KRANTENARTIKELEN - 2004

[Hanco Elenbaas]

Inspirerend voor jonge dammers! Iets voor www.kndb.nl/damz ?

Misschien niet zo'n goed idee PositiveGeneration.
Talenten van het niveau Sijbrands/Wiersma hebben zich de laatste veertig jaar jammer genoeg niet meer aangediend in Nederland.


Sijbrands - Wiersma, NK 1967

Bovenste drie van het NK 1967:
1. Ton Sijbrands (17 jaar!!) 13-22 (!!!)
2. Piet Roozenburg (42 jaar) 13-17
3. Harm Wiersma (13 jaar!!!) 13-16

Piet Roozenburg in Het Damspel van mei 1967:

1 APRIL 1967: EEN KEERPUNT

Daar zaten ze dan bij de prijsuitreiking van de kampioenschappen van Nederland 1967 voor senioren en junioren: aan mijn linkerhand Ton Sijbrands, 17 jaar, de jongste nationale kampioen, die Nederland ooit heeft voortgebracht, Harm Wiersma 13 jaar met een derde plaats aan mijn rechterzijde.
Of zat ik verkeerd? Nee, toch niet, naast Harm troonden de winnaars van de jeugdgroep: Frank Drost 13 jaar, gelijk geëindigd op de eerste plaats met de zeventienjarige Huët. Nog eens: dus links Ton Sijbrands, internationaal meester, nationaal grootmeester, winnaar van het zwaarst en sterkst bezette toernooiveld sinds vele jaren met een score van 22 uit 26 punten, 5 punten meer dan de tweede aankomende. Rechts van me, Harm Wiersma, jeugdkampioen 1966, kandidaat-meester, de jongste deelnemer ooit in de geschiedenis van de nationale kampioenschappen opgetreden. Ja, ja, het was me de wedstrijd wel!



Tevergeefs werd in hotel Nieland op die gedenkwaardige 1 april 1967 naar stoelen gezocht. De zaal was eivol, alle zetels waren bezet. Glunderende gezichten van de bondsbestuurderen: hier waren dan de tastbare resultaten van vele jaren zwoegen en ploeteren om van binnenuit tot verjonging te komen. Hoewel al van 1951 af de nationale jeugdkampioenschappen als instituut werden gevestigd moeten we tot 1943 teruggaan om een nationaal kampioen beneden de 20 jaar te vinden. Maar nu was het dan toch zover. Na twee vergeefse pogingen in de voorgaande jaren had Sijbrands zich van top tot teen bewapend om ditmaal door te breken. Hij heeft dit gedaan op een wijze die hem stempelt tot een wereldtitelpretendent die de Russen heel ernstig moeten nemen.
Vergelijkenderwijs gesproken is de derde plaats welke Harm Wiersma voor zich veroverde, nauwelijks minder opzienbarend. Ik althans heb een dergelijk feit nooit voor mogelijk gehouden.



Het kampioenschap van Nederland 1967 zal dan ook niet de geschiedenis ingaan als één van de vele in een reeks, maar als het grote jaar van de vernieuwing, de verjonging, de doorbraak of welk predikaat dan ook, om aan te geven dat hier in dit jaar in Utrecht en Apeldoorn furore werd gemaakt. Ik moet daar meer over zeggen. Wat zich afspeelde is niet alleen de botsing der generaties maar grijpt verder en dieper. Na 1950, maar vooral na 1958 en opnieuw in de 60er jaren, heeft ons spel zich ontwikkeld op een wijze die we gerust revolutionair mogen noemen.



