Ledenaantal KNDB blijft dramatisch dalen

[Eric van Dusseldorp]

er heeft nog nooit ook maar één niet-dammer tegen mij geklaagd over het remiseprobleem

wel is er oa gezegd dat het de makkelijke versie van schaken is, dat het puur op toeval berust en dat je er niet voor kan trainen

Nu je het zegt. Ik kan me ook niet één geval herinneren dat een buitenstaander, die iets badinerends over het dammen kwijt wilde, het over de remise had. Tien van de tien keer werd/wordt de vergelijking met schaken gemaakt. "Oh, je damt... schaak je ook?", "Maar schaken is toch veel moeilijker, veel meer mogelijkheden?" of, als ze aardig willen overkomen, het hypercorrectieve "Ze zeggen wel eens dat dammen moeilijker is omdat alle stukken gelijk zijn." wat natuurlijk ook weer onzin is.

Dus het imagoprobleem zit 'm in de vergelijking met schaken, niet zozeer in de remise. Eigenlijk nooit zo bij stilgestaan.

[Ajax-fan]

een aantal bespiegelingen op de ledendaling.

Jeugd: Clubs met een jeugdafdeling merken dat het de laatste 10 jaar steeds lastiger is om de jeugd te krijgen / houden. Dit heeft naar mijn mening een aantal oorzaken.

- met de opkomst van de spelcomputer is er een gedeelte van de jeugdleden weggebleven.
- vanuit scholen wordt niet meer zo actief aan buitenschoolse activiteiten meegedaan.
- het aantal kader / senior / oudere jeugdleden om de jeugd op te vangen is minder geworden.
- de jeugdige damkalender is op het moment lastig te combineren met de senior kalender, mocht je als senior lid in een landelijk spelend team spelen en je ook nog bezig houden met de jeugd kun je bijna elke zaterdag wel van huis zijn.
- het opstapniveau voor jeugdige spelers in de landelijke 2e klasse is nog te hoog. Je moet al een redelijke aspirant zijn om een fatsoenlijke pot af te leveren aan de onderste borden.
- Er moet meer getraind worden om hetzelfde resultaat neer te zetten. (dit vraagt om meer tijd en die is al minder geworden)

Ook wordt door deze professionele houding ook vaak de onderlinge competitie op een club tenietgedaan, mensen hoeven zich niet meer te plaatsen voor hun team zodat ook de animo om te komen spelen op de clubavond minder wordt. Als je dit wil veranderen stappen mensen makkelijk over naar een andere club, hier hoeft men namelijk zich niet te plaatsen via een onderlinge competitie.

Om een club overeind te houden heb je actieve mensen nodig, uit elk van de bovenbeschreven groepen. Deze actieve groep zijn is vaak maar 10 tot 20 % van een club. Valt er 1 weg, resulteert dit dus vaak in een ledenverlies van 5 tot 10 mensen, of omgekeerd, indien er 5 tot 10 mensen bij een club weggaan zit hier dus ook een actief kaderlid tussen.

Ik denk niet dat de spelvorm of publiciteit een reden is voor mensen om lid te worden van een club. het is meer de club zelf. of dit nu bridge, voetbal, korfbal of dammen is.
er moet een goede tijdsverdeling zijn tussen de sport / besturen / activiteiten / ontspanning.

Inderdaad allemaal erg herkenbaar. Geen enkel jeugdlid of niet-dammer hoor je over het "remise-probleem" (als dit al een probleem zou zijn). Elk jaar zijn er weer genoeg jeugdspelers te vinden die willen komen dammen (aan het begin van het seizoen komen meestal zo'n 30 jeugdspelers op de eerste avond. Dan spelen we altijd een toernooitje). Het probleem bij onze club is echter dat we ze in eerste instantie niet allemaal kunnen vasthouden omdat we met te weinig mensen zijn. Daardoor start je ongeveer met een groepje van 10-15 jeugdleden (waarvan er misschien 5-8 echt actief elke week komen en er hooguit 5 nieuw zijn van die oorspronkelijke 30 dus). Dan mag je blij zijn als er door allerlei oorzaken (naar de brugklas, vriendje stopt ook, werken, andere hobby's, etc.) nog 1 van naar de senioren doorstroomt.

