Kijk eens wat ik aantrof in het e-blaadje van de Goorse (what's in a name) tennisclub (google, trefwoord Roozenburg). Wat moeten we hier van vinden?
Geachte GTC-leden, Beste Tennisvrienden,
Hedenavond vernam ik het treurige bericht dat Piet Roozenburg op 76-jarige leeftijd is overleden. Piet Roozenburg, Piet Roozenburg, hoor ik u zeggen, dé Piet Roozenburg? De dammer die talloze damboeken het licht heeft doen zien en eenieder op schier achteloze wijze tot een fervent beoefenaar en aanhanger van de damsport heeft gemaakt, de man die als eerste de absoluut revolutionaire aanvalsvariant over de flank heeft geïntroduceerd, die heden ten dage nog menig dammer met een steek in de maag tegen zich ziet geopend en – vanzelf – de offensief ingestelde speler niet een neus- doch eerder hoofd-met-petmaat-62-lengte (niet echt een hoofd meer maar eerder een soort bloemkool na een dubbele dosis kunstmest) voorsprong geeft. Is dat die Piet Roozenburg vraagt u zich af. Jawel, die Piet Roozenburg. Overleden.
We hebben in ieder geval zijn boeken nog en kunnen nu eindelijk gaan werken aan zijn biografie, waarin zeker aan de orde zal moeten komen de partij die hij op driejarige leeftijd speelde tegen de (toen nog) Rus Boris Døbbeldamsk (later heeft deze Dubbeldamsk zich tot Russin laten ombouwen en emigreerde hij naar Uganda, dat toen nog Oeganda heette en leed onder het tamelijk (on)rechtlijnige en de gezondheid van velen benadeeld hebbende bewind van Ir. I. Amin (die deze titel, naar later bleek, in Egypte heeft gekocht voor weinig); deze emigratie bleek een matig succes want het vliegtuig waarmee Døbbeldamsk zich verplaatste miste na verloop van tijd een vleugel en diende daarom een noodlanding te maken in Burundi – toen nog Boeroendi geheten – waar juist de zoveelste burgeroorlog was uitgebroken en niet alleen alles wat bewoog het met vlijmscherpe kapmessen had gemunt op al het andere wat bewoog maar de gemeenschappelijke noemer van deze vechtjassen toch echt wel was de blanke vrouw met een stoppelbaard), waarin de met wit spelende Roozenburg het presteerde om in een slordige 1546 zetten en 2 huilbuien een dam te scoren, die het spijtig genoeg toen net niet meer kon redden tegen de 14 dammen die deze Døbbeldamsk na krap een half uur al op zijn naam had geschreven, ook al heeft de partij daarna nog een kleine 14 dagen geduurd (hetgeen zelfs in die tijd meer dan gemiddeld lang kon worden genoemd).
De buitenwacht
-
hans andriessen
- Posts: 782
- Joined: Tue Nov 04, 2003 02:59
- Location: Delft
Re: De buitenwacht
Tennis is geen denksport [img]images/smilies/icon_evil.gif[/img]
Duidelijk, toch.
Duidelijk, toch.
Re: De buitenwacht
Jij hebt duidelijk nog nooit getennist met je hersenloze kop!hans andriessen wrote:Tennis is geen denksport [img]images/smilies/icon_evil.gif[/img]
Duidelijk, toch.
-
hans andriessen
- Posts: 782
- Joined: Tue Nov 04, 2003 02:59
- Location: Delft
Re: De buitenwacht
Hou jij je even in, zeg.Insomnia wrote:Jij hebt duidelijk nog nooit getennist met je hersenloze kop!hans andriessen wrote:Tennis is geen denksport [img]images/smilies/icon_evil.gif[/img]
Duidelijk, toch.
Ik wens niet beledigd te worden.
Re: De buitenwacht
Je hebt hier te maken met de Adder.hans andriessen wrote:Hou jij je even in, zeg.Insomnia wrote:Jij hebt duidelijk nog nooit getennist met je hersenloze kop!hans andriessen wrote:Tennis is geen denksport [img]images/smilies/icon_evil.gif[/img]
Duidelijk, toch.
Ik wens niet beledigd te worden.
Dammers weten dat Addertje zo af en toe moet schelden.
Trouwens, Addertje, die tennisers zijn niet al te snugger he, met hun onnozele grapjes over onze grote Piet.
[img]images/smilies/icon_twisted.gif[/img]
Last edited by Kosmos on Thu May 13, 2004 15:38, edited 1 time in total.