[Interessant in dit verband is wat R.C. Keller in Het Damspel van juni-juli 1959 blz 67 in een artikel getiteld "Dammende Jeugd" schreef:
"Sinds een paar jaar heeft Nederland weer damjeugd. Vergeleken met de periode na de oorlog, waarin een jeugdig beoefenaar van het spel op de honderd ruiten een grote zeldzaamheid was, is het aantal jeugdige dammers in sterk stijgende lijn. In verschillende provincies zijn spelers die niet of nauwelijks onderdoen voor hen die het tot de finale van het jeugdkampioenschap van Nederland wisten te brengen. Vooral onder de zeer jonge spelers zijn er verscheidenen die blijk geven van veel aanleg. Er is weer in ons land een arsenaal van spelers waaruit meesters van de toekomst kunnen voortkomen. Misschien moet ons land nog door een dieptepunt heen. Maar onlangs heb ik voorspeld dat we over vijf tot acht jaar weer een Nederlandse kampioen jonger dan 25 jaar zullen hebben.
Maar om deze ontwikkeling mogelijk te maken is het van vitaal belang wedstrijden te organiseren waarin de talenten der jongeren tot ontwikkeling kunnen komen."
Dit schreef Keller in 1959, acht jaar geleden, en hij gaf hiermee blijk van een merkwaardig juiste visie van de toekomst.]

Het aantal belangrijke wedstrijden dat nu in een jaar wordt gespeeld is onvergelijkbaar veel groter dan vóór 1950. Daarnaast wordt het spel niet zomaar gespeeld, maar vastgelegd in partij-uitgaven en dergelijke publikaties. Alleen hierdoor al onderscheiden de jongeren zich van de ouderen dat zij meer kennis, meer inzicht hebben dan waarmede de oudere generatie is grootgebracht. Onder hen is Sijbrands de primus inter pares, maar ook spelers als Wiersma, Varkevisser, Weerheijm en al die anderen weten hun weetje. Hun spel getuigt hiervan.

Deze ontwikkeling brengt met zich mee dat ook het spel zelf ingrijpender, sneller verandert. Wie deze ontwikkeling niet bijhoudt of bijsloft raakt onherroepelijk in de hoek waar de klappen vallen. En er werden deze keer harde slagen uitgedeeld, veel harder dan in vorige jaren. Het aantal winstpartijen bedroeg over 1963/1966 46% en dit jaar 57%. Een statistisch bewijs van een veranderde mentaliteit; een hardere wedstrijdmentaliteit dan in één van de voorgaande jaren. Tijdens de prijsuitreiking maakte ik onwillekeurig een vergelijking tussen nu en 1943, mijn eerste nationale kampioenschap. Daarbij kwam ik tot de slotsom dat er sindsdien heel veel ten gunste is veranderd. Het stemde mij dan ook blijmoedig de titel te kunnen overdragen aan een jongen die met hart en ziel ons spel is toegewijd. Begaafd met een zeldzame aanleg heeft hij daarnaast hard gewerkt, gewoon geblokt om zich tot topspeler te ontwikkelen. Daarmede is hij de eerste Nederlandse speler die in staat is een evenwaardig duel met de Russische spelers aan te gaan, zoals hij trouwens ook al in Alès bewees.

Na bovenstaande uitvoerige beschouwing thans iets over de individuele verrichtingen van de overige spelers. De door mij behaalde tweede plaats was in overeenstemming met mijn eigen verwachtingen. Rust roest. Er was te veel vastgeroest om soepel te spelen, hetgeen zich op verschillende manieren in mijn nadeel uitte. Het kwaad straft zichzelf! Desondanks ben ik niet geheel onvoldaan en heb weer eens heerlijk gevrijbuiterd zonder me erom te bekommeren of het nu allemaal wel even verantwoord was.

De grote verrassing was het spel van Harm Wiersma. Enerzijds weloverwogen van opzet, was zijn spel anderzijds zo heerlijk fris en pril dat we van al zijn partijen hebben genoten. Hem bleven moeilijke ogenblikken zoals tegen Bom, Sijbrands en mij niet bespaard, maar zoals het een stoere Fries betaamt heeft hij zich "man"moedig door het zware middendeel van de wedstrijd heengeslagen om tegen het einde van het toernooi te tonen dat hij nog voldoende reserves had om één van de ereplaatsen voor zich op te eisen.