Ik vraag me echter af of je hier wel veel aan kunt doen. Als je naar een populaire sport als voetbal kijkt, heb ik het idee dat de uitval daar minstens zo groot is. Hoeveel jeugdelftallen heeft een vereniging vaak niet, en hoeveel senioren uiteindelijk? Misschien interessant om dat eens te bekijken of de uitval bij dammen nu werkelijk zo dramatisch is. Volgens mij is het best normaal. Het verschil is echter dat ze bij voetbal beginnen bij de F'jes met 30 spelers (of nog meer) en bij dammen bijvoorbeeld maar met 10.

Komt daar nog bij dat er veel meer voetbalclubs zijn en daar bijna elke vereniging wel een fatsoenlijke jeugdafdeling heeft, en bij dammen niet.
Maar ook bij een vergelijkbare sport als schaken hebben ze last van die grote uitval van jeugdleden heb ik wel eens van een schaker gehoord. Dat probleem is daar dus ook. Alleen hadden zij vaak een jeugdafdeling met zo'n 30-40 jeugdleden. Dan houdt je logischerwijs natuurlijk ook meer leden over die doorstromen naar de senioren. De kans namelijk dat er tussen die andere leden een vriendje zit is groter. En als er vriendjes ook dammen/schaken en je een groepje kunt vormen, maakt het vaak niet zo veel meer uit of je nu goed of slecht bent. Het gaat om het sociale aspect op die leeftijd heb ik het idee. Niet om het spelletje.

Hier in Zeeland zijn wij nu de enige vereniging met pupillen, de overige verenigingen hebben vaak nog toevallig een verdwaalde aspirant of junior rondlopen maar doen verder niets aan jeugd zover ik weet. En de jeugdleden klagen daar zelf over. Ze vragen regelmatig waarom er geen andere clubs zijn met jeugd. Dat zou het een stuk leuker maken vinden ze, want dan spelen ze weer eens tegen anderen. Daarom is het ook belangrijk om vaak jeugdtoernooitjes te spelen en er voor te zorgen dat er meerdere clubs jeugd hebben. Nu spelen ze bij ons op de club alleen op de clubavond wedstrijdjes en één keer per jaar een toernooi in Zeeland, het ZK. En wat doen ze dan, juist dan spelen ze weer tegen elkaar. Daar vinden ze dus niks aan. Dus zul je de provincie uitmoeten, maar dat wil niet ieder kind. En daarnaast moet je er ook de senioren voor hebben die er mee willen rijden. Daarom is het zo belangrijk dat alle clubs een jeugdafdeling hebben en er regelmatig toernooitjes in de provincie worden georganiseerd. Dan leren ze weer anderen kennen en dat vinden ze blijkbaar veel leuker dan het spelletje zelf. Dat komt later wel. En als ze anderen leren kennen en ze het naar hun zin hebben, wordt het al een stuk makkelijker om ze te behouden. Anders gaan ze een andere hobby doen, want daar hebben ze wel vriendjes/vriendinnetjes.

Ik sluit me dan ook bij Arjen aan die zegt dat clubs zeker niet moeten fuseren. Daarnaast lijkt het me van belang om clubs te stimuleren om een jeugdafdeling op te zetten. Het probleem is alleen dat er vaak geen senioren zijn die een jeugdafdeling willen opzetten.

In Zeeland was er een keer een schooldamteam dat lid wilde worden van een vereniging. De vereniging in die plaats wilde echter geen jeugdleden aannemen omdat ze ze niet konden opvangen. Tja...makkelijker kun je ze niet krijgen volgens mij.....

Het remise-"probleem" is volgens mij dan ook een ander probleem dan het dalende aantal leden. De overgrote meerderheid van de leden heeft geen remise-"probleem". Alleen de top, en stoppen veel toppers door dat remise-"probleem"?

Het imago probleem van Leo Mous is wel herkenbaar. Zeker op de middelbare school. Op de basisschool is dammen niet vreemd. En als je eenmaal studeert vinden ze het vaak ook niet zo vreemd meer of hoor je ze er minder over in ieder geval. Maar ik vraag me wel af of dat imago probleem echt heel veel invloed heeft op het ledenaantal. Er zullen zeker een aantal mensen daardoor stoppen met dammen rond die leeftijd, maar degene die het spelletje leuk vinden, blijven vaak toch wel spelen. Zeker ook als er een aantal vriendjes ook op de damclub zitten. Het is wel zo dat wij geen nieuwe leden meer krijgen die al op de middelbare school zitten, mede vanwege het imagoprobleem misschien.
De enige nieuwe aanwas komt zo goed als altijd van de basisschool. En dat zou een probleem kunnen zijn.