Heaven is no location, but a state of mind
De buitenwacht slaat weer toe (nu op http://homepage.mac.com/rhuigen/iblog/C ... 225138512/)
Hobby (2) - Jannes van der Wal
De eerste etappe van mijn zoektocht naar een Hobby, voerde naar het Jannes van der Wal Denksportcentrum in Groningen. Een groot bakstenen gebouw in Amsterdamse School-stijl, aan de rand van de Oosterparkwijk.
Jannes van der Wal is dood. Maar toen hij nog leefde was hij een groot dammer. Graag zou ik op deze plek een betoog willen houden waarom hij dan precies zo'n groot dammer was, maar ik weet niets van dammen. Daarom houd ik het bij de beroemdste anekdote over Jannes van der Wal. U kent deze anekdote wellicht al, maar het is het enige dat over hem kan vertellen. Al weet ik niet meer precies hoe het ook alweer ging. Dus het wordt een beetje mijn eigen versie (correcties en aanvullingen welkom).
Jannes van der Wal was heel goed in dammen. Hij won van alles en was binnen de damwereld heel belangrijk. Verder was hij vooral heel raar. En ontzettend verstrooid. Net als een professor. Jannes was eigenlijk ook een professor. Damprofessor Van der Wal. Aangenaam. Dankuwel.
Ooit had damprofessor Van der Wal een heel belangrijk damtoernooi. Zeg maar, het wereldkampioenschap ofzo. Hij ging er met de trein naartoe, want dat was handig. Dan kon er nog wat geoefend worden onderweg en zou hij met warmgedraaide hersenen aan de slag kunnen. Bovendien had Jannes vast geen rijbewijs, want daar was hij te slim voor. Stel ik me zo voor.
Jannes had al heel wat geoefend vantevoren en was dus goed voorbereid. In de trein was hij na een tijdje dan ook wel uitgeoefend en ging een hazenslaapje doen. Een schoonheidsslaapje kon je het niet noemen. Want Jannes was best lelijk. Hij pakte zijn jas en legde daarop zijn professorhoofd te ruste.
De wedstrijd begon en.. Jannes was er niet! Professor van der Wal was in de trein gaan slapen en sliep meteen zo diep in, dat hij de overstap miste en wakker werd toen de trein zijn station al lang en breed voorbij was. En aangezien dit alles speelde voor het tijdperk van mobiele comunicatie, was Jannes mooi in de aap gelogeerd. Pas toen werd hij zenuwachtig, denk ik.
En in het denksportcentrum dat naar die man vernoemd is, ging ik dus op zoek naar een Hobby. Bij de Henk Meijer Taekwondo Club.
Huh?
Ja. Ik vond het ook ietwat onlogisch. De relatie met damprofessor Van der Wal is niemand waarschijnlijk helemaal duidelijk, maar Henk heeft er wel mooi een eigen zaaltje. Ik ging mee met L. en het was leerzaam en best leuk. We mochten trappen en slaan en moesten buigen na afloop en applaudiseren voor de meester. Maar ik zoek toch nog even verder, denk ik. Hoewel.. het zou wel mooi klinken: "Ik doe aan taekwondo in het Jannes van der Wal Denksportcentrum."
Hobby (2) - Jannes van der Wal
De eerste etappe van mijn zoektocht naar een Hobby, voerde naar het Jannes van der Wal Denksportcentrum in Groningen. Een groot bakstenen gebouw in Amsterdamse School-stijl, aan de rand van de Oosterparkwijk.
Jannes van der Wal is dood. Maar toen hij nog leefde was hij een groot dammer. Graag zou ik op deze plek een betoog willen houden waarom hij dan precies zo'n groot dammer was, maar ik weet niets van dammen. Daarom houd ik het bij de beroemdste anekdote over Jannes van der Wal. U kent deze anekdote wellicht al, maar het is het enige dat over hem kan vertellen. Al weet ik niet meer precies hoe het ook alweer ging. Dus het wordt een beetje mijn eigen versie (correcties en aanvullingen welkom).
Jannes van der Wal was heel goed in dammen. Hij won van alles en was binnen de damwereld heel belangrijk. Verder was hij vooral heel raar. En ontzettend verstrooid. Net als een professor. Jannes was eigenlijk ook een professor. Damprofessor Van der Wal. Aangenaam. Dankuwel.
Ooit had damprofessor Van der Wal een heel belangrijk damtoernooi. Zeg maar, het wereldkampioenschap ofzo. Hij ging er met de trein naartoe, want dat was handig. Dan kon er nog wat geoefend worden onderweg en zou hij met warmgedraaide hersenen aan de slag kunnen. Bovendien had Jannes vast geen rijbewijs, want daar was hij te slim voor. Stel ik me zo voor.
