Erno Prosman doet aanval op wereldrecord blindsimultaan

[GuidoB]

Niemand bagatelliseert hier overigens de blindpartijen en de prestatie van Prosman. Hoewel het bij lange na niet zo indrukwekkend is als wat Ton Sijbrands heeft neergezet, blijft het ongelooflijk dat nog iemand anders dan Ton tot zoiets in staat is.

Bizar dat iemand het lef heeft om deze tekst op het internet te zetten. Op Hanco na zal iedereen in de damwereld het met me eens zijn dat de prestatie van Erno indrukwekkend is. Heel indrukwekkend. Het is ongelooflijk dat iemand die niet eens een bord ziet mij vanuit de opening zo onder druk kan zetten. En dan nog even 22 anderen erbij, want na 25 zetten stond zo'n beetje iedereen slecht. Zo rond die tijd lag Erno ook nog bijna 2 uur voor op schema. Daarna ging er op het bord toch het een en ander mis. Ik hoop dat hier nog iets aan te verbeteren is, bijvoorbeeld door toch iets meer de tijd te nemen. Het zal nog heel spannend worden op 5 juli!

[Hanco Elenbaas]

Niemand bagatelliseert hier overigens de blindpartijen en de prestatie van Prosman. Hoewel het bij lange na niet zo indrukwekkend is als wat Ton Sijbrands heeft neergezet, blijft het ongelooflijk dat nog iemand anders dan Ton tot zoiets in staat is.

Bizar dat iemand het lef heeft om deze tekst op het internet te zetten. Op Hanco na zal iedereen in de damwereld het met me eens zijn dat de prestatie van Erno indrukwekkend is. Heel indrukwekkend.

Ik zeg niet dat het niet indrukwekkend is Guido. Als je goed leest zie je dat ik slechts schrijf dat het bij lange na niet zo indrukwekkend is als de prestaties van Ton Sijbrands.
Tegen Ton haalt iemand van jouw kaliber niet eens de 50ste zet tijdens een blindséance.

[Casper van der Tak]

Erno succes gewenst met de recordpoging.

Ton's prestaties blijven wat mij betreft ongeevenaard, de combinatie van aantal spelers en percentage is uniek, en de heroiek van het nastreven van de perfectie blijft.

Spelen tegen meer spelers maar met een lager scoringspercentage spreekt mij minder aan, maar is natuurlijk nog steeds een enorme prestatie.

[Bert Zwart]

Dus 1 partij blind met een honderdprocentscore is indrukwekkender dan een zeventig procent score tegen duizend spelers?

[Hanco Elenbaas]

Het wereldrecord staat nu nog op naam van Ton Sijbrands met 25 partijen, waarvan 21 gewonnen en 4 remise, 92%.
Erno Prosman's persoonlijk record staat op 23 partijen, met 71,7%.

Algemeen Dagblad, vrijdag 29 december 2006


Afscheid van de toppers

"Het gaat bij jou nog wel kriebelen," zegt Barry van Galen tegen hockeyster Sylvia Karres. Een gesprek over afscheid tussen vier toppers.


Van links naar Rechts: Sylvia Karres, Ton Sijbrands, Barry van galen en Erik Dekker.
FOTO PIM RAS

Weten jullie wat voor bijzonders Ton Sijbrands heeft gepresteerd? Hij heeft in 2004 blind 24 partijen gedamd en daar twintig van gewonnen en niets verloren. Dat is misschien wel de beste sportprestatie ooit.
Ton Sijbrands: ,,Dat is heel aardig gezegd, maar ik had dit en de drie andere wereldrecords graag ingewisseld voor een nieuwe wereldtitel. Erkend moet worden dat de tegenstanders bij die blindpartijen van een bescheiden niveau waren. Het is een groot verschil om van hen te winnen of van opponenten op het niveau van een wereldkampioenschap.’’

Erik Dekker: ,,Het is ontzettend knap, natuurlijk. Maar dat geldt voor alle sporten als je die zelf niet beoefent.’’
Het is al een prestatie om 24 uur op te blijven, laat staan om dan nog 24 blindpartijen te spelen.
Barry van Galen: ,,Lijkt me onmogelijk.’’
Dekker: ,,Nou ja, dat opblijven zou ik ook nog kunnen.’’
Sylvia Karres: ,,Hoe oefen je zoiets, door veel te doen?’’
Sijbrands: ,,Vroeger trainde ik er een weekje voor. Dan ging ik eerst binnen de eigen club tegen het zelfde aantal spelers oefenen, kijken of ik het kon. Op een gegeven moment krijg je er wel vertrouwen in.’’
Dekker: ,,Maar dan moet je dus 24 wedstrijdsituaties in je hoofd hebben?’’
Sijbrands: ,,Ja, ja.’’

Van Galen: ,,Maar dat kun je toch niet onthouden, lijkt me?’’
Sijbrands: ,,Het heeft gewoon te maken, denk ik, met een hoge vertrouwdheid met het spel.’’
Dekker: ,,Maar dat is met alles zo.’’
Sijbrands: ,,Ik ben een heel groot schaakliefhebber, dat doe ik ook al vanaf mijn twintigste jaar. Met schaken kan ik echter nog geen vier, vijf zetten blind spelen.’’
Dekker: ,,Ik kan mijn fiets ook blind uit elkaar halen.’’
Van Galen: ,,En ik kan een bal oppompen.’’

