Waarom stoppen zelfs mogelijke topdammers?

[Jan Pieter]

Er is trouwens helemaal niks mis met het opleiden van jeugd (ik reageer op de opmerking van JP over mapjes). Zelf had ik dammen nooit zo interessant gevonden als Henk Hosper (en Henk Borger) mij niet hadden onderwezen in het damspel. Ik sprintte als jongetje elke zondagmorgen per fiets enthousiast naar de boerderij van Hosper om te dammen.

Mensen die full-time dammer worden zoals jij, kun je in hun jeugd inderdaad schadevrij met mapjes bestoken. Probleem is echter dat dat er maar weinig zijn en dat je op voorhand niet weet wie het zijn. Bij alle anderen werkt intensieve damstudie volgens mij slechts averechts, omdat:

1) de meeste mensen niet van studeren houden zodat dammen als iets vervelends wordt gezien.
2) het idee gecreeerd wordt dat dammen iets is waar je examen voor doet en dat dan af is, alsof het een schoolvak betreft
3) mensen door studie een niveau bereiken waarop ze zich slechts kunnen handhaven door te blijven studeren. Heb je daar geen tijd en/of zin meer in dan moet je accepteren dat je op een lager niveau gaat spelen (is erg moeilijk) of stoppen.

Zeker 95% van de jeugddammers zou je m.i. alleen partijtjes moeten laten spelen. Dat vindt bijna elk kind leuk. De beste 5% zou je heel voorzichtig mapjes kunnen voorhouden, maar de kans op een Stapper-Vogelaar-reprise is groot.

[Kosmos]

Er is trouwens helemaal niks mis met het opleiden van jeugd (ik reageer op de opmerking van JP over mapjes). Zelf had ik dammen nooit zo interessant gevonden als Henk Hosper (en Henk Borger) mij niet hadden onderwezen in het damspel. Ik sprintte als jongetje elke zondagmorgen per fiets enthousiast naar de boerderij van Hosper om te dammen.

Mensen die full-time dammer worden zoals jij, kun je in hun jeugd inderdaad schadevrij met mapjes bestoken. Probleem is echter dat dat er maar weinig zijn en dat je op voorhand niet weet wie het zijn. Bij alle anderen werkt intensieve damstudie volgens mij slechts averechts, omdat:

1) de meeste mensen niet van studeren houden zodat dammen als iets vervelends wordt gezien.
2) het idee gecreeerd wordt dat dammen iets is waar je examen voor doet en dat dan af is, alsof het een schoolvak betreft
3) mensen door studie een niveau bereiken waarop ze zich slechts kunnen handhaven door te blijven studeren. Heb je daar geen tijd en/of zin meer in dan moet je accepteren dat je op een lager niveau gaat spelen (is erg moeilijk) of stoppen.

Zeker 95% van de jeugddammers zou je m.i. alleen partijtjes moeten laten spelen. Dat vindt bijna elk kind leuk. De beste 5% zou je heel voorzichtig mapjes kunnen voorhouden, maar de kans op een Stapper-Vogelaar-reprise is groot.

Je doet net alsof Stapper en Vogelaar zijn gestopt vanwege de mappen. Dat lijkt me onzin.
Ik heb veel kinderen met plezier uit de mappen zien werken. Vooral de Sijbrands cursus is vrij speels. Dat is geen zware studie maar gewoon leuke puzzeltjes maken.
Voor veel kinderen is het behalen van een diploma heel positief (waardering). In Gelderland wordt veel getraind met de mappen en ik zie dat dat tevens de meest bloeiende damprovincie is. Ik zie dus niet in waar dat negatieve gedoe over de mappen op gebaseerd is.

[Jan Pieter]

Je doet net alsof Stapper en Vogelaar zijn gestopt vanwege de mappen. Dat lijkt me onzin.
Ik heb veel kinderen met plezier uit de mappen zien werken. Vooral de Sijbrands cursus is vrij speels. Dat is geen zware studie maar gewoon leuke puzzeltjes maken.