Jannes had al heel wat geoefend vantevoren en was dus goed voorbereid. In de trein was hij na een tijdje dan ook wel uitgeoefend en ging een hazenslaapje doen. Een schoonheidsslaapje kon je het niet noemen. Want Jannes was best lelijk. Hij pakte zijn jas en legde daarop zijn professorhoofd te ruste.
De wedstrijd begon en.. Jannes was er niet! Professor van der Wal was in de trein gaan slapen en sliep meteen zo diep in, dat hij de overstap miste en wakker werd toen de trein zijn station al lang en breed voorbij was. En aangezien dit alles speelde voor het tijdperk van mobiele comunicatie, was Jannes mooi in de aap gelogeerd. Pas toen werd hij zenuwachtig, denk ik.
En in het denksportcentrum dat naar die man vernoemd is, ging ik dus op zoek naar een Hobby. Bij de Henk Meijer Taekwondo Club.
Huh?
Ja. Ik vond het ook ietwat onlogisch. De relatie met damprofessor Van der Wal is niemand waarschijnlijk helemaal duidelijk, maar Henk heeft er wel mooi een eigen zaaltje. Ik ging mee met L. en het was leerzaam en best leuk. We mochten trappen en slaan en moesten buigen na afloop en applaudiseren voor de meester. Maar ik zoek toch nog even verder, denk ik. Hoewel.. het zou wel mooi klinken: "Ik doe aan taekwondo in het Jannes van der Wal Denksportcentrum."
-
Jaap van Galen
- Posts: 713
- Joined: Wed Dec 17, 2003 10:51
-
Hanco Elenbaas
- Posts: 18872
- Joined: Tue Apr 22, 2003 14:49
Wat ziet Sijbrands?
door Rinus Vermuë
Ton Sijbrands damde voor zijn wereldrecord simultaandammen zonder ook maar één bord te zien. Maar zag hij echt geen bord? Of zweefden de borden voor zijn geestesoog waarop hij in gedachten iedere keer een steen verschoof? Of zag hij weer iets anders, en zo ja wat?
Volgens Aristoteles zou Sijbrands wel degelijk een bord gezien hebben, maar dan in zijn geest. Het in de geest voorgestelde bord heeft een relatie van similitudines (gelijkenis) met het bord in de werkelijkheid. Damgrootmeester Piet Roozenburg, wereldkampioen van 1948 tot 1955, sprak zo’n gelijkenis tegen. ‘In het gewone spel transformeer je mentaal de stand op het bord tot andere posities… Bij blindspel heb je geen hinder van al die schijven die je weg moet denken’ (uit Trouw, 14-12-2002). Blijkbaar bieden dat bord en de stenen geen houvast aan de grootmeesters, zelfs niet bij een gewoon potje dammen. Wanneer ze dammen of schaken zien ze iets anders. Maar wat?
Logische structuren, ontdekte de Franse psycholoog Alfred Binet bij zijn onderzoek uit 1894, zijn hun belangrijkste steunpilaren en die zien ze blijkbaar ook goed met hun ogen dicht.
De beroemde studie van Jacques Hadamard uit 1945 bevestigt dit beeld bij wiskundigen, zoals Poincaré. Deze was langdurig bezig een wiskundig probleem op te lossen. Toen hij halverwege een excursie, die hem zijn werk deed vergeten, zijn voet op de treeplank van de bus zette, kwam plotseling ‘het idee in me op dat de herleidingen die ik had gebruikt om de Fuchsfuncties te definiëren identiek waren aan die van de niet-euclidische meetkunde. Ik ging niet na of het idee klopte, daarvoor zou ik de tijd ook niet hebben gehad, want toen ik bij mijn plaats in de bus kwam, zette ik mijn conversatie die ik tijdelijk had onderbroken voort, maar ik voelde me volmaakt zeker. Bij terugkomst in Caen ging ik voor alle zekerheid en op mijn gemak na of het klopte.’ Poincaré ‘zag’ dus dat zijn vermoeden klopte zonder controle met zijn rekenschriftje!