Het grootste probleem is volgens mij echter het te kort aan seniorenleden die een goede jeugdafdeling willen opzetten, zoals Arjen en Vengaboy al hebben gemeld. Er zijn maar een paar clubs in Nederland met een beetje fatsoenlijke jeugdafdeling en dat is te weinig natuurlijk. De kennis hoe het moet is er wel, de voorbeelden ook (o.a. Reeuwijk, WSDV, Lunteren). Nu de uitvoerende senioren nog.....

[Rein Halbersma]

Bij een 'ander' spel had hij met 2-8 verloren of zo. Een monsterscore. Drama. Dat moet je aan je vrouw zien te vertellen. IJsselmeervogels-Ajax o.i.d.

Ik wil alleen maar zeggen dat de ruime remisemarge ook wel z'n voordelen heeft. Er zijn zoveel mensen die een puntje hebben gesnoept van een topspeler en die daar trots op zijn. En terecht, want ze hebben daar wel voor moeten knokken. Dus de makke van de remise bij het dammen is tevens ook de charme. Dat een topspeler bij het dammen niet automatisch wint van een middenmoter -zoals dat bij het schaken wel het geval is- is m.i. in het voordeel van het dammen.

Bij IJsselmeervogels-Ajax zijn volle tribunes omdat Ajax langs wil komen. De uitslag daar heeft niemand het over natuurlijk. Denk maar wel dat elke amateurspeler trots is om tegen zulke profs te hebben mogen spelen (en het shirt met zo'n beroemde naam te mogen houden).

Dat normale clubspelers uberhaupt tegen een 10-voudige wereldkampioen komen te spelen is wat zo bizar is aan dammen. Dat supergroten als Tsjizjow na 10 wereldtitles nog steeds hun kostje bij elkaar moeten schrapen via open toernooien, dat is pas armoede. Hoeveel Nederlanders hebben ooit tegen Kasparow gespeeld? Hoeveel hebben daar een halfje of meer aan overgehouden? Voor topschakers als Kasparow waren er gesloten invitatietoernooien.

[Schaakmeester]

er heeft nog nooit ook maar één niet-dammer tegen mij geklaagd over het remiseprobleem

wel is er oa gezegd dat het de makkelijke versie van schaken is, dat het puur op toeval berust en dat je er niet voor kan trainen

Nu je het zegt. Ik kan me ook niet één geval herinneren dat een buitenstaander, die iets badinerends over het dammen kwijt wilde, het over de remise had. Tien van de tien keer werd/wordt de vergelijking met schaken gemaakt. "Oh, je damt... schaak je ook?", "Maar schaken is toch veel moeilijker, veel meer mogelijkheden?" of, als ze aardig willen overkomen, het hypercorrectieve "Ze zeggen wel eens dat dammen moeilijker is omdat alle stukken gelijk zijn." wat natuurlijk ook weer onzin is.

Dus het imagoprobleem zit 'm in de vergelijking met schaken, niet zozeer in de remise. Eigenlijk nooit zo bij stilgestaan.

Als schaker die zich al vier decennia met dat bewuste spel bezighoudt, en zich dit jaar op 50-jarige leeftijd dit jaar voor het eerst bij een damvereniging heeft gemeld heb ik wel enkele opmerkingen
* het feit dat de stukken bij dammen gelijk zijn maakt het - althans voor een schaker - moeilijker om het verloop van de stelling te visualiseren, zo gek vind ik die opmerking dus niet.
* zelf heb ik het dammen in de jaren 70 gevolgd, toen werd er wel volop over geschreven / mist de damsport misschien een dragende figuur zoals Sijbrands of Wiersma als wereldkampioen ( daar kwam de pers WEL op af ) ?
* het verbaast me, als schaker, dat er voor een match Anand-Kramnik moeiteloos een grote prijzenpot bijeen wordt gebracht terwijl de heren voordien vrijwel al hun partijen remiseerden - zoals Hanco Elenbaas al eerder op dit forum heeft uiteengezet / misschien is het toch niet de remise als hoofdprobleem maar hoe je het brengt ?
* ook de schaakbond heeft al jarenlang met een crisis te maken, teruglopende ledenaantallen, clubs die verdwijnen / men probeert bij de internet hype aan te haken en de PR te versterken ( doelgroepen )
Het klimaat voor denksporten als schaken en dammen in clubverband is dus ook niet optimaal.