Omdat er twee fragmenten van mij in stonden, heb ik ooit een van die mappen aangeschaft, ik geloof de Hoogland-map. Wat een straf als je dat moet doornemen. Honderd procent zeker dat ik dan gestopt zou zijn met dammen. Ik leer nog liever Duitse woordjes.
Het gaat me overigens om elke vorm van intensieve training en de mappen zijn voor mij het symbool daarvoor.

Of Stefan en Robin om die reden stoppen, weet ik niet zeker, maar het lijkt er sterk op dat ze vinden dat dammen hen te veel tijd kost en dan kan het niet alleen gaan om een potje in de week, maar hebben we het ook over training.
Verder meldt Stefan in het interview dat hij al in heel veel landen is geweest dankzij het dammen. Dat lijkt me ook een probleem. Goede jeugdspelers maken allemaal leuke reisjes, en als ze eenmaal senior zijn, is dat voor de meesten voorbij. Werkt ook niet erg motiverend.

Voor veel kinderen is het behalen van een diploma heel positief (waardering).

Dat heb ik ook niet ontkend. Vraag is echter wat het gevolg is. In veel gevallen is dat het zwemdiploma-effect: 'dit kunnen we, nu is het tijd voor wat anders.'

In Gelderland wordt veel getraind met de mappen en ik zie dat dat tevens de meest bloeiende damprovincie is. Ik zie dus niet in waar dat negatieve gedoe over de mappen op gebaseerd is.

Gelderland heeft veel jeugdleden, maar als je het vergelijkt met Friesland en Overijssel niet opvallend veel senior leden (eigenlijk zelfs weinig als je rekening houdt met de inwoneraantallen en het feit dat dammen een tamelijk 'gereformeerde' sport is). Veel doorstroming is er zo te zien niet. Dat komt natuurlijk niet alleen door de mapjes, maar dat er van training eerder een negatief dan positief effect uitgaat op de modale dammer lijkt me wel duidelijk. Nog niet zo heel lang geleden had de KNDB bijna 10.000 leden. Training bestond amper en van die 10.000 wist zeker 90% niets van theorie. Prima toch? Laat mensen gewoon voor hun plezier dammen.

[Kosmos]

Maar dat er van training eerder een negatief dan positief effect uitgaat op de modale dammer lijkt me wel duidelijk. Nog niet zo heel lang geleden had de KNDB bijna 10.000 leden.

Geweldige visie, JP: de bond is meer dan de helft van haar leden kwijt doordat er getraind wordt.
Ik contsteer dat er veel mensen zijn die met plezier trainen. Bij andere sporten is dat trouwens ook zo. Het wordt volkomen geaccepteerd dat je voor amateursport gewoon traint. Vroeger bij voetbal soms twee keer in de week. Niemand klaagde. We deden wel meer dan alleen partijtjes. We hadden het naar onze zin.
Goed, dan mag jij nu nog een keer herhalen dat trainen de dood in de pot is en dan zijn we klaar met de discussie wat mij betreft.

[Jan Pieter]

Geweldige visie, JP: de bond is meer dan de helft van haar leden kwijt doordat er getraind wordt.

Leuk gevonden, maar dat bedoelde ik uiteraard niet te zeggen. Wat ik wel bedoelde is dat het percentage plezierdammers enorm gezakt is en dat dat deels (het grootste deel schrijf ik toe aan maatschappelijke ontwikkelingen) het gevolg is van keuzes die gemaakt zijn door de bond:
1) de nadruk die er op studie wordt gelegd
2) het gebrek aan aandacht voor de positie van de recreatiedammer wat o.a. blijkt uit de vele kleine contributieverhogingen die er in de loop der jaren zijn doorgevoerd en die er toe geleid hebben dat we nu ongeveer 40 euro (pin me niet vast op het exacte bedrag, maar het is wel in deze orde) per lid afdragen aan nationale en provinciale bond samen. Voor een fanatieke dammer geen probleem, maar niet uit te leggen aan iemand die een keer of 20 per jaar een potje op de onderlinge speelt en verder niets aan dammen doet.

