pakken ze een extra punt, hoewel analyse leert dat dat heel onrechtvaardig is.

Tijdens het lopende kampioenschap van Nederland correspondentiedammen heb ik meerdere macro eindspelen weten te bereiken. In het onderstaande voorbeeld gaat het werkelijk als een mes door de boter, terwijl het strikt genomen houdbaar zou moeten zijn voor wit. Naast de remiseachtige doorbraak beschikt wit ook over de ruil 34-29 en 33-28x40, die hoewel tot een zeer slecht, maar volgens mij houdbaar afspel zou moeten kunnen leiden. Zwart moet immers nog een hele reis maken om schijf 50 van zijn plek te offeren. Ook staat hij dan gewoon een stuk achter, zodat wit tot tegenspel zou moeten kunnen komen.




2: Ton Halman - Frits Luteijn 00.14 / 00.23
01.34-29 18-22 02.31-26 12-18 03.37-31 07-12 04.41-37 20-25 05.32-27 15-20 06.46-41 01-07 07.29-24 20*29 08.33*24 19*30 09.35*24 14-19 10.40-35 19*30 11.35*24 10-14 12.44-40 14-19 13.40-35 19*30 14.35*24 09-14 15.45-40 05-10 16.49-44 03-09 17.38-33 14-19 18.40-35 19*30 19.35*24 10-14 20.44-40 14-19 21.40-35 19*30 22.35*24 09-14 23.24-20 14-19 24.20-15 19-23 25.43-38 13-19 26.38-32 08-13 27.42-38 19-24 28.47-42 13-19 29.39-34 24-30 30.33-29 30*39 31.50-45 23*34 32.38-33 39*28 33.32*14 34-39 34.14-10 39-44 35.10-05 22-28 36.05*32 44-49 37.45-40 49*35 38.42-38 35-24 39.48-42 25-30 40.27-21 16*27 41.31*13 24*08 42.38-33 30-35 43.32-49 08-03 44.42-38 11-16 45.37-32 17-21 46.26*08 03*39 47.32-27 07-11 48.38-33 39*46 49.49-43 46-37 50.43-48 37-23 51.48-26 35-40 52.27-22 40-44 53.36-31 23-01



Wit heeft meerdere hardnekkige verdedigingen ter beschikking. Belangrijk is, dat er potentieel bestaat om twee witte dammen te halen. Zwart krijgt er wel eentje vanaf, maar dat kost hem zijn prachtige stand. Daartoe zou wit met 34.45-40 25-30 35.40-34 39-44 36.40x25 44-49 moeten beginnen. Wit kan overwegen schijf 4 naar 13 te offeren als voorbereiding tot het halen van twee dammen. Ik zal er binnenkort nog eens een uitgebreide analyse van maken op mijn site.

http://home.hetnet.nl/~dammen/WCDA.htm