Is er een verschil in fysieke belasting als je teamsporten met individuele sporten vergelijkt?
Karres: ,,Bij een wedstrijd kan ik terugvallen op tien meiden, terwijl als je in je eentje sport je altijd topfit moet zijn. Al moeten wij bij een groot toernooi als een WK natuurlijk wel een uitstekende conditie hebben.’’
Van Galen: ,,Ik was bij het trainen altijd een meester in het verstoppen. Ik mis nu overigens wel het ritme, elke dag had ik hetzelfde. Dat is helemaal weg. De dagindeling is volledig anders.’’
Dekker: ,,Het viel me op dat alle spanning in mijn lichaam wegviel, toen ik was gestopt. Er zat spanning terwijl ik me dat niet realiseerde. Elke dag wist ik dat ik met die benen moest fietsen. Als ik tien minuten moest staan, dacht ik al: dit is niet goed voor mijn benen. Als ik een pen pakte, dacht ik aan mijn rug. Dat was een zwakke plek, maar sinds mijn afscheid heb ik er geen last meer van. Ik was continu met wielrennen bezig. Het voelde zó lekker toen die druk wegviel. Ik was 24 uur per dag sporter.’’

Van Galen: ,,Ik was niet zo’n 24-uur-per-dag-sporter. Als ik twee uur had getraind, dacht ik er al niet meer aan.’’
Dekker: ,,Lopen is voor een wielrenner trouwens een drama. Staan en lopen, wij doen dat niet.’’
Van Galen: ,,Jullie doen dus nooit een bosloopje?’’
Karres: ,,Ik dacht ook dat jullie veel meer renden.’’
Dekker: ,,Vanaf 1 januari tot eind oktober doen we niets anders dan fietsen. Maar over tien maanden ga ik een marathon lopen. Eind augustus ben ik begonnen met trainen. Ik lig nu alweer twee weken stil. Die spieren moeten zich zó aanpassen. Lopen en fietsen is als water en vuur.’’
Barry, heb jij ook een nieuwe uitdaging?
Van Galen: ,,Nee.’’
Sijbrands: ,,Scout zijn, dat is toch ook een nieuwe uitdaging?’’

Van Galen: ,,Dat is echt een wereldbaan. Als ik niets meer had gedaan, was het niet goed geweest.’’
Karres: ,,Maar doe je dan verder niets?’’
Van Galen: ,,Nee, niets. Ik had mooie plannen, jongens, ik zou gaan trimmen, naar het zwembad en daar de vlinderslag doen tussen al die mooie lichamen. Op vakantie haalde ik nooit de overkant met de vlinderslag.’’
Dekker: ,,Ik zat vanochtend om half negen op de fiets, hoor.’’
Van Galen: ,,Ik denk altijd: dat doe ik morgen wel. Ik kan het niet opbrengen.’’
Wat koesteren jullie uit jullie carrière?
Van Galen: ,,Ik weet het niet. Ik ging in de topsport om prijzen te winnen, maar die heb ik niet gewonnen.’’
Sijbrands: ,,In 1972 en 1973 werd ik wereldkampioen. Sylvia, jij moest toen nog geboren worden. Ik heb een merkwaardig verloop in mijn carrière gehad. Na mijn laatste wereldtitel heb ik vijftien jaar niet gespeeld. Op mijn 38ste in 1988 ben ik weer begonnen.

Ik had in maart 1990 in het stadhuis in Amersfoort op één zet voor de klokcontrole de winst in handen tegen Tsjizjov, dat zou een mooi moment zijn geweest: een nieuwe wereldtitel. Dat het niet lukte deed pijn, die gevoelens zijn voor mij persoonlijk vergelijkbaar met de WK-finale van 1974. Niet wereldkampioen worden op het moment dat het had gemoeten.’’
Van Galen: ,,Voor mij was dat de halve finale van de UEFA Cup met AZ, thuis tegen Sporting Portugal. Het was nog één corner, we waren eigenlijk al door. Ik dacht: we gaan naar die finale. Je juicht eigenlijk te vroeg.’’
Karres: ,,Dat vergeet je nooit meer.’’
Van Galen: ,,Dat vergeet je je leven niet. Ik had die finale moeten spelen.’’

Karres: ,,Ik had dat met de Olympische finale in Athene, tegen Duitsland. Het was echt verschrikkelijk, een drama. Het waren mijn eerste Olympische Spelen, ik won zilver en was absoluut niet blij. Dat was anders met baanwielrenner Theo Bos. Hij werd ook tweede, maar hij wón echt zilver. Die ging over de finish met handen omhoog.’’
Dekker: ,,Ik heb op de Spelen van Barcelona in ’92 zilver gehaald. Sylvia werd tweede na een verliespartij. Dat is het verschil. Maar ik heb daarna niet vaak mijn handen omhoog gedaan voor een tweede plaats.’’

’Ben jij niet te laat gestopt, Barry?’

Het afscheid van Erik Dekker was zeer abrupt. Wat herinneren jullie je van zijn zware valpartij in de Tour?

Karres: ,,Dat was verschrikkelijk.’’

Van Galen: ,,Er staat me iets van bij. Dat ze Erik optilden, of zo.’’

Sijbrands: ,,Ik moet mijn excuses aanbieden, maar ik ben op sportgebied een barbaar. Er zijn drie sporten die ik volg: dammen, schaken en voetbal. Ik heb in mijn jeugd zelf gevoetbald. Op straat was ik altijd Sjaak Swart, later Piet Keizer. Een enkele keer zie ik Keizer wel eens in een café in Amsterdam. Dat is voor mij haast hetzelfde als dat ik Bobby Fischer zou tegenkomen.’’