Goed, dan mag jij nu nog een keer herhalen dat trainen de dood in de pot is en dan zijn we klaar met de discussie wat mij betreft.

Dank. Als je niet meer reageert, zal ik daaruit niet concluderen dat je het met me eens bent [img]images/smilies/icon_wink.gif[/img]

Trainen op zich is het punt niet, het gaat om de manier waarop. Een voetbaltraining is vaak een veredeld excuus om je vrienden weer eens aan de bar te treffen. Ook de onderlinge competitie van een damclub kan een heel leuke training zijn. Maar dat dammen gebracht wordt als een studie, dat vind ik inderdaad de dood in de pot, helemaal bij kinderen.

[Klaas van der Laan]

Volgens mij is de orthodoxe geest, die de damwereld altijd in zijn greep is blijven houden, de kernoorzaak van de ineenstorting. Die is niet meer van deze tijd. Even in de jaren zestig/zeventig gaf een liberaal tolerante periode een opleving te zien naar een record aantal (met name jeugdige) leden. Daar is de kans om via professionalisering door te groeien naar een volwaardige sport, zoals de schaaksport wel deed, gemist. Initiatieven hiertoe van topspelers werden door de bekrompen amateurbobo's steeds de kop ingedrukt. Het moest wel gezellig blijven. Een persoonlijkheid als Sijbrands was voorhanden om het damimago een geniale diepgang en schoonheid te geven. Maar persoonsverheerlijking was niet gepast; doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. De laatste tien jaar is het allemaal weer fundamenteler en sectarischer geworden. Overvolle doofpotten exploderen door schreeuwende taboes. Lastige individuen worden geheel volgens bijbelse traditie via een inquisitie door old-boys op de achtergrond verketterd en gestenigd om afwijkende normen en waarden. Potentiele vrijwilligers met goede ideeen en energieke aanpak worden op slinkse wijze gedemotiveerd omdat ze een bedreiging vormen voor de leuke baantjes en uitstapjes. Zo blijft het systeem afhankelijk van dezelfde figuren omdat niemand anders het lijkt te willen doen.

Het maakt niet uit of je een (on)gelovige een bewijs of honderd bewijzen voorlegt voor zijn dwaling. Het maakt niet uit of je dat rustig uitlegd of hard toeschreeuwd. Hij zal het blijven ontkennen en juist steeds meer volharden in zijn heilige overtuiging. Het ligt echt niet aan de jeugd. Het ligt echt niet aan de computers. Het ligt echt niet aan de individualisering. Het ligt echt niet aan de maatschappij. Het ligt echt niet aan al die andere verleidingen. Het dammen heeft alles om een succes te zijn. Maar het is de cultuur die alle kansen heeft verprutst. Tja, en dan kun je het dammen nu dus bijschrijven bij oud-hollandse spelen als klaverjassen en hopen op een toevallige opleving als bij pijltjes gooien en pokeren. Maar dan zal er wel eerst een frisse wind moeten waaien.