Volgens dezelfde studie zag ook componist Mozart zijn composities alvorens ze op te schrijven: ‘Als ik eenmaal een thema te pakken heb, rijgt een tweede melodie zich aan de eerste, in harmonie met de compositie als geheel: het contrapunt, de klank van elk instrument en alle melodische fragmenten vormen uiteindelijk het volledige werk. Dan brandt mijn ziel van inspiratie. Het werk groeit, ik breid het steeds verder uit, ik zie het steeds duidelijker voor me tot ik de hele compositie in mijn hoofd klaar heb, hoe lang die ook mag zijn. Dan kan ik haar in één blik met mijn geestesoog overzien zoals ik met één blik een prachtig schilderij of een mooi meisje kan zien. Het zijn niet achtereenvolgende uitgewerkte delen die ik in gedachten heb, zoals later wel het geval is, maar het is de compositie als geheel die mijn verbeelding me laat horen’.
Bij ingewikkelde, wiskundige of muzikale, problemen blijkt men dus geen gebruik te maken van papieren stellingen maar zijn die stellingen in hun geheel op een mentale manier tot logische structuren getransformeerd. Maar hoe zien ze die logische structuren dan? Ruimtelijk? Conceptueel? Propositioneel?
Daarover verschillen de meningen sterk. Einstein schreef aan Hadamard: ‘De psychische eenheden die lijken te dienen als de elementen van het denken zijn bepaalde tekens en meer of minder duidelijke beelden die “willekeurig� kunnen worden opgeroepen en met elkaar gecombineerd… Deze elementen zijn in mijn geval van visuele en soms motorische aard. Conventionele woorden of andere tekens komen pas in een tweede stadium, wanneer het genoemde associatieve spel voldoende gefundeerd is…’ Mozart zag zijn compositie als een soort muziekkathedraal voor zich, maar die liet zich via de verbeelding ‘horen’. Ton Sijbrands ‘moet een partij kunnen zien als logische eenheid en intuïtief het kernprobleem van de stelling begrijpen. Blindspelen is dus eerder een ruimtelijke dan een visuele prestatie’.
Het lijkt erop dat ieder op eigen wijze beschrijft hoe het in de hersentjes toegaat, al naargelang het terrein waarop ze bedreven zijn. Maar wat er nu precies te zien is kan men slechts met metaforen uit de gewone wereld weergeven. Ik denk dat ze met het breinwerk hetzelfde doen als wij met de kat: we plakken er antropomorfe eigenschappen op, terwijl het met niets te vergelijken is. Einsteins associatieve spel, Mozarts muzikale spel en Sijbrands’ damspel is geabstraheerd van het spel in de werkelijkheid, dat wist ook Aritstoteles al, maar dan niet in een gelijkende vorm.
Wat wel een rode draad lijkt, is dat ze allen langdurig aan grote logisch in elkaar zittende composities werken, waarin alle zetten, herleidingen resp. noten volgens voorgeschreven regels logisch verbonden zijn, dwz via bewijzen en axioma’s, standaardvariaties of het contrapunt, waaraan in Mozarts tijd strenge voorschriften verbonden waren. Het langdurig ermee bezig zijn en de logische samenhang is in alle gevallen de voorwaarde voor het blind voor zich kunnen ‘zien’ van de compositie. Daarom was een blunderende tegenstander Sijbrands’ grootste angst. De logica van de zet ontbreekt, en Sijbrands zal zich suf piekeren wat de tegenstander ermee bedoelt.
Ik begin nu eindelijk door te krijgen waarom ik zo vaak kon winnen.
Rinus Vermuë
door Rinus Vermuë
Ton Sijbrands damde voor zijn wereldrecord simultaandammen zonder ook maar één bord te zien. Maar zag hij echt geen bord? Of zweefden de borden voor zijn geestesoog waarop hij in gedachten iedere keer een steen verschoof? Of zag hij weer iets anders, en zo ja wat?
Volgens Aristoteles zou Sijbrands wel degelijk een bord gezien hebben, maar dan in zijn geest. Het in de geest voorgestelde bord heeft een relatie van similitudines (gelijkenis) met het bord in de werkelijkheid. Damgrootmeester Piet Roozenburg, wereldkampioen van 1948 tot 1955, sprak zo’n gelijkenis tegen. ‘In het gewone spel transformeer je mentaal de stand op het bord tot andere posities… Bij blindspel heb je geen hinder van al die schijven die je weg moet denken’ (uit Trouw, 14-12-2002). Blijkbaar bieden dat bord en de stenen geen houvast aan de grootmeesters, zelfs niet bij een gewoon potje dammen. Wanneer ze dammen of schaken zien ze iets anders. Maar wat?
Logische structuren, ontdekte de Franse psycholoog Alfred Binet bij zijn onderzoek uit 1894, zijn hun belangrijkste steunpilaren en die zien ze blijkbaar ook goed met hun ogen dicht.