Over voetbal gesproken, hoe zouden jullie Barry van Galen als speler typeren?

Dekker: ,,Als een harde werker.’’


Van Galen: ,,Bedankt, hoor. Maar het begon wel altijd met mentaliteit, werken en inzet. Je kan niet zomaar even rustig voetballen.’’

Karres: ,,Als ze je een harde werker noemen, vind je dat echt zo erg?’’

Van Galen: ,,Wel als een trainer dat zei na een wedstrijd. Normaal zeggen ze: goed gespeeld.’’

Karres: ,,Ik herken het wel, hoor. Je hoort liever: je was waanzinnig goed.’’

Dekker: ,,Als coach mag je één ding eisen van je spelers en dat is hard werken. Dat is de basis van je succes. Bij mij kwam het vooral op wedstrijdmentaliteit aan. Dan deed ik dingen die ik in een training niet kon. Door mijn drijfveer en ambitie was ik in staat het hoogste te bereiken.’’

Herkennen jullie dat?

Karres: ,,Dat herken ik zeker.’’

Dekker: ,,Het is adrenaline. Als we ruzie krijgen en je steekt een mes in mijn bovenbeen, dan kan ik door de adrenaline vluchten, terwijl ik er drie minuten later achterkom dat ik eigenlijk helemaal niet kan lopen.’’

Van Galen: ,,Ik kon mezelf niet zo pijnigen als Erik.’’

Dekker: ,,Ik ervaar het niet als pijn. Ik had mijn schoenen altijd relatief los, maar tijdens een tijdrit klikte ik ze heel hard vast. Of het nu vijf of 45 kilometer was, ik voelde totaal niets. Als ik dan over de finish kwam, deden mijn voeten zo verschrikkelijk pijn. Het eerste dat ik dacht, was: die schoenen moeten los.’’

Karres: ,,Waarom doe je ze dan zo strak?’’

Dekker: ,,Goede vraag.’’

Van Galen: ,,Misschien is het wel bijgeloof.’’

Hebben jullie de mooiste acties altijd in een roes beleefd?


Van Galen: ,,Nee, ik wist ze altijd wel.’’

Karres: ,,Ik kan ze me wel herinneren, maar als ik die doelpunten dan terugkeek, kon ik het me niet voorstellen dat ik het nog een keer zou kunnen. Het moet wel iets geweest zijn waar ik niet bewust over heb nagedacht.’’

Van Galen: ,,Ik heb het wel met negatieve dingen, met rode kaarten. Man, ik had helemaal niets gedaan en dan zag ik het op televisie...’’

Karres: ,,Het is een bepaalde impulsiviteit.’’

Dekker: ,,Dat doe je toch allemaal puur op intuïtie. Ik vind het toch heel bijzonder dat jullie je acties nog kunnen beschrijven.’’

Van Galen: ,,Ik gaf een keer een kopstoot, maar klaagde daarna voor de camera dat ik echt niets had gedaan. Toen zei die verslaggever: Kijk maar even mee. Ja, nou is het duidelijk, antwoordde ik.’’

Karres: ,,Had je dat niet in de gaten?’’

Van Galen: ,,Nee, ik dacht dat ìk er één kreeg.’’

Hebben jullie als topsporters begrip voor wat Barry deed?

Sijbrands: ,,Dat zou ik niet weten.’’


Dekker: ,,Ik denk dat het ver gaat om te zeggen dat je begrip hebt voor iemand die een kopstoot uitdeelt. Hoe hij het beschrijft, kan ik me het wel enigszins voorstellen. Maar als je zoiets op straat doet, ga je een nacht de gevangenis in.’’

In het voetbal wordt alles uitvergroot. Hoe is dat in een kleine sport als dammen?

Sijbrands: ,,Het enige dat het landelijke nieuws heeft gehaald, is dat Jannes van der Wal heeft zitten slapen in de trein. Dat is lang geleden, in 1985.’’

Van Galen: ,,Als je tijdens een partij het bord pakt en het keihard op tafel slaat, dan zit het een paar weken later barstensvol met toeschouwers. Geloof me nou.’’

Sijbrands: ,,Ik ben een keer weggelopen bij het Nederlands kampioenschap in 1993.’’

Dekker: ,,Maar dat was niet voor media-aandacht?’’


Sijbrands: ,,Nee. We speelden in het pas opgeleverde stadhuis in Apeldoorn. Het was de vierde ronde en op een gegeven moment hoorden we timmergeluiden uit de nok van het gebouw komen. Ik kon me niet meer concentreren en heb gevraagd: Wat is dat? De scheidsrechter ging poolshoogte nemen. Een paar minuten later kwam hij terug en zei: Het zijn timmerwerkzaamheden in verband met de tweede oplevering, maar ze hebben beloofd zachter te zullen timmeren. Toen sloegen bij mij in zoverre de stoppen door dat ik zei: Oké, dan verlaat ik het gebouw. Ik heb mijn tegenstander en de arbiter een hand gegeven en ben vertrokken.’’

Tot slot, hebben jullie terugkijkend ergens spijt van in je carrière?

Dekker: ,,Ik heb nergens spijt van. Er hadden ongetwijfeld dingen beter gekund, maar ik heb volledig vrede met mijn loopbaan. Ik had best voor twee jaar naar een andere ploeg kunnen gaan, maar dan had ik het gewoon moeten doen. Niemand heeft me gedwongen om bij Rabobank te blijven.’’

Van Galen: ,,Het is achteraf te makkelijk om te zeggen dat ik dat jaar niet naar NAC had moeten gaan.’’