Nog maar twee jaar geleden werd er door een amerikaans spelletjesbedrijf (UDE) wereldwijd een nieuw strategisch kaartspel (als Pokemon en Magic) uitgebracht: World of Warcraft. Het is in essentie een veredeld soort Pesten voor twee personen en strategisch een combinatie van poker/schaken/dammen/bridgen. Speler komt met een kaart en andere reageert met een verdedigende of aanvallende kaart totdat er een wint (remises zijn uitzonderlijk). Het spel bestaat uit honderden verschillende kaarten met prachtige kunstzinnige plaatjes en allerlei mogelijkheden. Voor mij te ingewikkeld om nog goed te leren. Die kaartjes moet je kopen (of ruilen) en met een zelf samengestelde selectie kan je dan spelen. Zo nu en dan komt het bedrijf met nieuwe kaarten. Dat is voor hun de winst. Zij hebben gezorgd voor een structuur met regels, aankleding, judgeopleidingen, websites enz, enz, voor plaatselijke, regionale, nationale, internationale en wereldtoernooien. Daarbij zorgen ze voor aantrekkelijke prijzen zoals pakjes kaarten, Ipods, Wii's, Notebooks, geheel verzorgde deelname aan WK in USA en grote geldbedragen. Plaatselijke initiatieven deden toen vanzelf de rest. Binnen een jaar kwamen vanzelf overal toernooien van de grond waarbij je je kon plaatsen voor NK. Binnen een jaar werden open internationele toernooien georganiseerd waarbij je je kon plaatsen voor EK in Londen en WK in San Diego in Amerika. Binnen een jaar was er een internationale ratinglijst waarvan de top zich plaatst voor de WK. Mijn zoon Erik (20 jaar) heeft vorig jaar het toernooi van Milaan gewonnen (High-end Gamelaptop van 2800 euro), 3/4e plaats Londen (iPod 160 GB classic), 26e op WK in San Diego (1500 Dollar). Het WK had zo'n 400 deelnemers. De deelnemers kwamen op eigen kosten uit de hele wereld van alle continenten. Er waren oplopende geldprijzen voor de top 100. Nummer 100 kreeg 1000 Dollar en de winnaar zelfs 100.000 Dollar!!!. (gewonnen door een Fransman) De toernooien worden prachtig live gevolgd met sfeerreportages en interviews op verschillende sites. Tijdens hun spel gaat gewoon een camera rond en geven spelers grappige opmerkingen. Het is een openbaring om te zien hoe amicaal, plezierig, levendig, dynamisch en sportief de sfeer onderling is. Toernooien duren 1, 2 of 3 dagen achter elkaar van 10 uur smorgens tot soms diep in de nacht. Het zijn praktisch allemaal (meest studentikoze) jongeren van 15 tot 30 jaar oud. En dat allemaal binnen 2 jaar, vanaf niets, zonder provinciale bonden, zonder nationale bonden, enz. Puur spontane plaatselijke initiatieven bewaakt door een commercieel bedrijf dat afhankelijk is van het succes. "Kijk..." zeg de jeugd van tegenwoordig dan: "...now we are talking". En gelijk hebben ze.

[groenteboer]

Even aan Jan Pieter: jij doet alsof al die mappen van de KNDB averechts werken voor de jeugd en dat het geen bal aan is om uit die mappen te werken. Grotere onzin heb ik nog niet vaak gehoord. Ikzelf vind/vond uit de mappen erg leuk om te doen. Ik weet zeker dat veel meer mensen mijn mening delen.

Jij kan die mappen best niks aan vinden, maar zorg er dan voor dat je het niet als een feit brengt want er zijn veel meer mensen dan dat jij denkt die het leuk vinden om uit de mappen te werken/gewerkt te hebben zoals ik!!

Ik vind het hierom dus ook gewoon dikke onzin dat de mappen bijdragen tot het stoppen van menig talent.

Maar zoals ik al eerder duidelijk wilde maken: de persoon die uit de mappen werkt moet het zelf leuk vinden om te doen en hij/zij moet het niet doen omdat anderen dat zo graag willen, want juist dit laatste geval kan een grote bijdrage leveren aan het besluit van een talent om te stoppen.

[Klaas van der Laan]

Oh ja, nog een kleinigheidje vergeten: Nu al 29390 geregistreerde wedstrijdspelers op de ratinglijst! In twee jaar, zonder bijzondere mediacampagne, gewoon door mond op mond reclame en marktwerking. De jeugd wil wel.

[Piet Bouma]

Het verhaal van de extrinsieke motivatie van Henk Stoop en het voorbeeld van Klaas van der Laan boeit.