Op de vierde plaats eindigde de Leidenaar Van Leeuwen. Een markante speler met scherp gemarkeerde resultaten: drie nederlagen tegen Sijbrands, mij en Wiersma, vijf overwinningen, waarvan drie op Van der Sluis (no. 5), Van Dijk (no. 7), Bom (no. 8]. Zo'n scherp getekend beeld bewijst dat hij een speler is die bereid is om elk duel aan te gaan en uit te vechten. Het is te hopen dat hij voldoende tijd weet te vinden om zich ook in de komende jaren in deze wedstrijd te plaatsen.

Op de zesde plaats de debutant Weerheijm; een taaie, onverstoorbare, geconcentreerde speler, die echter nog meer toernooi-ervaring zal moeten opdoen. Een speler die ik na voltooiing van zijn militaire dienst weer in deze regioen terugverwacht.

Op de tiende plaats Varkevisser, en opnieuw op de laatste Hoekstra om de galerij der jongeren volledig te maken. Zoals ik al een vorig jaar signaleerde werd het spel van Varkevisser te veel dat van de habitué. Waarschijnlijk ziet hij zelf ook wel in dat dit onvoldoende is. Hij is nog jong genoeg om zijn speeltrant te herzien. Hoekstra heeft deze keer veel meer partij gegeven dan vorig jaar, hoewel dit niet altijd in een scoreverbetering werd omgezet. Stug doorzetten Oebele!

En dan nu de routiniers. W. de Jong sloot zijn terugkeer af met een 13de plaats; Van der Staay, vorig jaar no. 3, nu een 12de plaats, D. de Jong een 11de, Okrogelnik een 9de, Bom 8ste, Van Dijk 7de, Van der Sluis 5de. Zij allen hebben terrein moeten prijsgeven, de een meer, de ander minder. Zij hebben zich niet voetstoots overgegeven maar telkens vechtend om elke centimeter terrein. De oudste onder hen, Bom, bracht zelfs de jongste een gedecideerde nederlaag toe.

Speltechnisch viel er zoveel te beleven dat ik hierover afzonderlijk nog verslag zal uitbrengen. Drs. P. Roozenburg

[Ben Anoniem]

In 1967 zag de damtoekomst er dus perfect uit.
Sijbrands echter bleek een sportman, die strijd meed, en verder uitsluitend begaan was met zijn eigen imago.
Bloedeloze remises tegen de groten (als hij al meedeed), een boekje over Bom (schoonvader van de voorzitter), een voor leken onleesbare rubriek in een landelijk dagblad (met veel uitroeptekens, dat wel), de strijd slechts zoeken op de laagste borden (rating...) en een volstrekt mijden van de (ook uit propaganda oogpunt zo interessante) confrontatie met Harm Wiersma.

[Hanco Elenbaas]

Die Ben.
Hoe vaak ga je je 'Ik Haat en Verafschuw Sijbrands!'-verhaal hier nog herhalen?

Vermoedelijk is er in Ton Sijbrands iets geknakt tijdens de match Sijbrands - Andreiko. Ton wou net als Ajax in de Europa Cupfinales van die tijd een snelle voorsprong risicoloos naar de eindzege voeren.
Maar onder aanvoering van de idiote Henk Fokkink (rating 666) en diens grote vriend Koeperman (niet toevallig ook secondant van Andreiko) begon de pers te schreeuwen dat dat stijlloos was en dat we hier niet met de match van de eeuw, maar met de match van de geeuw te maken hadden, vooral door Sijbrands.
Vergeten werd dat Andreiko geen enkele poging ondernam om Sijbrands te verslaan, terwijl de bal toch vooral bij Andreiko lag, want die had de tweede partij van de match verloren.
Kort na afloop van die match maakte Sijbrands bekend dat hij wegens problemen met zijn hart zich voorlopig uit de wedstrijdsport zou terugtrekken.

[Vraagje]

Eigenlijk ongelofelijk dat Sijbrands zich daar, ondanks de terechte opmerking 'mooie partijen kan ik mijn hele leven nog spelen,' wat van heeft aangetrokken. Je bent met sport bezig en dan gaat het om winnen, en hoe dat maakt niet uit, kijk bijv. naar de Grieken.

Hoeveel van die mensen die zo hard schreeuwden om een interessante match zouden zelf niet trachten de deur op slot te gooien als ze tegen zo'n topper zouden spelen, nog afgezien van de vraag dat ze slechts zouden kunnen dromen van zo'n match.