[Leo Mous]

De constatering van Eric over dammen in relatie tot schaken is precies waar het om gaat.
Geen enkele buitenstaander (ook geen potentiële sponsor) heeft enige weet van een remiseprobleem. Het dammen wordt gewoon niet interessant gevonden, zeker vergeleken met het elitaire schaken, dat het in deze tijd vergeleken met vroeger ook al moeilijk heeft met aandacht in de media en het vinden van sponsoren.

Nog even iets over jeugd en ledenwerving.
Als gevolg van de aanhoudende daling van het ledental is de grootte van de gemiddelde damclub een kritische grens gepasseerd. Onder deze kritische grens is het redelijkerwijs van een club niet meer te verwachten dat er voldoende geschikt en betrokken kader is, dat ook nog voldoende tijd heeft om een jeugdclub op te starten en (nog belangrijker) gedurende langere tijd in stand te houden. De clubs zijn simpelweg te klein om op een fatsoenlijke manier nog iets aan jeugdledenwerving en –behoud te kunnen doen. Dat kun je de meeste clubs en bestuurders ook niet kwalijk nemen.

Daar komt nog bij dat de bereidheid om de handen uit de mouwen te steken onder jongere leden (20-ers en 30-ers), naar mijn indruk, in deze tijd niet geweldig is (de goede uitzonderingen uiteraard daargelaten). Dan heb ik het niet over af en toe eens wat doen. Nee, ik bedoel week in - week uit, jarenlang je belangeloos actief inzetten voor de club. Het kader dat onze sport organisatorisch op de rails moet houden, vergrijst in toenemende mate. Dat is in alle lagen, clubs, provincies en landelijk. Tegelijkertijd zijn het vooral jongeren (ook op dit forum) die zich bij herhaling kritisch uitlaten over het gebrek aan visie en vernieuwingsdrang bij bestuurders. Dat is bijzonder onredelijk.

Wat ik wil zeggen is dat de terugloop van het dammen als georganiseerde sport voor een groot deel te wijten is aan het ontbreken van jonge mensen die bereid zijn het bestuurlijke stokje van de ouderen over te nemen. Dat zal allemaal te maken met een maatschappelijke trend die al een aantal jaren zichtbaar is. De mens is steeds meer een consument geworden. Het verenigingsgevoel en vooral het mede nemen van verantwoordelijkheid voor de instadhouding daarvan, is een uitstervend fenomeen geworden. Men is tegenwoordig lid van een vereniging om gebruik te kunnen maken van de geboden faciliteiten. Voor de rest zal het velen een zorg zijn. Sterker, steeds meer mensen (niet alleen jongeren) hebben een club bijna niet meer nodig om hun sport (dammen) te kunnen blijven beoefenen. Zie niet alleen het dalend ledental, maar vooral ook het dalend clubbezoek. En dat heeft echt niet alleen te maken met de invulling van de clubavond.

Tegelijkertijd is de (nationale) clubcompetitie verhoudingsgewijs zeer populair. De behoefte om in teamverband onze sport te bedrijven is kennelijk nog wel steeds heel groot. Zolang er gedamd zal worden, zullen er altijd wel clubs of clubjes met vaste clubavonden blijven bestaan. Ik ben daar persoonlijk ook een groot voorstander van. Ik zou de clubavond niet willen missen. Maar ja, ik ben een ouwe zak.

Hoe belangrijk zijn clubs en clubavonden überhaupt nog voor het behoud en de uitbouw van onze sport?

[Eric van Dusseldorp]

Bij een 'ander' spel had hij met 2-8 verloren of zo. Een monsterscore. Drama. Dat moet je aan je vrouw zien te vertellen. IJsselmeervogels-Ajax o.i.d.

Ik wil alleen maar zeggen dat de ruime remisemarge ook wel z'n voordelen heeft. Er zijn zoveel mensen die een puntje hebben gesnoept van een topspeler en die daar trots op zijn. En terecht, want ze hebben daar wel voor moeten knokken. Dus de makke van de remise bij het dammen is tevens ook de charme. Dat een topspeler bij het dammen niet automatisch wint van een middenmoter -zoals dat bij het schaken wel het geval is- is m.i. in het voordeel van het dammen.