Spelers halen nationaal of internationaal in hun jeugdperiode (bijna) de top en krijgen daardoor veel aandacht van de buitenwacht en ook waardering van hun leeftijdsgenoten, die zelf niet aan dammen doen.
Hoe anders als men zich vervolgens met de senioren gaat meten. Slechts uitzonderingen halen daarna de nationale en internationale top. En schoorvoetend moet men bekennen dat mensen boven de 40 of ouder beter of gelijkwaardig zijn. Dat pas niet in de sportbeleving en zeker niet in de beleving van hun leeftijdsgenoten (kun je niet winnen van de ‘oude knar’ van vijftig jaar?). De keus voor een andere sport met leeftijdsgenoten of andere hobby c.q. maatschappelijke carrière is dan snel gemaakt.

Toen Erno Prosman begin jaren 90 jeugdwereldkampioen werd, ontstond er even weer iets van idoolvorming (‘Prosmania’), die zich daarvoor eind jaren zestig/begin jaren 70 bij Sijbrands en Wiersma ook – veel sterker - openbaarde.
Prosman heeft daarna zijn ambities bijgesteld (Abidjan 1995 was denk ik het keerpunt) en daarna heeft geen enkele jeugdige speler, ditzelfde imago kunnen bewerkstelligen.

Mogelijk moet er in de damsport een nieuwe categorie (neo-senioren tot 30 jaar?) ingevoerd worden, die publicitair en prestatief door onszelf hoger dient te worden aangeslagen dan het huidige NK en WK algemeen.
De spelers boven de 30 jaar - even heel extreem, sorry heren/dames – horen bij de veteranen en zouden nog mondjesmaat om de mondiale wereldtitel mogen strijden.
Alleen dan blijft er m.i. voor een grotere groep jeugdige spelers flink wat motivatie om te blijven dammen en ook extrinsieke waardering (idolen) o.m. van hun leeftijdsgenoten.
Want bij het merendeel van de huidige dammers zijn het nog steeds Sijbrands en Wiersma, die eenzaam op het ivoren torentje staan. Maar hoe zit het bijvoorbeeld bij de groep tussen de 15 en 25 jaar. Hebben die nog een damidool?

[mountain]

om even de laatste vraag van Piet te beantwoorden: mijn zoon van 16 heeft er geen 1. Hij wil graag zichzelf zijn en volgens mij is dat iets wat ik in eerdere berichten ook al terug heb gezien over de jeugd van tegenwoordig...
Voor wat betreft het mapjes dammen, ik denk dat degenen die hoog spelen en op de juiste manier benaderd worden (voor iedereen verschillend) graag uit mapjes leren, degenen die onder de top hangen vaak niet en op de tienerleeftijd zie je daarin de schifting, een goed voorbeeld vind ik persoonlijk de CJT dit jaar, slechts 20 deelnemers waarvan enkelen de junioren leeftijd al achter de rug hebben, slechts de echte doorzetters en toppers houden het vol, de rest haakt af wetende dat ze die toppers toch nooit meer zullen inhalen..
Het belangrijkste voor die groep is dus inderdaad plezier blijven houden in het spelen en dat bereiken door een eigen stijl te ontwikkelen zonder druk van buitenaf... Leuke (gezellige) clubavonden, leuke (spannende) wedstrijden en wat leuke toernooitjes (om iedereen weer eens te zien), dat is wat ze nodig hebben.
Gelukkig zullen er altijd van die spelers blijven bestaan en zonder die spelers zouden de echte toppers dus ook niet kunnen bestaan.