De beroemde studie van Jacques Hadamard uit 1945 bevestigt dit beeld bij wiskundigen, zoals Poincaré. Deze was langdurig bezig een wiskundig probleem op te lossen. Toen hij halverwege een excursie, die hem zijn werk deed vergeten, zijn voet op de treeplank van de bus zette, kwam plotseling ‘het idee in me op dat de herleidingen die ik had gebruikt om de Fuchsfuncties te definiëren identiek waren aan die van de niet-euclidische meetkunde. Ik ging niet na of het idee klopte, daarvoor zou ik de tijd ook niet hebben gehad, want toen ik bij mijn plaats in de bus kwam, zette ik mijn conversatie die ik tijdelijk had onderbroken voort, maar ik voelde me volmaakt zeker. Bij terugkomst in Caen ging ik voor alle zekerheid en op mijn gemak na of het klopte.’ Poincaré ‘zag’ dus dat zijn vermoeden klopte zonder controle met zijn rekenschriftje!
Volgens dezelfde studie zag ook componist Mozart zijn composities alvorens ze op te schrijven: ‘Als ik eenmaal een thema te pakken heb, rijgt een tweede melodie zich aan de eerste, in harmonie met de compositie als geheel: het contrapunt, de klank van elk instrument en alle melodische fragmenten vormen uiteindelijk het volledige werk. Dan brandt mijn ziel van inspiratie. Het werk groeit, ik breid het steeds verder uit, ik zie het steeds duidelijker voor me tot ik de hele compositie in mijn hoofd klaar heb, hoe lang die ook mag zijn. Dan kan ik haar in één blik met mijn geestesoog overzien zoals ik met één blik een prachtig schilderij of een mooi meisje kan zien. Het zijn niet achtereenvolgende uitgewerkte delen die ik in gedachten heb, zoals later wel het geval is, maar het is de compositie als geheel die mijn verbeelding me laat horen’.
Bij ingewikkelde, wiskundige of muzikale, problemen blijkt men dus geen gebruik te maken van papieren stellingen maar zijn die stellingen in hun geheel op een mentale manier tot logische structuren getransformeerd. Maar hoe zien ze die logische structuren dan? Ruimtelijk? Conceptueel? Propositioneel?
Daarover verschillen de meningen sterk. Einstein schreef aan Hadamard: ‘De psychische eenheden die lijken te dienen als de elementen van het denken zijn bepaalde tekens en meer of minder duidelijke beelden die “willekeurig� kunnen worden opgeroepen en met elkaar gecombineerd… Deze elementen zijn in mijn geval van visuele en soms motorische aard. Conventionele woorden of andere tekens komen pas in een tweede stadium, wanneer het genoemde associatieve spel voldoende gefundeerd is…’ Mozart zag zijn compositie als een soort muziekkathedraal voor zich, maar die liet zich via de verbeelding ‘horen’. Ton Sijbrands ‘moet een partij kunnen zien als logische eenheid en intuïtief het kernprobleem van de stelling begrijpen. Blindspelen is dus eerder een ruimtelijke dan een visuele prestatie’.
Het lijkt erop dat ieder op eigen wijze beschrijft hoe het in de hersentjes toegaat, al naargelang het terrein waarop ze bedreven zijn. Maar wat er nu precies te zien is kan men slechts met metaforen uit de gewone wereld weergeven. Ik denk dat ze met het breinwerk hetzelfde doen als wij met de kat: we plakken er antropomorfe eigenschappen op, terwijl het met niets te vergelijken is. Einsteins associatieve spel, Mozarts muzikale spel en Sijbrands’ damspel is geabstraheerd van het spel in de werkelijkheid, dat wist ook Aritstoteles al, maar dan niet in een gelijkende vorm.
Wat wel een rode draad lijkt, is dat ze allen langdurig aan grote logisch in elkaar zittende composities werken, waarin alle zetten, herleidingen resp. noten volgens voorgeschreven regels logisch verbonden zijn, dwz via bewijzen en axioma’s, standaardvariaties of het contrapunt, waaraan in Mozarts tijd strenge voorschriften verbonden waren. Het langdurig ermee bezig zijn en de logische samenhang is in alle gevallen de voorwaarde voor het blind voor zich kunnen ‘zien’ van de compositie. Daarom was een blunderende tegenstander Sijbrands’ grootste angst. De logica van de zet ontbreekt, en Sijbrands zal zich suf piekeren wat de tegenstander ermee bedoelt.
Ik begin nu eindelijk door te krijgen waarom ik zo vaak kon winnen.
Rinus Vermuë
-
van der Reul
- Posts: 17
- Joined: Mon May 10, 2004 21:16