[Ben Anoniem]

Dromen van de match van de geeuw?
Natuurlijk had Sijbrands aan de publiciteit moeten denken. Beter verliezen na bloedstollende partijen, dan winnen op een manier die je sport ten grave draagt.
Ach, mogelijk was hij toen al niet meer in staat tot echte damgevechten. Net zoals in Zwartsluis toen hij na een beschamend snelle remise -het publiek was nog onderweg- tegen Schwarzman de volgende dag in een damzetje tegen Giorgiev liep. En dat voor een speler die zijn plaats niet verdiend maar gekregen had (inclusief startgeld).

[Vraagje]

Dromen van de match van de geeuw?
Natuurlijk had Sijbrands aan de publiciteit moeten denken. Beter verliezen na bloedstollende partijen, dan winnen op een manier die je sport ten grave draagt.
Ach, mogelijk was hij toen al niet meer in staat tot echte damgevechten. Net zoals in Zwartsluis toen hij na een beschamend snelle remise -het publiek was nog onderweg- tegen Schwarzman de volgende dag in een damzetje tegen Giorgiev liep. En dat voor een speler die zijn plaats niet verdiend maar gekregen had (inclusief startgeld).

Tja Ben Anoniem (wederopstanding van guest?), ik neem voor het gemak aan dat je een middelmatige dammer bent (aangezien ik van topspelers een genuanceerdere mening verwacht), stel je voor dat jij door een stelletje toevalstreffers de laatste ronde van een zomertoernooi ingaat met een punt voorsprong en een paar weerstandspunten meer op een stelletje grootmeesters, wat doe je dan, een fraaie, bloedstollende va banque partij spelen of probeer je dat punt en daarmee de eerste plaats binnen te halen?

[Vraagje]

Oh wacht guest zal je niet zijn, die is vast niet anti-Sijbrands.

[Hanco Elenbaas]