[Bert Zwart]

http://www.hetnoorden.org/deweek/week07-08.htm

Geschreven vlak voor de WK 2007. :


Week 8
Enkele vragen aan de KNDTB
Door: Michiel Kroesbergen
Het is tegenwoordig lastig een dammer te vinden die niet ook trainer is. Volstrekt logisch als je denkt aan de financiele kant. Het prijzengeld op NK’s wordt steeds lager. Trainers lijken juist steeds beter betaald te krijgen. Het is lucratiever om een parttime middelmatige trainer te zijn dan fulltime topspeler. Vandaar de kop, Koninklijke Nederlandse Dam Trainers Bond.

Vraag 1 aan de KND(T)B: waar ligt je prioriteit, bij de belangen van de spelers of van de trainers?

Volgt direct vraag 2a: wat zijn de gevolgen?

En 2b: zijn deze gevolgen wenselijk?


Een beschouwing en een mogelijk antwoord op vraag 2a:

Je bent vijf jaar oud. Je hebt talent. Je krijgt je eerste persoonlijke trainer. Elk jaar krijg je er een persoonlijke trainer bij. (Er lopen talentjes rond met maar liefst vijf(!) persoonlijke trainers!). Dan word je achttien. Je vindt dammen leuk, maar je wilt er ook wel wat aan over houden. Dus ga je training geven. En word je één van de vijf persoonlijke trainers van alweer een níeuw supertalent. Het wordt een beetje haasje-over op deze manier. Het doel is niet meer topspeler te worden, maar toptrainer. Want dat levert nu eenmaal meer op.


Mogelijk gevolg: Heel veel sterke spelers dankzij al die trainers. Maar! Weinig échte toppers, omdat sterke spelers zich gaan toeleggen op het trainen in plaats van op het zelf nóg beter worden.

De NK’s van de afgelopen jaren lijken dit beeld te bevestigen. De top wordt breder, maar niet hoger. Veel debutanten, veel meer NK-waardige spelers. Maar in de top van het NK-klassement telkens weer dezelfde namen.

Goed. Nog een laatste vraag dan: wat heeft de KND(T)B liever?:
- Kees Thijssen wereldkampioen en verder geen Nederlanders op het WK.
Of
- Vijf Nederlanders op het WK op de plaatsen 4, 5, 6, 7 en 8.

[Jan Pieter]

Even aan Jan Pieter: jij doet alsof al die mappen van de KNDB averechts werken voor de jeugd en dat het geen bal aan is om uit die mappen te werken. Grotere onzin heb ik nog niet vaak gehoord. Ikzelf vind/vond uit de mappen erg leuk om te doen. Ik weet zeker dat veel meer mensen mijn mening delen.

Het is kennelijk nog steeds niet duidelijk wat ik bedoel. Ik probeer het nog een keer en dan houd ik er echt mee op.

Je kunt jeugddammers onderverdelen in een groepje van zo'n 5% echt getalenteerden (zoals ooit Kosmos en nu Stephan Stapper, Robin Vogelaar, groenteboer enz.) en overigen. Dat er bij die 5% spelers zitten die plezier beleven aan de damstudie, wil ik best geloven. Het is niet nodig dat ze dat een voor een komen melden op het forum. Wel zie ik als 'probleem' (en zo zijn we weer bij het stoppen van Stefan en Robin) dat ze zo een niveau bereiken waarop ze zich slechts kunnen handhaven door te blijven studeren. Verdwijnt de motivatie daarvoor dan zal men vaak het dambord aan de wilgen hangen, want wie prestatiegericht heeft gesport, voelt er niets voor om een stap terug te doen. Rintje Ritsma is een zeldzame uitzondering, maar hij oogst meer medelijden dan bewondering.

Daarnaast heb je de 95% die het dammen leuk vindt, maar die geen bijzonder talent heeft. Een zeer belangrijke groep, want deze spelers kunnen de kurk vormen waarop de dambond drijft. Laat die groep plezier beleven aan het spel en laat elke prestatiegerichte benadering alsjeblieft achterwege. Van alle dammers die ik ken, zijn er maar weinig die zich bezighouden met gerichte studie. En als zelfs degenen die gekozen hebben voor een lidmaatschap van de bond niets van de mapjes willen weten, hoe komt men dan in vredesnaam op het idee om mogelijke nieuwkomers hier wel mee lastig te vallen?