Bij IJsselmeervogels-Ajax zijn volle tribunes omdat Ajax langs wil komen. De uitslag daar heeft niemand het over natuurlijk. Denk maar wel dat elke amateurspeler trots is om tegen zulke profs te hebben mogen spelen (en het shirt met zo'n beroemde naam te mogen houden).

Dat normale clubspelers uberhaupt tegen een 10-voudige wereldkampioen komen te spelen is wat zo bizar is aan dammen. Dat supergroten als Tsjizjow na 10 wereldtitles nog steeds hun kostje bij elkaar moeten schrapen via open toernooien, dat is pas armoede. Hoeveel Nederlanders hebben ooit tegen Kasparow gespeeld? Hoeveel hebben daar een halfje of meer aan overgehouden? Voor topschakers als Kasparow waren er gesloten invitatietoernooien.

Ik verschil denk ik volledig van mening met jou. Ik vind het juist leuk dat al die open toernooien van tegenwoordig zo in elkaar steken en dat de verschillen in speelsterktes nog min of meer te overzien zijn. Daarnaast leveren partijen tussen een grootmeester en een 1200-1300-speler ook steevast de spectaculairste partijen met de mooiste combinaties op.
Laat het damwereldje klein en knus blijven, maar laat het wel blijven voortbestaan.

[Kosmos]

Goed, als het om ledental gaat is kader dus het hoofdprobleem.
Een aaantal jaren geleden werd er een project kader traint kader gestart.
Dat project lag even later weer op zijn gat.
Daarna werd het weer opgestart, maar ik heb er nooit meer iets van gehoord.
Toch lijkt me dit project nogal essentieel.
Wie weet er meer van?

[Eric van Dusseldorp]

(...) Daar komt nog bij dat de bereidheid om de handen uit de mouwen te steken onder jongere leden (20-ers en 30-ers), naar mijn indruk, in deze tijd niet geweldig is (de goede uitzonderingen uiteraard daargelaten). Dan heb ik het niet over af en toe eens wat doen. Nee, ik bedoel week in - week uit, jarenlang je belangeloos actief inzetten voor de club. Het kader dat onze sport organisatorisch op de rails moet houden, vergrijst in toenemende mate. Dat is in alle lagen, clubs, provincies en landelijk. Tegelijkertijd zijn het vooral jongeren (ook op dit forum) die zich bij herhaling kritisch uitlaten over het gebrek aan visie en vernieuwingsdrang bij bestuurders. Dat is bijzonder onredelijk.

Wat ik wil zeggen is dat de terugloop van het dammen als georganiseerde sport voor een groot deel te wijten is aan het ontbreken van jonge mensen die bereid zijn het bestuurlijke stokje van de ouderen over te nemen. Dat zal allemaal te maken met een maatschappelijke trend die al een aantal jaren zichtbaar is. De mens is steeds meer een consument geworden. Het verenigingsgevoel en vooral het mede nemen van verantwoordelijkheid voor de instadhouding daarvan, is een uitstervend fenomeen geworden. Men is tegenwoordig lid van een vereniging om gebruik te kunnen maken van de geboden faciliteiten. Voor de rest zal het velen een zorg zijn. Sterker, steeds meer mensen (niet alleen jongeren) hebben een club bijna niet meer nodig om hun sport (dammen) te kunnen blijven beoefenen. Zie niet alleen het dalend ledental, maar vooral ook het dalend clubbezoek. En dat heeft echt niet alleen te maken met de invulling van de clubavond. (...)

Je kan het ook anders verwoorden: het wij-tijdperk (oorlogsgeneratie en hippiegeneratie) heeft zo rond 1975 plaats gemaakt voor het ik-tijdperk (discogeneratie, generatie-nix en generatie-driekeernix). Voor het georganiseerde clubdammen is dat geen gunstige ommekeer gebleken.

Hoe belangrijk zijn clubs en clubavonden überhaupt nog voor het behoud en de uitbouw van onze sport?

Over de clubavond ben ik puur pessimistisch. Er is een neerwaartse trend en niets wijst op een verandering de andere kant op.
De vraag is of dammen in Nederland overleeft zonder clubavond.
Kijken we naar het buitenland: in de voormalige oostbloklanden bestaan die clubavonden (volgens mij) niet en hebben ze nooit bestaan. Dammen was/is daar, als extra activiteit, gerelateerd aan bedrijven, scholen, sportscholen etc.
Hoe doen ze het in Afrika, Thailand, Laos, etc.? Ze dammen in eenvoudige horecatentjes of zelfs langs de weg. Informele damclubjes zonder voorzitter, secretaris en tig adjuncten. Gewoon borden op tafel en spelen.
Clubavonden lijken niet essentieel voor het voortbestaan van het dammen.