Dekker: ,,Als je keuzes maakt, maak je die met de gegevens die je op dat moment hebt. Achteraf kun je pas zeggen of het een goede keuze is geweest.’’

Sijbrands: ,,Bij mij zijn er talloze partijen die ik had moeten winnen, maar niet heb gewonnen. Zoals in die WK-match in 1990 tegen Tsjizjov. En wat ik achteraf als mijn grootste fout beschouw, is dat ik drie jaar geleden na lange tijd weer heb meegedaan aan het WK in Zwartsluis en dat ik niet was voorbereid. In het verleden kwam ik altijd tot de tanden toe gewapend op een toernooi. Nu was het alsof ik verblind was. Uiteindelijk ben ik toch nog vierde geworden, op twee punten van de winnaar.’’

Karres: ,,Ik zit te denken of ik ergens spijt van heb.’’


Dekker: ,,Jij gaat nog spelen, hoor, bij het Nederlands elftal.’’

Karres: ,,Ik denk het niet, al begrijp ik dat mensen zo redeneren. Die zien alleen de mooie momenten. Er komt binnenkort een documentaire over ons uit. Ik ben benieuwd wat de mensen daarna zeggen. Misschien begrijpen ze me dan beter.’’

Van Galen: ,,Maar jij zit nog een beetje met revanchegevoelens. Zilver in Athene, ik denk dat het wel gaat kriebelen bij je.’’

Dekker: ,,Waarom ben jij gestopt, is het vanwege de extra moeite die je er voor moet doen?’’

Karres: ,,Ja, ik denk het wel. Maar Barry, ben jij niet te laat gestopt?’’

Van Galen: ,,Mijn afscheid viel samen met de laatste wedstrijd van AZ in de Alkmaarderhout. Dat heb ik bewust gedaan. Zo’n mooi afscheid maakt niemand mee.’’

Sijbrands: ,,Ik ga ongetwijfeld nog een keer een aanval doen op het wereldrecord blinddammen en dan kunnen we dat als een soort afscheid beschouwen.’’


Karres: ,,Bij ons stoppen er meestal een heleboel hockeysters tegelijk en komt er een wedstrijd tussen internationals uit de jaren 70 en 80. Meestal is dat een jaar nadat je bent gestopt en zit er geen publiek. Ik wacht wel af.’’

Dekker: ,,Ik heb wel zes keer afscheid genomen. Ik ben vanaf augustus bezig geweest. Een officiële afscheidswedstrijd is symbolisch, maar de laatste keer dat ik echt een wedstrijd heb gereden, was op 4 juli in de Tour. Ik wist die ochtend niet dat het mijn laatste wedstrijd was. Het had mij mooi geleken om nog de Ronde van Lombardije te rijden op 15 oktober. Dan pas had ik bewust de laatste keer mijn helm kunnen opzetten en mijn nummer kunnen opdoen.’’

WIE: WIELRENNER ERIK DEKKER (36) AFSCHEID 2006:
Dekker besloot twee jaar terug al dat hij in 2006 wilde stoppen. Voor de man van vier etappezeges in de Tour de France (2000 en 2001) kwam in de afgelopen Tour door een valpartij een abrupt einde aan zijn loopbaan.


WIE: HOCKEYSTER SYLVIA KARRES (30)
AFSCHEID 2006: Karres is gestopt, omdat ze een andere invulling wil geven aan haar leven. De wereldkampioene van dit jaar en winnaar van Olympisch zilver in 2004 hoopt snel haar studie Nederlands af te ronden. Verder heeft ze plannen om een kinderboek te schrijven.


WIE: VOETBALLER BARRY VAN GALEN (36)
AFSCHEID 2006: Van Galen, die één interland speelde, besloot na het afgelopen seizoen te stoppen. Hij voelde zich niet meer van waarde voor AZ, waarmee hij eerder grote indruk maakte in het UEFA Cup-toernooi.


WIE: DAMMER TON SIJBRANDS (57)
AFSCHEID 2006: Naast twee wereldtitels is Sijbrands wereldrecordhouder blindsimultaandammen. Hij zal niet meer op grote toernooien verschijnen, uit protest tegen de revolutie die zich in zijn sport heeft voltrokken.

NRC, 13 oktober 2007

Nog steeds angst voor remise

Gestopte dammer Ton Sijbrands wil altijd weten of er geen betere zetten denkbaar waren

door Rob Schoof

<center>
Sijbrands: Ik wil mezelf niet toestaan dat ik zetten doe die het aanzien niet waard zijn. </center>

Ton Sijbrands (57) stopte vorig jaar zijn internationale carrière. Maar het fenomeen blijft records breken, zoals een blindsimultaan tegen 25 tegenstanders. Maar de twijfel vreet nog steeds aan hem.

Ton Sijbrands denkt na. Mijn twaalfde zet op bord negentien... even denken... dat was een partij waarin ik met 32-28 ben begonnen. Dat is het grootste probleem. Twee maal negen is achttien... dan is bord negentien weer een één-opening.

Een stilte van veertien seconden vult de huiskamer van zijn woning in Muiden.

O ja, nu weet ik het weer. Dat was tegen Antoine van Zandvoort. De hoeveelste zet? De twaalfde? Even kijken: één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, elf, twaalf: ja, dat is dan waarschijnlijk 37-32. Eerst 5x14, dan 37-32, 7x18, dan 36-31, ja. Ja ja. Ik moet het wél uitrekenen.