Interview met Ton Sijbrands uit het stripweekblad PEP, februari 1970

TON SIJBRANDS
DAMMER-REVOLUTIONAIR

tekst: Karel Kersten
foto: Rinus Wilms

Trouwe PEP-lezers zullen zich hem nog herinneren: Ton Sijbrands, een van 's werelds sterkste en jongste dammers, met wie we een gesprek hadden in PEP 47 1967. We schreven toen: "Hij is besluitvaardig, evenwichtig, bedaard. Erg volwassen."
Nu, ruim twee jaar later, kunnen we na een halve dag met Sijbrands gepraat te hebben precies hetzelfde zeggen: besluitvaardig, evenwichtig. Zeer volwassen voor een 20-jarige. Ton Sijbrands vindt twee dingen in zijn leven belangrijk. Het eerste is een bijdrage leveren aan de revolutie die hem voor ogen staat. Het tweede: wereldkampioen dammen worden. Met dat eerste streven heeft hij het duidelijk moeilijk, maar daarover zometeen. Wat dat wereldkampioenschap betreft: Sijbrands behaalt de titel. Zeer beslist. Hoe moeilijk de weg ernaar ook is.
"Op 21 maart beginnen de Nederlandse kampioenschappen. De winnaar gaat naar het kandidatentoernooi dat in juli wordt gehouden. De winnaar daarvan mag in 1971 de wereldkampioen uitdagen. Om wereldkampioen te worden moet ik dus a) Nederlands kampioen worden, b) het kandidatentoernooi winnen en c) Andreiko verslaan.
Er zit een kansje in dat ook numero twee van het Nederlands kampioenschap aan het kandidatentoernooi mag meedoen en dat is maar goed ook, want Harm Wiersma heeft evenveel kans op de titel als ik."
Sijbrands kent zijn kansen en mogelijkheden. Hij kent ook Wiersma, het Friese supertalent.
"In interviews zeg ik altijd dat we op hetzelfde niveau spelen. Maar in feite wijzen de resultaten uit dat ik iets sterker ben. Als ik tegen Harm speel, wordt het altijd remise, we kennen elkaars spel te goed om op winst te spelen. Het zijn altijd mooie partijen, we hebben er geen behoefte aan elkaar iets te gunnen of elkaar te kraken. Daarvoor zijn we ook buiten het dammen te goede vrienden."
Sijbrands of Wiersma, misschien allebei, naar het kandidatentoernooi, misschien naar Andreiko, misschien de wereldkampioen '72. Maar... één verloren partij kan uitschakeling betekenen. Ton Sijbrands is zich dat terdege bewust. In dat geval begint hij het spel met onverflauwde moed van voren af aan. De strijd om het wereldkampioenschap dammen verloopt in een vierjarige cyclus: "In ieder Olympisch jaar is er een titeltoernooi. De winnaar daarvan is wereldkampioen en speelt het jaar daarop tegen de oud-wereldkampioen. Het jaar daarna is er het kandidatentoernnoi zoals dit jaar. Wie dat wint mag in het daaropvolgende jaar tegen de wereldkampioen uitkomen."
En de Europese kampioen? Wordt die niet rechtstreeks geplaatst voor het kandidatentoernooi? "Welnee", legt Sijbrands uit, "ik ben Europees kampioen, maar dat stelt niks voor. Dat toernooi wordt in Italië gespeeld en ging eigenlijk om de Coupe d'Europe. De Italianen hebben er later het Europees kampioenschap aan verbonden, maar ze hadden het evengoed 't Schoensmeertoernooi of zo kunnen noemen." Wél vindt Ton Sijbrands het belachelijk dat hij zich via het Nederlands kampioenschap, in feite niet meer dan een voorronde, voor het kandidatentoernooi moet plaatsen. Hij is met recht en reden van mening dat hij nu al zo vaak overduidelijk heeft getoond tot 's werelds beste dammers te behoren dat dit eigenlijk een beetje belachelijk aandoet. "Maar ja", geeft hij toe, "als ik inderdaad zo goed ben, moet ik ook het Nederlands kampioenschap kunnen behalen." Kort en goed: Ton Sijbrands wordt naar zijn en onze mening wereldkampioen. De vraag is niet hoe of waar, de vraag is alleen wanneer.
Maar genoeg over de dammer Sijbrands. Er bestaat namelijk nóg een Sijbrands, een jongen van 20 jaar, geboren op 15 december 1949 in Amsterdam. Heeft vele landen gezien, vele mensen ontmoet, vele meningen horen verkondigen. Hij blijft bij de zijne: "De wereld moet veranderen. De mensen moeten veranderen. Ze zijn te materialistisch, ze hechten te veel aan status en geld. Ik vind dat niet fijn en ik wil er zo consequent mogelijk iets aan doen. Als ik oud genoeg was, zou ik bij de Amsterdamse gemeenteraadsverkiezingen stemmen op Amsterdam Kabouterstad van Roel van Duyn. Die heeft me ook ambassadeur van Oranje Vrijstaat gemaakt. Dat heeft mijn leven niet ingrijpend veranderd, maar ik ben wel blij dat Van Duyn uitgerekend mij daarvoor gekozen heeft."
Sijbrands vertelt in simpele bewoordingen wat Oranje Vrijstaat nu eigenlijk wil zijn: "Het is gewoon een verzetsactie die zich manifesteert onder het mom van een alternatieve maatschappij. Schelden op de huidige samenleving is terecht, natuurlijk, maar met schelden alleen zijn we er niet. De mensen vragen zich af wat die progressieve jongeren nou precies willen. Onze Oranje Vrijstaat wil laten zien wat ze, wij bedoelen. We willen het aan de hand van duidelijke voorbeelden tonen. We willen af van het autoritaire systeem, we willen niet dat een paar mensen verantwoordelijk zijn voor de massa. We willen dat de macht niet gecentraliseerd wordt, zoals momenteel steeds meer gebeurt, maar integendeel de macht moet gedecentraliseerd worden. We willen vooral, en dat is in mijn ogen misschien het belangrijkste, dat we loskomen van die militaristische greep, waarin zowel het Westen als het Osten zich gevangen voelen. De wereld is er voor de mensen, voor alle mensen, niet alleen voor de machthebbers en de uitverkorenen.
Dit is Ton Sijbrands ten voeten uit: een revolutionair, een oproerkraaier die het verschrikkelijk goed met iedereen voorheeft. Zijn geloof is het anarchisme, waarbij Sijbrands denkt aan een systeem ter bevrijding van de onderdrukten. De mensen die zich in zijn bewondering mogen verheugen komen uit hetzelfde straatje: de onlangs overleden dichter Ed Hoornik ("Ed Hoornik is in Dachau en Buchenwald gestorven. Na de oorlog heeft hij alleen nog lichamelijk voortgeleefd"), Harry Mulisch en natuurlijk Roel van Duyn.
Ton Sijbrands zegt het allemaal zo even, zonder emotie, beheerst. Als uitsluitend revolutionair zal hij weinig met zijn ideeën kunnen doen. Als wereldkampioen/revolutionair zal hij een belangrijke spreekbuis voor de politiek bewuste jeugd kunnen zijn.