[Karvinen]

... dan is er toch ergens iets met onze damsport mis.

Even deze stelling doortrekken naar het tennis: Justine Henin stopt met tennis, terwijl ze al maanden...jaren op de eerste plaats van de wereldranlijst staat en nog steeds beter wordt/kan worden. Het moet dus volgens Jaap dan ook ergens iets gigantisch mis zijn met de tennissport!

Michael Schumacher stop met Formule 1 rijden. Tjee, met de autosport is het ook al helemaal mis.

etc etc

Of zijn het gewoon persoonlijke keuzes, met geheel persoonlijke redenen en geheel persoonlijke interesses, waarom mensen soms ergens mee stoppen? [img]images/smilies/icon_wink.gif[/img]

Kom op zeg, deze hele discussie slaat nergens op [img]images/smilies/icon_exclaim.gif[/img]

[Klaas van der Laan]

Het verhaal van de extrinsieke motivatie van Henk Stoop en het voorbeeld van Klaas van der Laan boeit.

Spelers halen nationaal of internationaal in hun jeugdperiode (bijna) de top en krijgen daardoor veel aandacht van de buitenwacht en ook waardering van hun leeftijdsgenoten, die zelf niet aan dammen doen.
Hoe anders als men zich vervolgens met de senioren gaat meten. Slechts uitzonderingen halen daarna de nationale en internationale top. En schoorvoetend moet men bekennen dat mensen boven de 40 of ouder beter of gelijkwaardig zijn. Dat pas niet in de sportbeleving en zeker niet in de beleving van hun leeftijdsgenoten (kun je niet winnen van de ‘oude knar’ van vijftig jaar?). De keus voor een andere sport met leeftijdsgenoten of andere hobby c.q. maatschappelijke carrière is dan snel gemaakt.

Toen Erno Prosman begin jaren 90 jeugdwereldkampioen werd, ontstond er even weer iets van idoolvorming (‘Prosmania’), die zich daarvoor eind jaren zestig/begin jaren 70 bij Sijbrands en Wiersma ook – veel sterker - openbaarde.
Prosman heeft daarna zijn ambities bijgesteld (Abidjan 1995 was denk ik het keerpunt) en daarna heeft geen enkele jeugdige speler, ditzelfde imago kunnen bewerkstelligen.

Mogelijk moet er in de damsport een nieuwe categorie (neo-senioren tot 30 jaar?) ingevoerd worden, die publicitair en prestatief door onszelf hoger dient te worden aangeslagen dan het huidige NK en WK algemeen.
De spelers boven de 30 jaar - even heel extreem, sorry heren/dames – horen bij de veteranen en zouden nog mondjesmaat om de mondiale wereldtitel mogen strijden.
Alleen dan blijft er m.i. voor een grotere groep jeugdige spelers flink wat motivatie om te blijven dammen en ook extrinsieke waardering (idolen) o.m. van hun leeftijdsgenoten.
Want bij het merendeel van de huidige dammers zijn het nog steeds Sijbrands en Wiersma, die eenzaam op het ivoren torentje staan. Maar hoe zit het bijvoorbeeld bij de groep tussen de 15 en 25 jaar. Hebben die nog een damidool?

Volgens mij hebben we hier iets boven water wat ik nog niet eerder zo heb gehoord. De heldendom van Wiersma en Sijbrands was gebaseerd op het, door hun toedoen, doorbrekende besef bij de jeugd dat ze kennelijk ook geestelijk meer capaciteiten hadden dan die oude saaie grijze sigaarrokende en hoeddragende confectiepakkendragers. Dat kwam omdat ze het (klassieke) dammen vernieuwden met onbegrijpelijk wilde spelsystemen. Opeens hadden die oude knarren niets meer aan hun routine en ervaring. En ze waren te oud en te gedeformeerd om het nog te leren. Dit lijkt mij de kern van die enorme jeugdige ledengroei destijds.