Het antwoord is feilloos. De steekproef kwam uit één van de 25 partijen die Ton Sijbrands vorige week in Tilburg blind en simultaan speelde. Het is precies een jaar geleden dat Sijbrands zijn internationale carrière beëindigde, maar dat betekent allerminst dat de grootmeester stilzit, getuige zijn nieuwe wereldrecord. Na 28 uur en 23 minuten onafgebroken eenzame opsluiting in een kamertje op de campus van de Universiteit van Tilburg, zonder dambord, computer of welk hulpmiddel dan ook, had hij 21 partijen gewonnen. De rest werd remise. Het scoringspercentage was ongekend: 92.

Het was zijn negende wereldrecord blindsimultaan. De eerste keer, in 1982, speelde hij in Den Haag tien partijen in ruim zes uur. Sindsdien liet hij per poging een aantal extra tegenstanders aanschuiven. Zijn score zat nooit onder de 89 procent. De vereiste score is 70 procent van de haalbare punten. Na een paar uur denk ik altijd: wie heeft me hier ingeluisd? Maar na afloop is de voldoening zo ongelooflijk groot - vooral over het torenhoge percentage. Ik maak me elke keer toch weer heel serieus druk over de vraag of ik het haal. Maar bovenal telt voor mij de damtechnische inhoud van de partijen.

Dat verklaart waarom Sijbrands in de dagen na afloop van zijn simultaanmarathon gewoon doorgaat. Sinds zijn record is hij met niets anders bezig geweest dan met analyseren. Met behulp van de computer dit keer - dat wel. Deze week viel er een brief op de mat van zijn damvriend Harry Kolk, één van Sijbrands slachtoffers in Tilburg. Wij kennen elkaar al jaren. Als tiener ben ik in 1964 eens bij zijn familie in Sappemeer ondergebracht tijdens het Brinta-toernooi, toen het sterkste toernooi in Nederland. Harry schrijft nu dat hij helemaal lyrisch was over onze partij in Tilburg: Ik heb het gevoel dat ik niet echt grote fouten tegen je heb gemaakt. Dat had iemand in Tilburg ook tegen hem gezegd: Je hebt geen fouten gemaakt, Ton speelde gewoon superieur. Kijk, daar doe je het voor op je oude dag. Dat zijn de mooiste partijen.

Een paar dagen na zijn dammarathon slaat de vermoeidheid pas echt toe. Ik krijg last van mijn rug en de nachten worden steeds drukker, in mijn hoofd. Ik word om zes uur wakker, dan zie ik die partijen weer voor me. Dat komt misschien ook van het analyseren. Misschien moet ik dat niet doen, maar ik beleef daar zó veel plezier aan. Ik doe het ook na mijn partij in de clubcompetitie, op zaterdagmiddag in Volendam. Dan zit hij vaak de hele zondagmiddag, soms ook de hele avond te analyseren. Je wilt weten wat je goed hebt gedaan, wat je fout hebt gedaan. Waren er alternatieven?

Die onverzadigbare drang naar het vergaren van nog meer inzicht in het spel drijft Ton Sijbrands al zijn hele leven. Of het nu het WK is, of een potje op de club, elke zet wordt tegen het licht gehouden om uit te sluiten dat er betere alternatieven waren. Ik heb in Tilburg een paar fouten gemaakt, maar onder deze omstandigheden vind ik dat vergeeflijk. Zowel wat betreft het aantal tegenstanders, hun sterkte als wat betreft de duur was het erg zwaar. Dit was één van mijn beste blindsimultaans ooit. Het schept veel voldoening je record elke keer weer aan te scherpen.

De uitdaging schuilt in het opzoeken van de grenzen. Nu ik tussen de twintig en dertig tegenstanders zit, begint het te kriebelen: zou ik werkelijk in staat zijn tot een blindsimultaan met dertig spelers? In 1991 had ik vijftien tegenstanders. Toen vroeg ik me af of twintig mogelijk was. Wat ik wel merk is dat de tijdsduur onevenredig toeneemt met één extra tegenstander. Misschien heeft het te maken met de ernst waarmee ik dit beroep uitoefen. Ik denk dat ik op dertig wil eindigen.

Er doet zich een merkwaardige paradox voor als Sijbrands zichzelf onderwerpt aan een blindsimultaan. Ik voel dat de tijd fors aan het verschrijden is, maar toch lijkt het alsof de tijd stilstaat. Ik ben zó in beslag genomen door dat dammen. Ik wil mezelf niet toestaan dat ik zetten doe die het aanzien niet waard zijn. Het is een soort heilig moeten om het tot een goed einde te brengen. Daardoor wordt het aspect tijd helemaal naar de achtergrond gedrongen. Mijn vrouw ging in Tilburg om één uur s nachts weg, om te slapen, en toen ze terug kwam om acht uur trof ze me in exact dezelfde houding aan. Dat werkte heel vervreemdend op haar. Alsof de tijd helemaal stilstaat voor mij.

Buitenstaanders hebben geen idee hoe iemand uit het blote hoofd vijfentwintig partijen tegelijk kan spelen. Sijbrands evenmin. Ik heb geen idee wat zich allemaal in mijn hersenen afspeelt. Ik ben een leek op dat gebied. Wat ik wel kan zeggen is dat ik de damstanden voor me zie. Enkele dagen na Tilburg haalt hij alle partijen nog voor de geest, zet voor zet.