Belangrijk lijkt me wel: jeugddamclubjes gerelateerd aan scholen, naschoolse opvang etc.; wedstrijden in de weekeinden in allerlei vormen (bondscompetitie, eendagstoernooitjes, ook de zondag benutten - voor verreweg de meeste mensen gewoon een vrije dag); vakantietoernooien van zo rond een week; daarnaast natuurlijk het internetdammen, al moet we die 'troef' niet overschatten; veel over de grens kijken - en spelen.

[Ajax-fan]

Daar komt nog bij dat de bereidheid om de handen uit de mouwen te steken onder jongere leden (20-ers en 30-ers), naar mijn indruk, in deze tijd niet geweldig is (de goede uitzonderingen uiteraard daargelaten). Dan heb ik het niet over af en toe eens wat doen. Nee, ik bedoel week in - week uit, jarenlang je belangeloos actief inzetten voor de club. Het kader dat onze sport organisatorisch op de rails moet houden, vergrijst in toenemende mate. Dat is in alle lagen, clubs, provincies en landelijk. Tegelijkertijd zijn het vooral jongeren (ook op dit forum) die zich bij herhaling kritisch uitlaten over het gebrek aan visie en vernieuwingsdrang bij bestuurders. Dat is bijzonder onredelijk.

Sorry, maar dit klopt gewoon niet. Veel van de jongeren die bij mij op de CAT en CJT hebben gezeten zetten zich week-in week-uit in voor het dammen. Veelal zetten ze zich in voor het jeugddammen, maar enkelen zitten ook in het bestuur van hun vereniging. En er zijn er ook een aantal die zich binnen hun provincie of binnen de KNDB inzetten. En van de jongeren die hier op het forum posten doet bijna iedereen iets binnen zijn club. Ik kan je daarnaast zo een hele lijst geven van heel veel jongeren die zich binnen hun vereniging inzetten.
Daarmee wil ik niet zeggen dat ouderen niets doen, want het is volgens mij wel zo dat de meerderheid van de mensen die vrijwilligerswerk doet ouder dan 30 is. Maar om te stellen dat de 20-ers en 30-ers bijna niets doen, dat klopt gewoon niet.
Verder klopt het wel dat bij veel verenigingen het bestuur uit ouderen bestaat, maar dat komt vaak meer doordat er geen jongeren zijn. Van de clubs met 20-ers die ik ken, doen bijna al die 20-ers iets binnen de vereniging.

[Klaas van der Laan]

Het schijnt dat vrouwenvoetbal op dit moment de snelst groeiende sport is. Volgens mij zijn vrouwen nog nooit een primaire doelgroep geweest in dambeleid.

[Kosmos]

Het schijnt dat vrouwenvoetbal op dit moment de snelst groeiende sport is. Volgens mij zijn vrouwen nog nooit een primaire doelgroep geweest in dambeleid.

Niet bij de KNDB en zeker niet bij Culemborg (in een folder werd uitgelegd waarom meisjes geen les krijgen), maar wel bij DOS Delft. Henk de Witt en co hebben diverse vrouwentoernooien georganiseerd. Ze hadden ook wel een aantal vrouwen op de club, heel goed voor het sociale element!
Vrouwen in de damsport zijn waardevol. Ze nemen vaak organisatorische en andere dienstverlenende taken op zich. Vrouwen achter de bar zijn heel gezellig is mijn ervaring.
DamZ! is 5 jaar lang uitstekend bijgehouden door de vrouw van een dammer.

[Rein Halbersma]

Bij een 'ander' spel had hij met 2-8 verloren of zo. Een monsterscore. Drama. Dat moet je aan je vrouw zien te vertellen. IJsselmeervogels-Ajax o.i.d.

Ik wil alleen maar zeggen dat de ruime remisemarge ook wel z'n voordelen heeft. Er zijn zoveel mensen die een puntje hebben gesnoept van een topspeler en die daar trots op zijn. En terecht, want ze hebben daar wel voor moeten knokken. Dus de makke van de remise bij het dammen is tevens ook de charme. Dat een topspeler bij het dammen niet automatisch wint van een middenmoter -zoals dat bij het schaken wel het geval is- is m.i. in het voordeel van het dammen.