Het succesvolle kaartspel, dat ik als voorbeeld gaf, heeft dat ook. De vele honderden verschillende kaarten zijn voor ouderen lastig te onthouden en de complexiteit is onoverzichtelijk. Bovendien doordat er steeds nieuwe series uitkomen blijft het dynamisch, evolueren en raakt het spel nooit uitgeanalyseerd. Spelers moeten wel steeds blijven trainen en vernieuwen totdat ze daarvoor ook te oud worden. Nieuwkomers kunnen zo ook vrij snel de echte top bereiken zonder jarenlange studie. Dit geeft een natuurlijke verjonging.

Dat de jeugd niet (door) wil dammen komt doordat het is gekaapt door de ouderen. De structuur zit zo in elkaar dat je vooral succes hebt met eigenschappen waar ouderen goed in zijn zoals routine, kennis, wijsheid, netwerken, geduld en ervaring. Als je het dammen wilt verjongen dan zul je het moeten afstemmen op eigenschappen waar zij goed en gevoelig in zijn (dynamiek, flexibel, creatief, vernieuwing, status, groei, perspectief). Want het lijkt mij niet meer mogelijk om binnen de bestaande vastgeroeste structuur nog weer eens zo'n revolutie te ontketenen. (Maar van mij hoeft het niet hoor en accepteer de marginale maar inspirerende functie van het bestaande dammen)

Verder denk ik dat men zich tegenwoordig liever niet meer bindt aan een club met jaarcontributie waarbij je geacht wordt elke keer op de onderlinge te verschijnen en elke 2 weken een zaterdag wordt ingepland. Men zou eens moeten denken aan een lossere vrijere organisatie van eenmalige toernooien waar je apart voor opgeeft en betaald en waaraan de rechten, titels en prijzen worden toegekend.

De opzet van grote open toernooien bij dat kaartspel is ook interessant. Eerst zijn er zo'n 8 ronden Zwitsers waarvan na 5 ronden alleen de beste 64 doorgaan (de afvallers halen de top 8 toch niet meer en voor hun zijn er allerlei neventoernooitjes met leuke prijzen). De top 8 na die 8 ronden gaan verder met 1/4 finale, 1/2finale en finale met uiteindelijk een kampioen.
Bovendien worden er verschillende spelvormen bij gehanteerd. Die eerste 5 ronden en de finaleronden mag men met een vast zelf samengesteld kaartendeck spelen. De laatste 3 ronden Zwitsers echter speelt je met een deck dat je ad-hoc samensteld uit een serie random verstrekte kaarten. Hierbij komt behalve enig geluk, vooral inventiviteit kijken. Maar de top 8 zijn toch wel vaak dezelfde betere spelers.

Bij het dammen zou je hierbij b.v. kunnen denken aan spelen met verschillende beginstanden, verschillende tempi, verschillende winstdefinitie, enz.

[groenteboer]

Bij het dammen zou je hierbij b.v. kunnen denken aan spelen met verschillende beginstanden, verschillende tempi, verschillende winstdefinitie, enz.

Dat lijkt mij averechts te werken voor veel spelers, zo ook voor mij. Ik zal het dammen veel minder interessant gaan vinden wanneer we een verplichte opening of iets dergelijks moeten spelen. Het hele damspel gaat er namelijk anders uitzien dan. Ik vind het juist zo mooi aan het damspel dat iedereen zijn eigen speelstijl in de opening al kan laten merken (zeker bij spelers als Faustin Ekollo is dit mooi om te zien naar mijn mening). Als je dus een verplichte opening speelt zal dit nooit meer op het bord komen en worden vermoedelijk bepaalde speelstijlen uitgesloten.

Wat is je eigen -persoonlijke- mening hierover Klaas?