Trucjes heeft Sijbrands wel. Om de borden waarop hij blind speelt van elkaar te kunnen onderscheiden begint hij elk bord met één van de negen damopeningen. Hij gebruikt daarbij een codeersysteem voor openingen dat hij twintig jaar geleden bedacht, waardoor hij weet dat hij op bord één met opening één is begonnen, op bord twee met opening twee. Omdat het damspel slechts negen openingen telt, begint hij vanaf bord tien opnieuw: op dat bord begint hij met opening één, op bord elf met opening twee. Zo heb ik in elk geval een aanknopingspunt. Als ik bij bord negentien kom, weet ik dat die partij begon met opening één. Verder is het een kwestie van goed concentreren en onthouden. Dat klinkt wat minimaal, maar daar komt het wel op neer. De tussenzetjes in het achterveld zijn heel lastig, vergelijkbaar met het stampen van woorden op school.

Toch maakt Sijbrands nauwelijks fouten. In Tilburg kon de Amsterdammer zich in ruim een etmaal onafgebroken dammen slechts één keer niet herinneren welke zet hij uiteindelijk had doorgegeven nadat hij lange tijd berekeningen had losgelaten op twee alternatieve zetten. Volgens de reglementen mag de speler per partij twee keer een gedane zet opvragen. Bij de derde keer is de partij verloren.

Sinds Sijbrands aankondigde dat hij stopte met zijn internationale carrière is er weinig veranderd. De droom ooit nog wereldkampioen te worden is definitief vervlogen, zegt hij. Een jaar geleden zag hij af van deelname aan het WK in Hardenberg wegens een aantal regels die hij verafschuwt, zoals de plusremise en de inkorting van partijen na zes uur speeltijd. Ook verzette hij zich tegen de invoering van dopingcontroles. Ik ben typisch een kind van de jaren zestig. Ik heb vreselijk de schurft aan regels. De media gooiden het vooral op de dopingcontroles, omdat de buitenwacht dat het gemakkelijkst begrijpt. Maar het ging mij om allerlei regeltjes waarvan ik niets dan onheil verwacht voor de damsport. Als je een partij na zes uur spelen moet afraffelen, neem je het spel niet meer serieus. Wat dat betreft zou je mijn blindsimultaans als een statement kunnen zien, doordat ik mij niets aantrek van het element tijd. Het gaat om de inhoud.

Wel kijkt hij met een zekere spijt terug op zijn afscheid. Ik heb dat WK, in mei dit jaar, van achter de computer op de voet gevolgd. Zes overwinningen in negentien partijen waren genoeg voor de winnaar. Grootmeesters als Harm Wiersma, Rob Clerc, Alexander Baljakin, maar ik dus ook, moeten het gevoel hebben gehad dat zij een verdomd goede kans hadden gehad als zij hadden meegedaan. Maar als je de deelnemerslijst ziet, vraag je je ook meteen af van wie je dan had moeten winnen. Het niveau is ongelooflijk hoog.

Ook al gaat het om tien partijen per dag, Sijbrands mist er geen zet van, net zoals ook het NK voor de levende damlegende haast verloren weken zijn doordat hij elke partij tot de laatste schijf uitpluist. Daarnaast speelt hij nog voor Volendam in de clubcompetitie, en op dinsdagavond op zijn eigen club, het Amersfoorts Damgenootschap. Damloze dagen zijn zeldzaam. Die worden gecompenseerd doordat ik een magnetisch zakspelletje naast mijn bed heb liggen, voor als ik wakker word.

Sijbrands betwijfelt of hij ooit nog terugkeert aan de top. Misschien als die regels worden afgeschaft. Maar zijn haat-liefdeverhouding met het spel is niet veranderd. Dammen veroorzaakt zoveel stress dat ik nooit graag aan een partij begon. Ik hoopte altijd dat de Amerikanen een precisiebombardementje zouden uitvoeren op het hotel waar het toernooi werd gespeeld, zodat het zou worden verdaagd. Die angst werd alleen maar erger met het ouder worden. Door je ervaring weet je steeds beter wat er allemaal mis kan gaan. Ik was een paar jaar geleden jaloers toen ik op mijn club tegen een jongen speelde die in hoog tempo de meest gevaarlijke varianten speelde. Die onbevangenheid, die naïveteit. Toen ik zeventien was kon ik mij domweg niet voorstellen dat ik kon verliezen.

Die angst voelt hij zelfs nog op clubniveau. Niet zozeer om te verliezen. Het is meer de angst voor remises. Ik speelde vorig jaar voor Heijmans Excelsior in Den Bosch. Daar is het mij voor het eerst in tien jaar gelukt om alle elf partijen in een seizoen te winnen. Dat komt heel zelden voor. Maar tot en met die elfde partij was het elke twee weken zweten. Eigenlijk heb ik er alleen maar lol van als het goed is afgelopen. Zolang de kans op remise bestaat beleef ik dat plezier niet. Ik sta eerste op de Nederlandse ratinglijst, maar dat geeft alleen maar druk. Het liefste zou ik willen dat ze mijn naam verwijderen. Voor mijn plezier dammen doe ik alleen bij mijn club in Amersfoort - dat telt nergens mee. Maar het meest ontspannen is het analyseren van partijen, met mijn computer.

[Casper van der Tak]

Dus 1 partij blind met een honderdprocentscore is indrukwekkender dan een zeventig procent score tegen duizend spelers?

Nee, maar je moet beide aspecten wegen. Het vershil tussen 25 en 27 is klein, het verschil tussen 90% and 70% groot. Erno haalt tegen 27 tegenstanders straks vermoedelijk minder punten dan Ton tegen 25 - maw, Ton kan een drietal spelers extra toevoegen, daartegen gelijk opgeven, dan 25 partijen echt blind spelen en hij heeft zijn record weer terug...