[Arjen de Mooij]

Dromen van de match van de geeuw?
Natuurlijk had Sijbrands aan de publiciteit moeten denken. Beter verliezen na bloedstollende partijen, dan winnen op een manier die je sport ten grave draagt.
Ach, mogelijk was hij toen al niet meer in staat tot echte damgevechten. Net zoals in Zwartsluis toen hij na een beschamend snelle remise -het publiek was nog onderweg- tegen Schwarzman de volgende dag in een damzetje tegen Giorgiev liep. En dat voor een speler die zijn plaats niet verdiend maar gekregen had (inclusief startgeld).

Tja Ben Anoniem (wederopstanding van guest?), ik neem voor het gemak aan dat je een middelmatige dammer bent (aangezien ik van topspelers een genuanceerdere mening verwacht), stel je voor dat jij door een stelletje toevalstreffers de laatste ronde van een zomertoernooi ingaat met een punt voorsprong en een paar weerstandspunten meer op een stelletje grootmeesters, wat doe je dan, een fraaie, bloedstollende va banque partij spelen of probeer je dat punt en daarmee de eerste plaats binnen te halen?

Vol er in natuurlijk!

[Bert Zwart]

In 1967 zag de damtoekomst er dus perfect uit.
Sijbrands echter bleek een sportman, die strijd meed, en verder uitsluitend begaan was met zijn eigen imago.
Bloedeloze remises tegen de groten (als hij al meedeed), een boekje over Bom (schoonvader van de voorzitter), een voor leken onleesbare rubriek in een landelijk dagblad (met veel uitroeptekens, dat wel), de strijd slechts zoeken op de laagste borden (rating...) en een volstrekt mijden van de (ook uit propaganda oogpunt zo interessante) confrontatie met Harm Wiersma.

Gelukkig kun je tegenwoordig met bovenstaande strategie (remises tegen de groten) geen wereldkampioen meer worden.

[Bert Zwart]

Vraagje, ik schat Ben in op een rating van niet meer dan 800.

[Hanco Elenbaas]

In 1967 zag de damtoekomst er dus perfect uit.
Sijbrands echter bleek een sportman, die strijd meed, en verder uitsluitend begaan was met zijn eigen imago.
Bloedeloze remises tegen de groten (als hij al meedeed), een boekje over Bom (schoonvader van de voorzitter), een voor leken onleesbare rubriek in een landelijk dagblad (met veel uitroeptekens, dat wel), de strijd slechts zoeken op de laagste borden (rating...) en een volstrekt mijden van de (ook uit propaganda oogpunt zo interessante) confrontatie met Harm Wiersma.

Gelukkig kun je tegenwoordig met bovenstaande strategie (remises tegen de groten) geen wereldkampioen meer worden.

Toen ook niet. Zie bijvoorbeeld de bloeddorstige partijen van Sijbrands tegen Wiersma, Kuyken en Deslauriers op het WK 1972 in Hengelo.