Bij IJsselmeervogels-Ajax zijn volle tribunes omdat Ajax langs wil komen. De uitslag daar heeft niemand het over natuurlijk. Denk maar wel dat elke amateurspeler trots is om tegen zulke profs te hebben mogen spelen (en het shirt met zo'n beroemde naam te mogen houden).

Dat normale clubspelers uberhaupt tegen een 10-voudige wereldkampioen komen te spelen is wat zo bizar is aan dammen. Dat supergroten als Tsjizjow na 10 wereldtitles nog steeds hun kostje bij elkaar moeten schrapen via open toernooien, dat is pas armoede. Hoeveel Nederlanders hebben ooit tegen Kasparow gespeeld? Hoeveel hebben daar een halfje of meer aan overgehouden? Voor topschakers als Kasparow waren er gesloten invitatietoernooien.

Ik verschil denk ik volledig van mening met jou. Ik vind het juist leuk dat al die open toernooien van tegenwoordig zo in elkaar steken en dat de verschillen in speelsterktes nog min of meer te overzien zijn. Daarnaast leveren partijen tussen een grootmeester en een 1200-1300-speler ook steevast de spectaculairste partijen met de mooiste combinaties op.
Laat het damwereldje klein en knus blijven, maar laat het wel blijven voortbestaan.

Misschien moet je p77 van het Matchboek Wiersma-Clerc er eens op nalezen.

[Jaap van Galen]

Belangrijk lijkt me wel: jeugddamclubjes gerelateerd aan scholen, naschoolse opvang etc.; wedstrijden in de weekeinden in allerlei vormen (bondscompetitie, eendagstoernooitjes, ook de zondag benutten - voor verreweg de meeste mensen gewoon een vrije dag); vakantietoernooien van zo rond een week; daarnaast natuurlijk het internetdammen, al moet we die 'troef' niet overschatten; veel over de grens kijken - en spelen.

Kijk alweer een hele rij met ideeen. Vooral van wat je noemt jeugddamclubjes gerelateerd aan scholen, naschoolse opvang etc., ik denk dat we daar grote kansen hebben.
Maar wie o wie denkt het serieus uit? Zelf heb ik ik mijn hoofd een dergelijk plan voor Den Haag, maar even afwachten, wellicht eerst nog een ledenanalyse. Erg jammer dat dammen lijkt af te hangen van individuen, en dat we buiten het dambord weinig strategie-gevoel lijken te kunnen laten zien.
En om terug te komen op mijn eerste opmerking, dammers verschillen in ideeen, maar overeenkomsten in ideeen zijn er ook heel veel, laten we ze koesteren, maar vooral ook met daden "uitbuiten".

[Leo Mous]

Mijn eerdere opmerking over het gebrek aan inzet onder jongeren neem ik terug. Ajax-fan heeft gelijk. Ik ben daar te stellig in geweest. Dat is niet fair naar die jonge mensen die wel overal actief zijn. Blijft staan dat het wel jammer is dat het bestuurlijk en organisatorisch kader steeds verder vergrijst. Dat is beslist geen vordeel bij de ontwikkeling van vernieuwend beleid. Dat neem ik deze oudere bestuurders overigens niet kwalijk.

[Leo Mous]

Een belangrijke, nog niet voldoende belichte oorzaak van de terugloop van het ledental van de KNDB is het feit dat dammers zich niet of nauwelijks voortplanten. Ook interessant voor het onderzoek van Jaap: hoe verhoudt het aandeel alleenstaanden en anderszins kinderlozen in de dammerij zich tot het landelijk gemiddelde? Ik heb zo’n vermoeden dat dat veel hoger is dan gemiddeld. Als dat zo is, dan bezorgt dat onze sport een belangrijke achterstand t.o.v. ander sporten waarbij de liefde voor de sport (en het lidmaatschap) vaak van ouder op kind(eren) wordt overgedragen. Korfbal is misschien wel het meest sprekende voorbeeld. De kinderen groeien op op het sportveld. Dammers met alleen maar dochters moeten eigenlijk ook bij de alleenstaanden worden meegeteld. De damwereld is zo onaantrekkelijk voor de meeste vrouwen dat die damvaders ook geen redelijke kans hebben het damgen over te dragen.