Totaal aantal punten behaald in een blindsimultaan is een betere maat voor de geleverde prestatie.

[Hanco Elenbaas]

Dus 1 partij blind met een honderdprocentscore is indrukwekkender dan een zeventig procent score tegen duizend spelers?

Nee, maar je moet beide aspecten wegen. Het vershil tussen 25 en 27 is klein, het verschil tussen 90% and 70% groot. Erno haalt tegen 27 tegenstanders straks vermoedelijk minder punten dan Ton tegen 25 - maw, Ton kan een drietal spelers extra toevoegen, daartegen gelijk opgeven, dan 25 partijen echt blind spelen en hij heeft zijn record weer terug...

Totaal aantal punten behaald in een blindsimultaan is een betere maat voor de geleverde prestatie.

Inderdaad.
Met 38 uit 27 heeft Erno 70,4% en zou Ton, die 46 uit 25 had, 92%, "onttroond" zijn. Bizar.
Zoiets kan alleen in de damwereld.

Om het wereldrecord écht over te nemen heeft Prosman 47 punten nodig uit 27 partijen, oftewel 87%.

[Casper van der Tak]

Dus 1 partij blind met een honderdprocentscore is indrukwekkender dan een zeventig procent score tegen duizend spelers?

Nee, maar je moet beide aspecten wegen. Het vershil tussen 25 en 27 is klein, het verschil tussen 90% and 70% groot. Erno haalt tegen 27 tegenstanders straks vermoedelijk minder punten dan Ton tegen 25 - maw, Ton kan een drietal spelers extra toevoegen, daartegen gelijk opgeven, dan 25 partijen echt blind spelen en hij heeft zijn record weer terug...

Totaal aantal punten behaald in een blindsimultaan is een betere maat voor de geleverde prestatie.

Inderdaad.
Met 38 uit 27 heeft Erno 70,4% en zou Ton, die 46 uit 25 had, 92%, "onttroond" zijn. Bizar.
Zoiets kan alleen in de damwereld.

Om het wereldrecord écht over te nemen heeft Prosman 47 punten nodig uit 27 partijen, oftewel 87%.

Yep. 38 uit 27 is onstellend knap natuurlijk, 46 uit 25 is weergaloos knap.

[ildjarn]

Met 38 uit 27 heeft Erno 70,4% en zou Ton, die 46 uit 25 had, 92%, "onttroond" zijn. Bizar.
Zoiets kan alleen in de damwereld.

Het wereldrecord gaat over het aantal partijen, niet over de score. De prestatie die dus gemeten wordt is het aantal partijen. Als Erno dus meer partijen speelt, neemt hij het wereldrecord over.

"Bernard heeft het wereldrecord 50 meter vrijeslag overgenomen, maar Van den Hoogenband heeft minder slagen nodig gehad om zijn tijd te bereiken, dus Van den Hoogenband heeft toch een betere prestatie geleverd!"

[Wieger Wesselink]

Dus 1 partij blind met een honderdprocentscore is indrukwekkender dan een zeventig procent score tegen duizend spelers?

Nee, maar je moet beide aspecten wegen. Het vershil tussen 25 en 27 is klein, het verschil tussen 90% and 70% groot. Erno haalt tegen 27 tegenstanders straks vermoedelijk minder punten dan Ton tegen 25 - maw, Ton kan een drietal spelers extra toevoegen, daartegen gelijk opgeven, dan 25 partijen echt blind spelen en hij heeft zijn record weer terug...

Totaal aantal punten behaald in een blindsimultaan is een betere maat voor de geleverde prestatie.

Inderdaad.
Met 38 uit 27 heeft Erno 70,4% en zou Ton, die 46 uit 25 had, 92%, "onttroond" zijn. Bizar.
Zoiets kan alleen in de damwereld.

Om het wereldrecord écht over te nemen heeft Prosman 47 punten nodig uit 27 partijen, oftewel 87%.

Ik vind er helemaal niets bizars aan als Prosman met 70,4% het record overneemt. Ook al heeft Sijbrands zijn record met een ruime marge gehaald, hij zal dan toch echt weer aan de bak moeten. De constatering dat hij met een paar extra nederlagen nog steeds de 70% zou hebben gehaald is wat mij betreft van ondergeschikt belang. Dan had hij die extra spelers toen ook maar daadwerkelijk moeten laten aanschuiven. Achteraf extra mensen toevoegen gaat niet, en terecht!

Wie weet is Sijbrands best in staat om tegen 50 spelers 70% te scoren, en ook nog eens binnen een redelijke tijd. We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Over de hoogte van die 70% kan natuurlijk lang en breed gediscussieerd worden. Ik kan er prima mee leven, het gaat er tenslotte niet om dat er perfect wordt gespeeld.

[Jan Pieter]

Sijbrands behaalt betere scores dan Prosman, maar hij gebruikt daarvoor aanzienlijk meer bedenktijd. Gevoelsmatig sla ik de prestatie van Sijbrands hoger aan, maar je kunt natuurlijk niet op basis van gevoel bepalen wie het wereldrecord heeft, zeker niet wanneer je fenomenaal met fenomenaal vergelijkt. Daarom zijn er regels vastgelegd: minimaal 70% tegen spelers van een zeker niveau in ongelimiteerde bedenktijd. Het staat een ieder vrij om deze regels optimaal te gebruiken. Sijbrands mag minder perfectionistisch spelen, Prosman mag meer bedenktijd nemen. Maar hoe ze het ook doen, het record is voor degene die tegen de meeste spelers aantreedt en aan de genoemde eisen voldoet. Helder.