[Hanco Elenbaas]

Kees Thijssen aan kop bij Kennisstad Damfestival

DELFT | Nederlands kampioen Kees Thijssen heeft in de eerste ronde van het DUWO Kennisstad Damfestival meteen de leiding genomen. Na een goede partij tegen de elfvoudig wereldkampioen bij de vrouwen, Zoja Golubeva (Letland), bleek de zogenaamde 'Delftse telling' doorslaggevend.



Het eindspel was niet voldoende voor een de zege, maar wel voor een puntenoverwinning. Golubeva probeerde de puntennederlaag te voorkomen, maar blunderde en verloor alsnog met 0-5. De twee Afrikanen Jean Marc Ndjofang en N'Diaga Samb (Senegal) troffen elkaar in de eerste ronde. Ndjofang had de centrumaanval, Samb zocht zijn heil in de omsingeling. Het werd een remise. Ook In de partij tussen wereldkampioen Alexander Georgiev (Rusland) en oudwereldkampioen Guntis Valneris (Letland) werd het evenwicht niet verbroken.

In de Meestergroep startte de plaatselijke favoriet van DOS, Hoornaar Geert Prinsen met een remise tegen veelvoudig Westlands kampioen Fred Ivens. In het Open Toernooi viel meteen een verrassing te noteren. De winnaar van vorig jaar, Peter van der Stap uit Maassluis verloor van de onbekende Oekraïener Yuriy Lagoda. Het vrouwentoernooi werd gewonnen door de vijfvoudig Nederlands kampioene Barbara Graas. De jaarlijkse match tussen DOS en het Surinaams/Antilliaanse Sranti werd gewonnen door DOS.
Uitslagen Top Toernooi: Thijssen - Golubeva 5-0; Ndjofang - Samb 2-2; Georgiev - Valneris 2-2. Uitslagen Meestergroep: Olga Kamyshleeva - Michele Borgetthi (It.) 5-0, Tanya Chub - Tjalling Goedemoed 2-2; Geert Prinsen - Fred Ivens 2-2.

[Hanco Elenbaas]

Topdammers in Denksportcentrum
DELFT | "Sssst." Een jonge vrouw gebiedt de bezoeker van het DUWO Denksportcentrum aan de Zusterlaan stil te zijn. Wie de trap neemt naar de eerste etage, ondervindt dat het menens is. Dammers zitten in opperste concentratie voorovergebogen over het bord of ijsberen door het Denksportcentrum, alwaar voor de vijfde keer het DUWO Delft Kennisstad Internationaal Damfestival wordt gehouden. De dame die – vandaag in elk geval – gesteld is op stilte, blijkt een van de arbiters te zijn. Zij moet erop toezien dat alles ordentelijk verloopt bij het Open Toernooi. Haar strenge blik verdwijnt niet totdat alle partijen zijn afgerond.


Wouter van Beek mocht de opening verzorgen
Veel meer foto's op http://www.damclub-dos-delft.nl/

[Ben Anoniem]

Wouter van Beek = Guest = schoonzoon Jan Bom.
Over Jan Bom schreef Sijbrands een boek.

Bekend bij de meesten zal zijn, dat Sijbrands zich naar Reykjavik spoedde om daar zijn evenknie, Fisher, te ontvangen. Dat werd een debacle, de details las ik zeer onlangs:

There is an interesting story written by Tim Krabbé about Archie Waters' encounter with Ton Sijbrands, a world champion in draughts (checkers with 10X10 board) from the Netherlands.

"When Sijbrands became World Champion for the first time, in 1972, he won a trip to Reykjavik, to see the World Chess Championship match between Spassky and Fischer. I hoped to find an opportunity in him to get to Fischer. Word was that Fischer was interested in draughts, and there was a little black guy from New York in his entourage, Archie Waters, who was said to be his ping pong partner, and a very strong draughts player. I could see myself and Archie Waters, envoys paving the way for a historic meeting. But when Sijbrands and Waters got together, it turned out Waters had never heard of him and also, he thought he was the World Champion--in another variant of the game. It was a moving sight to see my World Champion and this other world champion explaining their rules to each other."


http://www.thechessdrum.net/newsbriefs/ ... aters.html