[Henk de Witt]

....Erno haalt tegen 27 tegenstanders straks vermoedelijk minder punten dan Ton tegen 25 - maw, Ton kan een drietal spelers extra toevoegen, daartegen gelijk opgeven, dan 25 partijen echt blind spelen en hij heeft zijn record weer terug...

Totaal aantal punten behaald in een blindsimultaan is een betere maat voor de geleverde prestatie.

Je vergeet de factor tijd. Erno had voor 23 tegenstanders 16½ uur nodig, Sijbrands voor 25 tegenstanders 28½ uur. De verwachting is dat Erno voor zijn recordpoging tegen 27 tegenstanders ongeveer 20 uur nodig heeft.

Qua temperament en benadering zijn Sijbrands en Prosman totaal verschillende personen. Sijbrands streeft naar perfectie en neemt daarvoor de tijd. Prosman speelt van nature sneller en streeft naar het record binnen een menselijkerwijs redelijke tijd. Als je het criterium van 70% wilt vervangen door het totaal aantal te behalen punten dan zul je ook de tijd moeten begrenzen. Het is op voorhand duidelijk dat de foutenmarge van Sijbrands aanzienlijk zal stijgen wanneer je zijn tijd zou limiteren. Wanneer hij bijvoorbeeld zijn wereldrecord in Tiburg binnen 20 uur had moeten neerzetten. Sijbrands was er in dat geval waarschijnlijk niet eens aan begonnen.
Je vergelijkt onvergelijkbare grootheden. Laten we dus niet te veel zeuren en genieten van beider fenomenale prestatie!

Verder zul je, als je het aantal punten als criterium wilt nemen in plaats van de 70%, het aantal deelnemers moeten fixeren. Anders kun je niet vergelijken. De charme van een steeds groter aantal tegenstanders zou daarmee verdwijnen.

Erno maakte op het laatst enkele blunders. Hij gaf na afloop aan dat hij in die fase te snel heeft gespeeld om de simultaan binnen een redelijke tijd af te ronden. In de echte simultaan zal hij zijn tijdschema iets aanpassen om dit te voorkomen.
Verder was het deelnemersveld sterker dan vereist voor de werkelijke recordpoging. Ook daar zit de nodige rek. Afgezien van de slordigheden op het laatst, voerde hij meer dan voorheen met vaste hand de regie in alle partijen, bijna op zijn Sijbrands zou ik zeggen. Wat mij nog het meest verbaasde was dat hij tijdens een van de pauzes ontspannen een interview gaf aan TV West.
Hoe is het mogelijk dat iemand vervolgens na een half uur de draad gewoon weer oppakt?

Of hij het record zal pakken zal tot het laatst spannend blijven. De poging is echter bij voorbaat geslaagd!

[Hanco Elenbaas]

Nee, maar je moet beide aspecten wegen. Het vershil tussen 25 en 27 is klein, het verschil tussen 90% and 70% groot. Erno haalt tegen 27 tegenstanders straks vermoedelijk minder punten dan Ton tegen 25 - maw, Ton kan een drietal spelers extra toevoegen, daartegen gelijk opgeven, dan 25 partijen echt blind spelen en hij heeft zijn record weer terug...

Totaal aantal punten behaald in een blindsimultaan is een betere maat voor de geleverde prestatie.

Inderdaad.
Met 38 uit 27 heeft Erno 70,4% en zou Ton, die 46 uit 25 had, 92%, "onttroond" zijn. Bizar.
Zoiets kan alleen in de damwereld.

Om het wereldrecord écht over te nemen heeft Prosman 47 punten nodig uit 27 partijen, oftewel 87%.

Ik vind er helemaal niets bizars aan als Prosman met 70,4% het record overneemt. Ook al heeft Sijbrands zijn record met een ruime marge gehaald, hij zal dan toch echt weer aan de bak moeten. De constatering dat hij met een paar extra nederlagen nog steeds de 70% zou hebben gehaald is wat mij betreft van ondergeschikt belang. Dan had hij die extra spelers toen ook maar daadwerkelijk moeten laten aanschuiven. Achteraf extra mensen toevoegen gaat niet, en terecht!

Wie weet is Sijbrands best in staat om tegen 50 spelers 70% te scoren, en ook nog eens binnen een redelijke tijd. We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Over de hoogte van die 70% kan natuurlijk lang en breed gediscussieerd worden. Ik kan er prima mee leven, het gaat er tenslotte niet om dat er perfect wordt gespeeld.

Als kwantiteit dan toch boven kwaliteit wordt verheven, aantal partijen plus percentage boven punten, waarom handelt Prosman dan niet meteen 31 tegenstanders af? In dat geval blijft hij ook boven de 70% wanneer hij 47 punten bij elkaar speelt. Erno heeft veel meer kans op het benodigde puntentotaal bij 31 dan bij 27 tegenstanders. [img]images/smilies/icon_exclaim.gif[/img]

[Kosmos]

Wat alleen in de damwereld kan is dat een grootse prestatie als die van Prosman zo wordt gekleineerd.

[Bert Zwart]

Wat alleen in de damwereld kan is dat een grootse prestatie als die van Prosman zo wordt gekleineerd.

Ook Fedde-Durk Lammertsma, de huidige houder van het wereldrecord blindsimultaanklootschieten, werd niet op waarde geschat toen hij het oude record van Quotellete De Haas-Konijn met 34 kloten, maar met een beduidend lager percentage, wist te verbeteren.